Θέλει προσοχή όταν κλυδωνίζεται βαρύτατα ένας σημαντικός πολιτικός σχηματισμός όπως το ΠαΣοΚ, όταν δοκιμάζεται ένας μείζων πολιτικός χώρος όπως η Κεντροαριστερά που διαφεντεύτηκε από το ΠαΣοΚ για τόσα χρόνια.
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την dies irae της 11ης Νοεμβρίου, είναι αμφίβολο αν μεγαλύτερος κίνδυνος για το ΠαΣοΚ και την αυριανή ηγεσία του θα είναι η προσέλευση πολλών (υπερβολικά πολλών) μελών και φίλων στην κάλπη ή η προσέλευση λίγων (υπερβολικά λίγων).
Πώς αυτό; Οι «πολλοί»- και θα μας επιτραπεί να αφήσουμε κατά μέρος τους συμπαθείς γκαλοπατζήδες, που έφθασαν να μιλούν για 1.500.000 μελών και φίλων στις κάλπες- θα ήταν περισσότεροι από τους ψηφίσαντες της δημοψηφισματικής ανάρρησης του ΓΑΠ στην ηγεσία. Αλλά και οτιδήποτε πάει πάνω από τις 750.000 ψηφοφόρους, «πολλοί» θα είναι: δεν έχουν πεισθεί όλοι ότι το 2004 όντως προσήλθε 1.024.000 κόσμος… Ας μας επιτραπεί όμως να σκεφθούμε και το άλλο: επειδή μας είπαν και μας ανέλυσαν και μας κανονάρχησαν ότι ο Γιώργος κυριαρχεί μεν στους μηχανισμούς και στα μέλη, όμως ο Βαγγέλης ψηφίζεται ως «καταλληλότερος» (δηλαδή ως καλύτερος αντιΚαραμανλής) από τους ευρύτερους υποστηρικτές του ΠαΣοΚ, αν την Κυριακή ψηφίσουν μεν «πολλοί» αλλά ο Βενιζέλος έλθει με απόσταση δεύτερος, τι θα σημάνει για τη μετέπειτα νομιμοποίηση της πολιτικής δράσης του;
Κίνδυνος όμως ελλοχεύει και στο άλλο άκρο. Πόσοι θα ήταν οι «λίγοι»; Αν είναι απλώς κάτω από τις 600.000
άτομα, πάει καλά: αν όμως πέσουν κάτω από τις 500.000, αν πλησιάσουν τον αριθμό των φερόμενων ως εγγεγραμμένων μελών; Εδώ η απονομιμοποίηση θα αφορά τη συνολική ακτινοβολία του ΠαΣοΚ στο πολιτικό σύστημακαι μάλιστα ανεξαρτήτως αποτελέσματος/έκβασης της 11ης Νοεμβρίου. Και, προσέξτε! Σε κομματικές διαδικασίες κλειστού τύπου, όπως τα συνέδρια που πρόσφατα νοσταλγούσε ο Κώστας Σημίτης, τις ψήφους τις ανακοινώνει όπως θέλει ο κομματικός μηχανισμός, οι νικητές της κομματικής αντιπαράθεσης. Ομως, εδώ, με την ανοιχτή διαδικασία που τόσο φοβίζει- τώρα- όσους με τόσο ελαφριά καρδιά τη σχεδίασαν ή τη δέχθηκαν τότε, με όλους να παρατηρούν και να μετρούν, πώς ανακοινώνεις πιο μπόλικους ψηφίσαντες; Γενικά: πώς θα πάνε να ψηφίσουν «πολλοί», με ενθουσιασμό και σε πνεύμα γιορτής, όταν περίσσεψε η διχαστικότητα, όταν μπορεί και τίποτε ψιλές να πέφτουν έξω από εκλογικά κέντρα;
Τελικά, βέβαια, το ζήτημα δεν είναι καν πόσα και πώς θα μετρηθούν και θα ανακοινωθούν τα κουκιά. Αλλά πόσοι- μέλη και φίλοι, ακόμη και «εχθροί», πλην ενδιαφερόμενοι για το ΠαΣοΚ, δηλαδή για την πολιτική στην Ελλάδα της (συνεχιζόμενης) Μεταπολίτευσης- θα τοποθετηθούν. Εστω και νοερά. Πόσοι θα παραμείνουν ενδιαφερόμενοι.
Γιατί με τον Κώστα Λαλιώτη, τον μόνο δικαιούμενο- μετά τον μεγάλο απόντα πλην με διαρκή παρουσία, παντού, Ανδρέα- να μιλάει για «θετικά αποτυπώματα του ΠαΣοΚ στον νέο ιστορικό κύκλο του 20ού αιώνα», με τον Λαλιώτη αντί γι΄ αυτό να ξορκίζει ««Εμβόλιμα» και «Υπάκουα» κόμματα […] νεοπαγή, τηλεγενή και ίσως «θνησιγενή», μόνη η ευρεία, η ευρύτατη λαϊκή συμμετοχή, αποτελεί άμυνα. Αμυνα κατά των «Αρίστων» της πολιτικής, που μάλλον προκύπτουν απλώς «Αρεστοί» (Λαλιώτης, πάλι).
