Θάνος Λέκκας: «Έγινα ηθοποιός από φόβο θανάτου»

Η πρώτη μας γνωριμία μαζί του έγινε στις σειρές «Η τούρτα της μαμάς», «Μην ψαρώνεις» και «Ο Γιατρός», όμως φέτος έχει έρθει η αναγνώρισή του μέσα από το ρόλο του ως του μηχανικού Μιχάλη Αργυράκη στο «Ναυάγιο» (Δευτέρα έως Τετάρτη, στις 22:50, στο MEGA). Ένα ρόλο που αγαπήσαμε και που αγάπησε κι εκείνος. Επιπλέον, συνεχίζει στην παράσταση «Μια άλλη Θήβα» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου μαζί με τον Δημήτρη Καπουράνη στο θέατρο Πόρτα, ενώ ξεκίνησε πρόβες για το «Θεατρικό Αίμα» στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη.

Είστε λοιπόν ο μηχανικός Μιχάλης Αργυράκης.

Ναι, είμαι ο μηχανικός στο πλοίο που βούλιαξε, ένας υπεύθυνος άνθρωπος που αγαπάει πολύ τη ζωή και τους ανθρώπους του. Δεν νομίζω ότι υπάρχει στην πραγματικότητα ένας τέτοιος άνθρωπος. Πρόκειται για έναν άντρα ταγμένο στην οικογένεια και στο καθήκον του που θα θυσιάσει πολλά για να παραμείνει φιλότιμος, να κρατήσει ψηλά τις αξίες του. Δεν βάζει καθόλου νερό στο κρασί του.

Σας σταματά ο κόσμος στο δρόμο μετά «Το Ναυάγιο»;

Ναι, μου λένε πόσο τους αρέσει η σειρά, αλλά και η υποκριτική μας και όλοι οι συνάδελφοι. Κάποιοι μάλιστα μου αναφέρουν ότι οι συγγενείς τους ή και οι ίδιοι θυμούνται το ναυάγιο. Χαίρομαι που ακούω καλά σχόλια και που είμαι σε μια παραγωγή η οποία συζητιέται θετικά. Δεν θέλω να κάνω απλώς μια δουλειά, θέλω ό,τι κάνω να έχει σημασία και στη ζωή μου, να είναι σταθμός. Και «Το Ναυάγιο» για μένα είναι σταθμός.

Τι σχέση έχετε ως χαρακτήρας με τον Μιχάλη;

Αν και τον θαυμάζω πολύ, δεν έχω το εκτόπισμά του, είμαι πολύ πιο ήσυχος. Θέλω όμως τη δικαιοσύνη και, όταν κάπου νιώθω άβολα, αποχωρώ. Δεν είμαι ο άνθρωπος ο οποίος αγωνίζεται κόντρα σε κάτι. Μπορεί με τη στάση μου να βάλω τα όριά μου, δεν θα εκραγώ ωστόσο.

Θα χαρακτηρίζατε δηλαδή τον εαυτό σας χαμηλών τόνων;

Ντροπαλό, περισσότερο. Έζησα σε ένα σπίτι με έντονες προσωπικότητες και ο δικός μου μηχανισμός ήταν να μαζευτώ.

Η ενασχόλησή σας με το θέατρο είναι μια επανάσταση κόντρα στον ντροπαλό χαρακτήρα σας;

Ναι, ήταν σαν μια φυσική λειτουργία, αλλά και αυτό που ήθελα να κάνω. Δεν επιδιώκω να γίνω πιο εξωστρεφής ή έντονος στη ζωή μου. Απλώς, αυτή η δουλειά, το να δίνω ζωή σε διάφορες ιστορίες, να παρατηρώ τον κόσμο, να τον κόβω σε κομμάτια και να τον ξαναφτιάχνω για να γίνει καλύτερος, να παρατηρώ και τον ίδιο τον εαυτό μου, όλο αυτό είναι μια διαδικασία που με αφορά πολύ.

Μέσα από αυτό το ταξίδι σας, τι έχετε μάθει μέχρι στιγμής για σας;

Έχω μάθει ότι δεν έχω πάντα δίκιο. Έχω μάθει να υπερασπίζομαι τη γνώμη μου, αλλά και ότι μπορώ να αλλάξω γνώμη, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί είναι άλλο να μαζευτείς απλώς σε μια μικρή άποψη που δεν πειράζει κανέναν και άλλο να πεις «αναθεωρώ». Η ηθοποιία είναι μια κατασκευή. Έχω καταφέρει να βρω αυτά που είναι αληθινά μέσα στην υπερβολή της φόρμας ή στο νατουραλισμό – και είναι αυτά που κάνουν πολύτιμη και την πραγματικότητα της ζωής– και προσπαθώ να εστιάζω εκεί.

Έχετε κάνει ψυχοθεραπεία ή το θέατρο λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για σας;

Ακόμη δεν έχω κάνει, και ίσως να έπρεπε – γιατί μιλάμε για τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν χωρίς να έχουμε κάποια πρακτική λύση για αυτά, χωρίς να ξέρουμε πώς να τα αντιμετωπίσουμε. Πλέον, όμως, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ξέρουν να κάνουν τις σωστές ερωτήσεις για να μας οδηγήσουν στις διαδρομές που θα μας βοηθήσουν να είμαστε καλά «μέσα στα ρούχα μας». Αυτό είναι σημαντικό καθώς, όσο δεν είμαστε καλά, χάνουμε χρόνο, αγάπη και ευκαιρίες να ζούμε και να προχωράμε. Κουραζόμαστε συντηρώντας καταστάσεις, οι οποίες μας πονούν. Καλό είναι να είμαστε στο φως και όχι στο σκοτάδι.

Έχετε σπουδάσει βιολογία. Θα μας μιλήσετε για τη διαδρομή σας από τη βιολογία μέχρι την ηθοποιία;

Πάντα μου άρεσε το θέατρο, αλλά μου άρεσαν και οι επιστήμες. Θέλω να μαθαίνω τα πάντα για να καταλάβω πώς δουλεύουν τα πράγματα. Ένας τρόπος είναι ο βιολογικός κόσμος και οι φυσικοί νόμοι, και στη βιολογία συνδυάζονταν όλα. Δεν αγνοεί τίποτα, είναι η σύνθεση όλων των επιστημών. Όπως έλεγε ο γενετιστής Τεοντόσι Ντομπζάνσκι, «τα πάντα έχουν νόημα μέσα από το πρίσμα της εξέλιξης». Κι αυτό είναι η βιολογία, η ανάλυση του γιατί λειτουργούν έτσι ο κόσμος και η φύση, η οποία σου αποκαλύπτει πράγματα που σε ξεπερνούν. Στη σχολή, λοιπόν, άρχισε να με πιάνει έντονη θλίψη για το τι σήμαινε ο ακαδημαϊκός κόσμος της βιολογίας. Ένιωθα ένα «ελληνικό βάρος» για την ακαδημαϊκή καριέρα. Έβλεπα ανθρώπους που ενδιαφέρονταν για το αντικείμενό τους, αλλά το όλο σύστημα –το ότι πρέπει να κάνεις τη δημοσίευση, να γράψεις, να διαβάσεις κ.ο.κ.– μου φαινόταν στεγνό και στείρο. Το θέατρο, από την άλλη, ήταν διέξοδος, χαρά, κάτι το οποίο πάντα με τραβούσε. Τότε γνώρισα και τον κολλητό μου, ο οποίος ξεκίνησε να σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών, τον ακολούθησα και άρχισα να αναλύω το θέατρο, τον άνθρωπο, τις σχέσεις, την τέχνη και τα στοιχεία της σαν βιολόγος.

Άρα, κάνετε καλλιτεχνική βιολογία.

Ή βιολογική τέχνη! (γέλια) Είναι τρόπος αντίληψης. Μπορείς να μελετήσεις τη μουσική, το σώμα, τη φωνή, το ρυθμό, το χιούμορ, τα τεχνικά κομμάτια του θεάτρου και το αποτέλεσμά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν αποκωδικοποιήσει. Εμένα η βιολογία με βοήθησε στο θέατρο στο επίπεδο του ότι όλα έχουν μια ροή και μια σύνθεση.

Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω κάτι που είναι θέμα βιολογίας: διαθέτετε μια πολύ ωραία εμφάνιση, χωρίς αλαζονεία όμως.

Αισθάνομαι πολύ τυχερός για ό,τι έχω πάνω μου που δεν είναι δική μου επιλογή. Η μύτη είναι της μητέρας μου, τα μάτια του πατέρα μου, το δέρμα του παππού μου… Δεν έχω επιλέξει να είμαι αυτός εξωτερικά, δεν το έχω δουλέψει, ωστόσο όλα αυτά τα στοιχεία είναι η σύνθεση που κάνει εμένα. Όπως όμως και η ανατροφή που έχω πάρει, οι αξίες μου, ο χαρακτήρας μου, ακόμα και οι γλώσσες που έχω μάθει.

Τι θεωρείτε όμορφο εσείς;

Την ανεπιτήδευτη αλλά και υγιώς φροντισμένη ομορφιά, έναν άνθρωπο που έχει γυμναστεί, έχει προσέξει την εμφάνισή του, χωρίς να φτάσει σε ακραία επίπεδα. Αξιοθαύμαστους θεωρώ επίσης τους ανθρώπους που δεν έχουν επίγνωση της ομορφιάς τους.

Τι ήταν εκείνο που σας έκανε κλικ για να γίνετε ηθοποιός;

Είχα φόβο θανάτου. Σκεφτόμουν: «Αν πεθάνω τώρα, θα είμαι δυστυχισμένος γιατί δεν θα έχω κάνει αυτό που θέλω». Αυτό το απωθημένο με απασχολούσε πολλά χρόνια. Πλέον, όμως, δεν θέλω να συσσωρεύονται μέσα μου πράγματα μέχρι να αλλάξουν, αλλά, όταν τα νιώθω, να τα επεξεργάζομαι σε πραγματικό χρόνο. Διαφρετικά, καταλήγεις στην παθογένεια του να είσαι ένας απλός, υπομονετικός άνθρωπος που δεν κάνει αυτό που πραγματικά επιθυμεί.

Τώρα είστε ευτυχισμένος;

Είμαι ευγνώμων.

Επειδή είστε ένας άνθρωπος που διαρκώς ψάχνεται, ανοίγει νέους ορίζοντες, υπάρχει πιθανότητα η αντιμετώπισή σας για το θέατρο να είναι αντίστοιχη; Δηλαδή, όπως η βιολογία σάς πέρασε στο θέατρο, να σας περάσει κι εκείνο σε κάτι άλλο;

Δεν το γνωρίζω. Αυτήν τη στιγμή, δεν σκέφτομαι κάτι άλλο πέρα από την τέχνη και την υποκριτική. Ξέρω όμως ότι θέλω να κάνω διαφορετικά, καινούρια πράγματα και όχι να επαναλάβω όσα έχω χορτάσει. Δεν με επηρεάζει το τι πιστεύουν οι άλλοι, αλλά αν εγώ νιώθω καλά. Αρχίζω λοιπόν διά της εις άτοπον επαγωγής να ξέρω τι θέλω να κάνω. Για παράδειγμα, μου αρέσουν πολύ το σωματικό θέατρο και το τραγούδι.

Έχετε κάνει σπουδές στο τραγούδι;

Όχι, είναι φυσικό ταλέντο. Έχω κάνει παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή – με τον Δημήτρη Μπογδάνο το «Into the woods», με τον Ακύλλα Καραζήση τον «Μικάδο» και τα «Φτηνά Τσιγάρα» του Ρένου Χαραλαμπίδη.

Για να επιστρέψουμε στο «Ναυάγιο», έχετε συναντήσει στην πραγματική ζωή το θάρρος του Μιχάλη;

Το βλέπω στους ανθρώπους του χώρου μου που μίλησαν με γενναιότητα και δημιούργησαν αυθόρμητα το #MeToo. Είναι εκείνοι που βγήκαν να μιλήσουν, δέχθηκαν σχόλια και ήρθαν αντιμέτωποι με όλους τους φόβους και τις ανασφάλειες για το τι σημαίνει να έχει υποστεί κάποιος κακοποίηση και πόσο την «προκάλεσε» ο ίδιος. Απαιτούνται μεγάλο θάρρος και ψυχική ισορροπία. Επομένως, εγώ απέναντι σε αυτήν τη στάση έχω σεβασμό και δέος. Σε μένα δεν έχουν τύχει τέτοια περιστατικά, και με θεωρώ τυχερό ως προς αυτό.

Έχετε αναπτύξει ευαισθησίες σχετικά με το θέμα;

Από πολύ νωρίς. Θυμάμαι μια φορά στο σχολείο –ενώ δεν νευριάζω γενικά– που είχα θυμώσει πολύ. Συζητούσαμε για το θέμα «αγοριών – κοριτσιών» σε μάθημα με το φιλόλογο και είχα πάρει πολύ ισχυρή και ξεκάθαρη θέση υπέρ των κοριτσιών. Είπα ότι είναι απαράδεκτο να θεωρεί κάποιος ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ισότητα επειδή τα δύο φύλα είναι διαφορετικά και άρα έχουν άλλες ανάγκες ή εγκέφαλο, κάτι το οποίο μπορεί να επηρεάζει τα δικαιώματα των γυναικών και όσα προσφέρουν στην κοινωνία. Ακόμα και οι ίδιες οι συμμαθήτριές μου είχαν παραξενευτεί που τις υπερασπίστηκα.

Είστε ένας άνθρωπος κοινωνικά ανήσυχος. Βλέπετε να αλλάζει κάτι στον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται η ελληνική κοινωνία;

Η αλήθεια είναι ότι κάτι αλλάζει. Για παράδειγμα, αν και δεν πίστευα ότι θα φηφιστεί, θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι πέρασε το νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο. Μπορεί να έγινε για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, ωστόσο είναι μια θετική εξέλιξη. Δεν έχει σημασία η γνώμη η δική μου ή η δική σου, αλλά των ειδικών, οι οποίοι λένε ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ψυχική διαταραχή, ότι η κοινωνία πρέπει να έχει σταθερότητα και, όσο περισσότερους διαχωρισμούς δημιουργούμε, τόσο περισσότερο την αποσταθεροποιούμε. Ναι, κάτι αλλάζει όταν αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η αποδοχή είναι εκείνη που οδηγεί σε κοινωνική πρόοδο και ότι αυτό είναι επιστημονική θέση και όχι προσωπική άποψη.

Ναι, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που αντιτίθενται.

Δεν θεωρώ ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που υπερασπίζονται με σθένος ότι δεν πρέπει να υπάρχει γάμος στα ομόφυλα ζευγάρια γιατί θα καταστραφεί η κοινωνία όντως το πιστεύουν. Μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι πολιτισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ταξιδέψει στην Ευρώπη και είναι πια 50-55 χρονών, δεν έχουν γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους όλων των προτιμήσεων και όλων των φύλων. Νομίζω ότι η δουλειά τους είναι κυρίως να διατηρήσουν μια εικόνα για εκείνους που δεν έχουν κάνει όλα αυτά τα ταξίδια, για εκείνους που φοβούνται, και όλα αυτά μεταφράζονται σε ψήφους. Αυτό είναι το σύστημα που δεν επιτρέπει στον καινούριο αέρα να μπει. Πάντως τα πρώτα βήματα της αλλαγής έχουν γίνει.