O ταν έχεις βαρεθεί και έχεις πήξει με τις ανθυποντίβες και τις ντίβες(;) με ημερομηνία λήξης, πραγματικά σου είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις το φαινόμενο Φαϊρούζ! Ή μήπως τελικώς είναι πιο εύκολο; Γιατί οι εικόνες οι οποίες αντίκρισα στο Ηρώδειο, το βράδυ του Σαββάτου, σίγουρα δεν είναι συνηθισμένες. Πόσο συχνά το κοινό καταφθάνει μιάμιση ώρα νωρίτερα και καταλαμβάνει τον περιβάλλοντα χώρο, φτάνοντας μέχρι κάτω στα σκαλάκια της Διονυσίου Αρεοπαγίτου;
Πόσο συχνά το κοινό του Ηρωδείου αποτελείται στο 60-70% του συνόλου του από Αραβες, στην πλειονότητά τους Λιβανέζους, αλλά και Παλαιστινίους, οι οποίοι έχουν έρθει με πτήσεις ειδικά για την περίσταση από όλα τα σημεία του πλανήτη προκειμένου να απολαύσουν την «ψυχή του Λιβάνου»; Πόσο συχνά, πέραν του μεγαλείου του καλλιτέχνη, απολαμβάνεις ένα κοινό το οποίο πραγματικά γίνεται ένα με το ίνδαλμά του, ξέροντας να κρατήσει τις σωστές αποστάσεις και ταυτόχρονα δονώντας πρωτοφανώς τον χώρο; Και, τελικώς, πόσο συχνά βρίσκεσαι να καταχειροκροτάς έναν καλλιτέχνη κι ας μην έχεις καταλάβει παρά ελάχιστες λέξεις από αυτές που εκφέρει στο δίωρο που έχει σταθεί στη σκηνή;
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι, έχοντας πάει στο Ηρώδειο με την ελπίδα ότι ίσως σταθώ τυχερός και δω κάποια ψήγματα από το ταλέντο του μύθου Φαϊρούζ, βρέθηκα εμπρός σε μία καλλιτέχνιδα η οποία βρίσκεται στο απόγειο της ερμηνευτικής τέχνης της και για την οποία τίποτα δεν μαρτυρεί τα 72 της χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη. Εχοντας μαζί της στη σκηνή την ορχήστρα της Οπερας του Ερεβάν υπό τον Κάρεν Ντουργκάριαν και μία επταμελή εξαιρετική χορωδία, η οποία γνώριζε απόλυτα να «ντύνει» τα κενά στα οποία η ντίβα ξεκουραζόταν εν είδει ιντερλουδίων, με αγαπημένες αραβικές μελωδίες, η Φαϊρούζ ήταν σαφής εξ αρχής για τη στάση της απέναντι στο κοινό, το οποίο άκουγε εκστασιασμένο και την τελευταία νότα. Ο παραμικρός ακκισμός με το κοινό δεν υπήρξε, καμία περιττή κίνηση των χεριών- αν και το είδος σηκώνει πολλά-, παρά μόνο μία σεμνή κλίση της κεφαλής στις επευφημίες και στην κατά λέξη επανάληψη των ρεφρέν της. Σοβαρή, αφοσιωμένη στα αριστουργήματα τα οποία της έγραψαν στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της οι αδελφοί Ασί και Μανσούρ Ραμπανί ο πρώτος ήταν και ο σύζυγός τηςκαι ο γιος της Ζιαντ, μας παρουσίασε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, στο οποίο η δυτική κλασική μουσική «συνομιλεί» με άνεση με την αραβική, χωρίς ποτέ η μία να λειτουργεί ως ξένο σώμα στην άλλη.
Η αποθέωση έγινε στη μεγάλη επιτυχία της «Ηabbeytak Βessayf», αλλά και στο ξεσηκωτικό «Κa΄an Αzzaman» και σίγουρα είχε πολλά να πει στο ελληνικό κοινό με την εκδοχή της στο «Χασάπικο 40» του Χατζιδάκι, το οποίο μεταμορφώθηκε στο Ηρώδειο σε «Αatini Νay». Οι λιβανέζικες σημαίες έγιναν ένα με τις πολυτελείς μαντίλες οι οποίες κατέκλυσαν το Ηρώδειο και η Φαϊρούζ, αφού βγήκε στο φινάλε για το απαραίτητο encore, μας άφησε με έναν απλό χαιρετισμό, πατώντας με χάρη στον κόκκινο διάδρομο που την οδηγούσε στα παρασκήνια.
Πλήθος επωνύμων βρέθηκε σε αυτή την ιστορική συναυλία την οποία οργάνωσε η Διεθνής Κίνηση Γυναικών για την Ειρήνη υπό την κυρία Σούζαν Μουμπάρακ και η κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη . Ανάμεσά τους η σύζυγος του Πρωθυπουργού κυρία Νατάσα Καραμανλή, οι υπουργοί Εξωτερικών κυρία Ντόρα Μπακογιάννη , Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Ευάγγελος Μπασιάκος, Εμπορικής Ναυτιλίας κ. Μανώλης Κεφαλογιάννης , Τουριστικής Ανάπτυξης κυρία Φάνη Πάλλη-Πετραλιά , οι βουλευτές κυρία Ζέττα Μακρή και κ. Κώστας Γείτονας, η Μαρινέλλα, ο Γιώργος Νταλάρας και η Αννα Βίσση.
