Γιώργος Περρής: Επισκεφθήκαμε μαζί του τα παιδιά της UNICEF

Είναι μια σπάνια περίπτωση – με περισσότερες ευαισθησίες απ’ όσες περιμένεις από έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον από ένα γνωστό καλλιτέχνη, και χωρίς να επηρεάζεται στο ελάχιστο από την πίεση της δουλειάς και τη δημοφιλία. Δοτικός και πάντα διαθέσιμος, ευδιάθετος και καλοπροαίρετος ανεξαρτήτως του τι μπορεί να καίει μέσα του –που είναι πολλά–, ο Γιώργος Περρής είναι gentleman σε κάθε επίπεδο. Αν τον γνωρίσεις, δεν γίνεται να μη θέλεις να τον έχεις για πάντα στη ζωή σου.

Με χάρισμα φωνής και performance, έχει παλέψει πολύ με την καρδιά του και τα επώδυνα της ζωής του, έχει βγει νικητής από τα πάθη της ψυχής και ζει πια προσφέροντας και κοπιάζοντας για όσα αγαπά. Μαζί του επισκεφθήκαμε τη UNICEF, της οποίας είναι πρεσβευτής Καλής Θελήσεως και το γραφείο της οποίας στην Ελλάδα άνοιξε το 2022. Η βασική υποχρέωση της οργάνωσης σε όλα τα σημεία του πλανήτη όπου δραστηριοποιείται είναι στην ουσία να στηρίζει την πολιτεία θεσμικά ώστε τα παιδιά να προστατεύονται και να είναι νομικά κατοχυρωμένα καθώς βασικά τους δικαιώματα σε πάρα πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της δικής μας, δεν γίνονται πλήρως σεβαστά. Ο άλλος ρόλος της, ως το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά, είναι να συντονίζει και όλους τους ιδιωτικούς φορείς που ασχολούνται με θέματα των παιδιών, είτε για να τους ενώνει είτε για να τους δίνει πιο σωστή κατεύθυνση.

«Είναι πολύ σημαντικό να πούμε ότι η UNICEF στο υποσυνείδητο των ανθρώπων στην Ελλάδα είναι “να δώσουμε χρήματα για να ταΐσουμε το μαύρο παιδάκι στη Σομαλία”. Δεν είναι όμως καθόλου αυτό! Η UNICEF έρχεται για να φέρει θεσμικές αλλαγές στην εθνική νομοθεσία, αλλά και για να χαρτογραφήσει τα προβλήματα που αφορούν τα παιδιά στη χώρα μας. Ο δικός μου ρόλος ως πρεσβευτή Καλής Θελήσεως είναι πρωτίστως να μιλώ για το έργο της ώστε να ενημερώνεται όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος, αλλά και να επισκέπτομαι πεδία όπου τα δικαιώματα των παιδιών διακυβεύονται ή δεν τηρούνται, καθώς και πεδία όπου στηρίζονται και ενισχύεται η μόρφωση ή η υγεία τους, όπως η επίσκεψή μας στην ΕΛΙΞ. Κάθε πρεσβευτής του οργανισμού ειδικεύεται σε έναν τομέα και ο δικός μου είναι η πρόληψη και η αντιμετώπιση της βίας κατά των παιδιών σε όλες τις μορφές της. Ο μοναδικός τρόπος για να μη συζητάμε τέτοια θέματα σε μερικά χρόνια είναι να υπάρξει πρόληψη και να καλυφθούν νομοθετικά κάποια κενά, κι αυτή είναι η πολύ σπουδαία προσπάθεια της UNICEF».

Θα μπορούσατε να φέρετε ένα παράδειγμα αυτής της δράσης;

Το πιο βασικό είναι ότι, αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, η UNICEF διεξάγει, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, μια έρευνα για να χαρτογραφήσει όλα τα δεδομένα που υπάρχουν για τη βία ενάντια στα παιδιά σε όλη τη χώρα και σε όλους τους τομείς. Με αυτό τον τρόπο, θα βοηθήσει την πολιτεία να χαράξει κάποιες πολιτικές που θα δίνουν λύσεις σε τέτοιες καταστάσεις.

Διότι, δυστυχώς, σήμερα δεν έχουμε εικόνα, δεν έχουμε δεδομένα για το πόσα παιδιά κακοποιούνται σωματικά ή ψυχικά, κι αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Η UNICEF, με πολύτιμη χρηματοδότηση από τον ιδιωτικό τομέα, πραγματοποιεί μια πολύ μεγάλη έρευνα, τα αποτελέσματα της οποίας θα τα έχουμε μέσα στη χρονιά. Άλλο παράδειγμα είναι ότι το 2019 το ελληνικό κράτος, σε συνεργασία με τη UNICEF και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεκίνησε το πιλοτικό πρόγραμμα της αναδοχής που έτρεξε η Δόμνα Μιχαηλίδου, τότε υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων. Εγώ ξεκίνησα ως πρεσβευτής και για την αναδοχή το 2021 –αν θυμάμαι καλά– και, από τα 1.900 παιδιά που είχαμε σε ιδρύματα τότε, σήμερα είναι λιγότερα από 1.300. Έγινε εξαιρετική δουλειά μέσα από αυτή την προσπάθεια, η οποία φυσικά συνεχίζεται. Πέρα από τη σωματική κακοποίηση, που είναι ορατή, όλο το υπόλοιπο κομμάτι –της ψυχικής, της συναισθηματικής και της λεκτικής κακοποίησης– είναι τεράστιο γιατί δεν υπάρχουν ούτε η κατάλληλη παιδεία ούτε τα αντίστοιχα στοιχεία.

Εσείς πώς βρεθήκατε στη UNICEF;

Από πολύ μικρός, είχα μέσα μου το αίτημα να ασχοληθώ με αυτά τα ζητήματα. Να ξεκαθαρίσω ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την καλλιτεχνική μου ιδιότητα, το θεωρώ ευθύνη κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα από το αν είναι καλλιτέχνης και έχει πρόσβαση στο κοινό ή όχι. Είναι πολιτική πράξη, είναι μια απόφαση για το πώς θέλω να υπάρχω μέσα στην κοινωνία. Αρκετά χρόνια πριν από την ενασχόλησή μου με τη UNICEF, ήμουν –και είμαι– πρέσβης ενός οργανισμού στην Αμερική, του Horatio Alger Association, ο οποίος δίνει υποτροφίες σε παιδιά που ζουν σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Όταν ήρθα στην Ελλάδα, η Δόμνα Μιχαηλίδου μου ζήτησε να είμαι πρεσβευτής στο πρόγραμμα για την αναδοχή, κι εκεί ήθελα οπωσδήποτε να κάνω κάτι παραπάνω. Έτσι αρχίσαμε τη συνεργασία μας, η οποία μου δίνει μεγάλη χαρά, με γεμίζει και με βοηθά να τιθασεύω το ναρκισσισμό μου. Άλλωστε αυτό είναι και ένα χαρακτηριστικό των καλλιτεχνών που έχω ως πρότυπα, με πρώτη τη Νάνα Μούσχουρη, η οποία με έχρισε πρεσβευτή της UNICEF και η ίδια είναι η μακροβιότερη πρέσβειρα του οργανισμού παγκοσμίως.

Δυστυχώς, μαθαίνουμε πολύ συχνά για περιστατικά βίας κατά των παιδιών. Πιστεύετε ότι υπάρχει και ατιμωρησία των θυτών;

Πρώτον, δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω αυτό και, δεύτερον, δεν με αφορά η ατιμωρησία. Με αφορά η δουλειά που πρέπει να γίνει ώστε να μη χρειάζεται να φτάσουμε στην τιμωρία. Θα πω και πάλι ότι η πρόληψη είναι σημαντικότατη. Η πηγή του προβλήματος είναι αλλού και, επειδή έχω αποφασίσει ότι δεν θέλω να ζω τη ζωή μου κουνώντας το δάχτυλο στους άλλους, με ενδιαφέρει η επιείκεια. Συνειδητοποιώ με μεγάλη στενοχώρια ότι η βία πολλές φορές είναι και ελκυστική. Όσο πιο διαταραγμένος είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο γοητευτικός μπορεί να γίνει. Στη σημερινή εποχή, δε, το βλέπουμε παντού γύρω μας, από το δρόμο έως τη μουσική που ακούμε.

Θα ήθελα λοιπόν να είμαστε εξυπνότεροι από αυτήν τη βία, να μην πέφτουμε στην παγίδα της, να μη δεχόμαστε το χρυσό πακέτο της. Η ευαισθησία μου για την καταπολέμηση της βίας κατά των παιδιών ίσως και να προέρχεται από το ότι πέρασα μέσα από ένα πολύ άσχημο διαζύγιο των γονιών μου όταν ήμουν πάρα πολύ μικρός. Εκείνοι δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν αυτό που συνέβαινε, με αποτέλεσμα να υφίσταμαι για πολλά χρόνια σοβαρή ψυχολογική κακοποίηση, την οποία κατάλαβα πολύ αργότερα. Όπως ήταν επόμενο, όλο αυτό μού άφησε πολλά τραύματα και ακολούθησα στη ζωή μου δύσκολα μονοπάτια. Στα 35 μου, όταν άρχισα να τα αφουγκράζομαι όλα αυτά μέσα μου, μπήκα στη διαδικασία της ψυχανάλυσης και κατάφερα να εξηγήσω πολλά, να συγχωρήσω και να κατανοήσω. Βέβαια, ακόμη αυτή η δουλειά χρειάζεται καθημερινή επανεξέταση και επαναπροσδιορισμό.

Ποια είναι η θέση σας απέναντι στο γάμο τον ομόφυλων ζευγαριών, που τελικά ψηφίστηκε και στη χώρα μας;

Πιστεύω ότι είναι βαθιά προσβλητικό να πρέπει να πάρω θέση για κάτι το οποίο θεωρώ αυτονόητο. Εγώ μίλησα για μένα πριν από δύο χρόνια ακριβώς γιατί ήθελα να βοηθήσω με το παράδειγμά μου όσα παιδιά εκεί έξω φοβούνται να μιλήσουν. Επομένως, νομίζω ότι από πλευράς μου έχω κάνει αυτό που όφειλα. Να απαντήσω τώρα σε τι; Αν πρέπει να είμαστε όλοι ισότιμοι; Έχω ακούσει πάρα πολλά επιχειρήματα που θα μου φαίνονταν οριακά αστεία αν δεν ήταν τόσο σουρεαλιστικά. Το πρώτο, το οποίο με εξοργίζει βαθιά, είναι ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη. Αν περιμέναμε να είναι έτοιμη η κοινωνία, οι γυναίκες δεν θα ψήφιζαν σήμερα, για παράδειγμα.

Το κράτος πρόνοιας γι’ αυτό είναι εδώ, για να νομοθετήσει ώστε να ακολουθήσει και η κοινωνία. Θα έπρεπε να ασχοληθούμε περισσότερο με τη ρητορική μίσους παρά με τον ίδιο το γάμο τον ομόφυλων ζευγαριών ως γεγονός. Απορώ γιατί δεν έχουν γίνει μηνύσεις σε ανθρώπους που έχουν βγει στην τηλεόραση και έχουν σκορπίσει χολή από τη στιγμή που αυτό είναι δημόσια υποκίνηση μίσους, κάτι που διώκεται ποινικά. Επίσης, όσον αφορά αυτό που φοβούνται, ότι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών θα γίνουν ομοφυλόφιλα, το μόνο που έχω να πω –παρότι ειρωνικό– είναι ότι όλοι έχουμε δει τα αστέρια στον ουρανό, αλλά δεν γίναμε όλοι ποιητές. Τέλος, να τονίσω ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί μια νίκη της τωρινής κυβέρνησης καθώς είναι η πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια που διαχωρίζεται η θέση της εκκλησίας από εκείνη του κράτους, κάτι πολύ σημαντικό. Η άποψη που εκφράζω δεν είναι κομματική, αλλά καθαρά πολιτική και κοινωνική. Νομίζω πως όλα αυτά καταλήγουν στην αποδοχή. Έχουμε όλοι μας αρκετό δρόμο να διανύσουμε μέχρι να αποδεχθούμε πραγματικά, χωρίς κριτική, τον άλλο.

Ποια είναι τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Κατ’ αρχάς, πριν από δύο μήνες κυκλοφόρησα ένα χριστουγεννιάτικο δίσκο που μου έφερε μεγάλη χαρά γιατί ανέβηκε στα charts σε πολλές χώρες και μου έκανε το δώρο να δω το πρόσωπό μου σε ένα τεράστιο billboard στην Times Square στη Νέα Υόρκη. Επίσης, έκανα ένα χριστουγεννιάτικο τηλεοπτικό αφιέρωμα για το PBS, ένα από τα μεγαλύτερα κανάλια της Αμερικής, το οποίο είχε τεράστια απήχηση. Τώρα θα υλοποιηθεί κάτι που περίμενα πολύ καιρό.

Η συναυλία με τίτλο «A sunset in Greece» που είχα δώσει στο Ναό της Αφαίας στην Αίγινα πριν από τρία χρόνια και που προβλήθηκε στην Αμερική με μεγάλη επιτυχία, θα είναι στο ERTFLIX, οπότε θα μπορέσει να την παρακολουθήσει ο κόσμος και στην Ελλάδα, ενώ θα κυκλοφορήσει και σε δίσκο. Επιπλέον, στις 30 Μαρτίου θα συμμετάσχω στη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ, παράλληλα, ετοιμάζω έναν ελληνικό δίσκο με original υλικό, κάτι που είχα αρκετά χρόνια να κάνω, το πρώτο single του οποίου θα βγει την άνοιξη. Τέλος, το καλοκαίρι θα πραγματοποιήσω περιοδεία στην Ελλάδα.