Πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή, ο Σταμάτης Φασουλής παραμένει από τις πιο καθοριστικές φιγούρες του ελληνικού θεάτρου. Η δουλειά του έχει πάντα ένα χαρακτηριστικό αποτύπωμα: καθαρή ματιά, ακρίβεια στο συναίσθημα, χιούμορ που δεν χαϊδεύει αφτιά και μια βαθιά κατανόηση για το πώς κινείται η ελληνική κοινωνία, με τις αντιφάσεις, τις εμμονές και τις μικρές νίκες της.
Κι όμως, παρά την ιστορία του, δεν λειτουργεί ως άνθρωπος που κοιτάζει πίσω. Το τώρα τον ενδιαφέρει περισσότερο. Γι’ αυτό και συνεχίζει να ανεβάζει έργα που πατούν σε γνώριμα υλικά, αλλά συνομιλούν χωρίς περιστροφές με το παρόν. Η «Κόμισσα της φάμπρικας» είναι η νέα του σκηνοθεσία, μια επιστροφή σε ένα κείμενο οικείο στη συλλογική μνήμη, όχι για να αναπαραστήσει μια εποχή, αλλά για να φωτίσει τι σημαίνει σήμερα.
Παράλληλα, το «Η Δεξιά, η Αριστερά και ο κυρ-Παντελής», που παίζεται για δεύτερη χρονιά, δείχνει τη σταθερή ικανότητά του να χειρίζεται την πολιτική με χιούμορ και διαύγεια, χωρίς κηρύγματα. Οι δύο παραγωγές των Αθηναϊκών Θεάτρων τον βρίσκουν σε μια στιγμή πλήρους ωριμότητας: ένας καλλιτέχνης που ξέρει τι θέλει να πει και το λέει ξεκάθαρα, χωρίς θόρυβο, χωρίς επιτήδευση, μόνο με την εμπειρία και την ειλικρίνεια όσων έχουν δουλέψει μια ζωή στη σκηνή.
Μέσα σε αυτή την καριέρα και την εμπειρία ζει πάντα ο μικρός Σταμάτης. Εκείνο το παιδί με την ακαταμάχητη αποφασιστικότητα και την έντονη φαντασία εξακολουθεί να καθοδηγεί τα βήματά του, να του υπενθυμίζει την πρώτη φλόγα που τον έκανε να αγαπήσει τη σκηνή και να διεκδικήσει τα πάντα με αυθεντικότητα.
Συγγνώμη που σου μιλάω έτσι, δεν είναι ότι δεν σ' αγαπάω. Από σένα ζω, για σένα ζω και σένα κουβαλάω από εκείνη την πρώτη παράσταση όπου κι αν πάω.
Λοιπόν, για να το ξεκαθαρίσουμε το πράγμα από την αρχή, μια και καλή! Παιδί μου, αρκετά με έχεις βασανίσει. Δεν λέω, μου πρόσφερες τα καλύτερα στη ζωή κι από σένα ζω. «Τρώω ακόμα εξ αυτού», που έλεγε κι ο Σαββόπουλος. Ό,τι κι αν κάνω, πάντα εσένα έχω στο νου μου κι εσύ είσαι η αφετηρία μου, αλλά κι εσύ τι τρελές απαιτήσεις που είχες! Θυμάμαι, όταν ήμαστε 2,5 χρονών, οι γονείς μας μας πήγαν για πρώτη φορά στο θέατρο στην Αθήνα για να δούμε την παράσταση «Βίρα τις άγκυρες». Όταν γυρίσαμε στο χωριό μας, στα Αμπελάκια της Σαλαμίνας, εσύ ανακοίνωσες σε όλους: «Είμαι ηθοποιός!».
Το είχες πάρει απόφαση και κανείς δεν μπορούσε να σου αλλάξει γνώμη. Βέβαια, σε κορόιδευαν όλοι στο χωριό. Σε ρωτούσαν: «Παιδάκι μου, τι είσαι εσύ;». «Ηθοποιός», επέμενες κι εκείνοι γελούσαν και διασκέδαζαν. Μα είναι απαιτήσεις αυτές; Δεν σου φτάνουν όλα αυτά που κατάφερα; Δεν έκανα όλα αυτά που ονειρεύτηκες τότε και με το παραπάνω; Πώς τα γνώριζες σε εκείνη την ηλικία όλα αυτά; Εγώ σ’ τα έμαθα, χρόνο με το χρόνο, αλλά εσένα δεν σε ενδιαφέρει που κάποια στιγμή έκανα όλα αυτά που λέγαμε. Εσύ τα ήθελες όλα τότε, μόλις 2,5 χρονών. Ήθελες να τα ζήσεις όλα, μα αυτό δεν γινόταν.
Συγγνώμη που σου μιλάω έτσι, δεν είναι ότι δεν σ’ αγαπάω. Από σένα ζω, για σένα ζω και σένα κουβαλώ από εκείνη την πρώτη παράσταση όπου κι αν πάω. Ποτέ δεν σε κουβάλησα στην πλάτη μου σαν βάρος, μα πάντα στην αγκαλιά μου. Πάντα σε χαϊδεύω, σε αγκαλιάζω και προσπαθώ να σου δίνω τα καλύτερα. Μόνο, να χαρείς, σταμάτα αυτή την γκρίνια. Δεν γινόταν να τα έχουμε τότε όλα εκείνα που επιθυμούσαμε. Τώρα μπορούμε, τώρα τα έχουμε, και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε ευτυχείς.
Σε παρακαλώ, μη γρατζουνάς με τα νυχάκια σου τα όνειρά μου κάθε φορά που δεν περνάει το δικό σου. Άσε με για λίγο να ευχαριστηθώ όλα αυτά που μου έχεις προσφέρει. Και μου έχεις προσφέρει, ειλικρινά, τα πάντα. Έλα, αγόρι μου, έλα να ησυχάσουμε. Έλα να σε πάρω μια σφιχτή αγκαλιά, έλα. Έλα να κοιμηθούμε. Να κοιμηθούμε γλυκά και να ονειρευτούμε όπως τότε. Τα πάντα στα όνειρά μας είναι έγχρωμα, σινεμασκόπ και μυροφόρα.
