Πέθανε ο Γεράσιμος Μιχελής – Ο ηθοποιός πίσω από τον «κακό» του «Παρά Πέντε»

Θέατρο: Από τον Κουν στον Σαίξπηρ

Η θεατρική του διαδρομή ξεκίνησε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, όπου συμμετείχε σε σπουδαίες παραστάσεις του αρχαίου δράματος, όπως ο «Οιδίπους Τύραννος», η «Αντιγόνη» και η «Ηλέκτρα», αλλά και σε έργα του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου από τους Ιάκωβο Καμπανέλλη και Δημήτρη Κεχαΐδη. Κατά τη δεκαετία του 1980 και του 1990, συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και με αναγνωρισμένες ιδιωτικές σκηνές όπως το Θέατρο Αμόρε και το Θέατρο Χορν. Εκεί ερμήνευσε ρόλους σε έργα του Σαίξπηρ όπως ο «Άμλετ» και ο «Μάκβεθ», του Τσέχωφ («Βυσσινόκηπος»), αλλά και του Ίψεν με χαρακτηριστικό το έργο «Έντα Γκάμπλερ». Οι ερμηνείες του ξεχώριζαν για την εσωτερικότητά τους, τη συγκινησιακή δύναμη και την αυθεντικότητα που τις διέκρινε.

Μερικές από τις παραστάσεις που συμμετείχε περιλαμβάνουν τα: Ηλέκτρα, Ο γάμος του Φίγκαρο, Ιλιάδα, Ήταν όλοι τους παιδιά μου, Πλατόνοφ, Οι σχέσεις του κυρίου Πήτερς, Αρχοντοχωριάτης, Υπηρέτης δύο αφεντάδων, Τρεις Αδελφές, Φεγγαρόφωτο, Το ημερολόγιο της άμμου και Ιεφθάε. Η θεατρική του διαδρομή υπήρξε συνεχής και έντονα δημιουργική μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Τηλεοπτικός «κακός» και αγαπητός στο κοινό

Αν και το θέατρο ήταν το κύριο μέσο έκφρασής του, ο Γεράσιμος Μιχελής έγινε ευρέως γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό από τον ρόλο του «κακού» στη δημοφιλή σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη «Στο Παρά Πέντε» το 2005. Εκεί ενσάρκωσε έναν από τους κεντρικούς ανταγωνιστικούς ρόλους της ιστορίας, κερδίζοντας το ενδιαφέρον και τη μνήμη του κοινού με την έντονη παρουσία και ερμηνεία του.

Στην τηλεόραση είχε εμφανιστεί και σε άλλες σειρές, όπως Η ζωή της άλλης (2009), Το κόκκινο δωμάτιο (2008), Αν υπήρχες θα σε χώριζα (2007), Εν Ιορδάνη (2002), και Σκιές στο περιστύλιο (2001), ενώ είχε κάνει και κάποιες κινηματογραφικές εμφανίσεις, με πιο χαρακτηριστική το Χρήστος και Βίτσιο (1997).

Ποίηση, πίστη και ήθος

Εκτός από την υποκριτική, υπήρξε και ποιητής. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές που αντικατοπτρίζουν το στοχαστικό του βάθος, την πνευματική του αναζήτηση και τη βαθιά σχέση του με τον Θεό και τον άνθρωπο. Οι φίλοι και οι συνεργάτες του τον περιγράφουν ως έναν άνθρωπο με υψηλό ήθος, ησυχία ψυχής και ταπεινότητα, ιδίως στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την ασθένειά του.

«Την ασθένειά του την υπέμεινε με δοξολογία και ειρήνη ψυχής», σημειώνεται στην ανακοίνωση της ενορίας του.

Ήταν ένας ηθοποιός που δεν κυνήγησε την προβολή, αλλά υπηρέτησε το θέατρο και την τέχνη με αφοσίωση, πίστη και αξιοπρέπεια. Ο αποχαιρετισμός του είναι δύσκολος, αλλά η παρακαταθήκη του θα μείνει ζωντανή στη σκηνή, στην οθόνη και στην καρδιά όσων τον γνώρισαν – είτε από κοντά, είτε μέσα από τους ρόλους του.