Πώς βρεθήκατε στην Κοπεγχάγη;
«Σπούδασα στη Ρόδο, στην τότε Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, στη συνέχεια ξεκίνησα να εργάζομαι στην αλυσίδα ξενοδοχείων Hilton και έτσι άρχισαν τα ταξίδια. Κάποια στιγμή, στο Hilton της Κοπεγχάγης θέλησαν να κάνουν δικό τους ζαχαροπλαστείο και μου ζήτησαν να το στήσω».
Πώς είναι τα πράγματα στη Δανία από άποψη γαστρονομίας;
«Τα τελευταία 12 χρόνια υπάρχει ραγδαία εξέλιξη, σε σημείο να αποτελεί τη «Μέκκα» της γαστρονομίας, από το street food μέχρι τα γκουρμέ εστιατόρια. Είναι πολύ οργανωμένοι και το κράτος βοηθάει την προώθηση του φαγητού. Δίνουν μεγάλη σημασία στην πρώτη ύλη και στα τοπικά προϊόντα. Εγώ γι’ αυτό κόλλησα με την πρώτη ύλη. Την έζησα αυτή την εξέλιξη, αφού μένω εκεί 16 χρόνια. Είναι όμως αποτέλεσμα δουλειάς όλων. Οι μεγάλοι σεφ συνεργάζονται μεταξύ τους για το καλό της γαστρονομίας της χώρας τους».
Και στη ζαχαροπλαστική ισχύουν τα ίδια, ή μήπως υπάρχει και εκεί το φαινόμενο που βλέπουμε στην Ελλάδα με τα έτοιμα μείγματα;
«Περισσότερο στους φούρνους. Στη ζαχαροπλαστική όχι τόσο. Είναι και ένας από τους λόγους που αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα. Μου κάνει εντύπωση που με το ζόρι βρίσκεις δύο βούτυρα στα ψυγεία των σουπερμάρκετ και 15 μαργαρίνες. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν καλή δουλειά. Ο Δημήτρης Χρονόπουλος, για παράδειγμα, με τον οποίο θα είμαστε μαζί και στο «Bake Οff». Από εκεί και πέρα, ο καθένας δίνει τη δική του φιλοσοφία. Εγώ έχω άλλη άποψη πάνω στη γεύση από ό,τι ο Δημήτρης και ο Ακης Πετρετζίκης, που επίσης θα είναι κριτής. Αυτό είναι το καλό, το να υπάρχουν πολλές απόψεις».
Ποιοι είναι πιο «γλυκατζήδες», οι Δανοί ή εμείς;
«Εμείς, με διαφορά. Εκεί τα γλυκά τους είναι πιο ελαφριά και όξινα. Κι εγώ προς τα εκεί είμαι γευστικά. Οχι ότι δεν μου αρέσει η σοκολάτα, αλλά θα τη συνδυάσω με όξινο. Η ζαχαροπλαστική χωρίς λεμόνι και αλάτι δεν δουλεύει».
Λεμόνι και αλάτι;
«Μα, φυσικά. Δίνουν περισσότερη ένταση στη γεύση. Γυρίσαμε ένα επεισόδιο στο «Bake Off» και οι διαγωνιζόμενοι έφτιαξαν ένα κέικ. Πολλοί δεν χρησιμοποίησαν ξύσμα που θα απογείωνε τη γεύση».
Ε, καλά, το ξύσμα στο κέικ είναι γνωστό.
«Ναι, αλλά εξαρτάται και πώς το χρησιμοποιείς. Το ανακατεύεις με ζάχαρη και το αφήνεις για 10 λεπτά να βγουν όλα τα έλαια».
Οσο περισσότερο σας μιλάω, καταλαβαίνω γιατί σας «πηγαίνει» και η τηλεόραση. Συμμετέχετε και στο «Bake Off» της Δανίας;
«Στο αντίστοιχο για τους επαγγελματίες. Κάνω όμως τηλεόραση εκεί τα τελευταία 6 χρόνια. Στην πρωινή τους εκπομπή. Οταν ξεκίνησα δεν ήξερα καν τη γλώσσα».
Και πώς σας πήραν;
«Ηθελαν να κάνουν ένα κόνσεπτ και να συνδυάσουν παραδοσιακή ζαχαροπλαστική με μοντέρνα, που θα την εκπροσωπούσα εγώ. Τελικά δεν προχώρησε, αλλά παρ’ όλα αυτά μου ζήτησαν να κάνω δοκιμαστικό. Σε ένα διάλειμμα, η παρουσιάστρια μού λέει: «Νίκο, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Απλά κουνάω το κεφάλι μου». Δεν είχα όμως άγχος, ήμουν ο εαυτός μου. Δεν με νοιάζει να τσαλακωθώ. Δεν είμαι επιστήμονας, δεν μιλάω τέλεια. Ζαχαροπλάστης είμαι, που αγαπώ τη δουλειά μου και κάνω και λάθη. Τελικά τώρα όλοι μιλούν για την «εξωτική προφορά μου»».
Και από τα γλυκά σας ποια είναι τα πιο γνωστά;
«Τα μακαρόν».
Το ξέρετε ότι σε λίγο καιρό θα σας αναγνωρίζουν όλοι στην Ελλάδα;
«Δεν με νοιάζει, έχω μάθει από τη Δανία. Μου ζητάνε selfie, ε, και; Ηρθα να κάνω το «Bake Off» στην Ελλάδα, όχι για να γίνω διάσημος, αλλά για να συνεισφέρω μαζί με τους υπόλοιπους στην εξέλιξη της ζαχαροπλαστικής. Μάλιστα, είχα μια πολύ καλή επαγγελματική πρόταση στη Δανία και ενώ ετοιμαζόμουν για αυτήν, τα παράτησα όλα γιατί πιστεύω σε αυτό το project. Εχω ζήσει την επιτυχία του στη Δανία και το πώς έχει συμβάλει θετικά στην κοινωνία. Εχει κάνει τη νοικοκυρά αντί να αγοράζει μείγματα να κάθεται να φτιάχνει γλυκά με τα παιδιά της από το μηδέν. Από όλους στην παραγωγή, εγώ το πιστεύω πιο πολύ. Και έχω να σου πω ότι είμαστε 10 φορές πιο οργανωμένοι από ό,τι στη Δανία».
Αυτή η μανιώδης ενασχόληση του κοινού με τη γαστρονομία απαντάται και στη Δανία;
«Και πιο πολύ ακόµη. Υπάρχουν πολλές εκποµπές µαγειρικής και ούτε πρόκειται να ξεφουσκώσει το φαινόµενο. Το φαγητό είναι τρόπος ζωής και υπάρχει διαρκής εξέλιξη».
