Για να τον περιγράψει κανείς, αρκεί να ξεκινήσει να απαριθμεί αξίες τις οποίες εκπροσωπεί σε απόλυτο βαθμό: αισθητική, πρωτοπορία, αξιοπρέπεια, ευαισθησία, καθαρότητα, καλοσύνη, δύναμη, ένστικτο επιβίωσης, ευγένεια, θάρρος, δημιουργία, έμπνευση, αθωότητα, εξυπνάδα, εκκεντρικότητα, πάθος, αντισυμβατικότητα… Κι όταν λέει κάποιος το όνομά του, σκέφτεται αμέσως ένα θρόνο και ένα στέμμα. Γιατί, αν και αεικίνητος, ο Λάκης Γαβαλάς εκεί πρέπει να κάθεται άνετα και με στυλ για τη μεγαλοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε τα δύσκολα στη ζωή του. Αφορμή για τη συνέντευξη στάθηκε η φωτογράφισή του σε ένα κάστρο στην Τουλούζη. Αιτία όμως; Θέλει και ρώτημα; Αυτή η αδάμαστη προσωπικότητα που θέλει να ρουφήξει τη ζωή. Λάκη Γαβαλά, chapeau!
Πώς βρεθήκατε σε αυτό το κάστρο στην Τουλούζη;
Η φίλη μου Χριστίνα Ζαχαριάδου διοργάνωνε το Rhapsody Workshop με θέμα τον Ντέιβιντ Μπόουι και είχε φωτογράφους απ’ όλο τον κόσμο, με ομιλητές δύο πολύ σπουδαίους φωτογράφους από το Μεξικό και τον Καναδά. Της πρότεινα το συγκεκριμένο κάστρο, όπου είχα πάει παλιά και έκανα πεζοπορίες, και ξεκινήσαμε να σκηνοθετούμε όλη αυτή την ιδέα. Εν τω μεταξύ, μου είχαν πει ότι οι δύο φωτογράφοι που ξέρουν το Instagram μου θα θέλουν να με φωτογραφίσουν και να δώσουν αυτήν τη φωτογράφιση σε περιοδικά με τα οποία συνεργάζονται. Πήρα λοιπόν 5-6 ρούχα μαζί μου και έγινε φαντασμαγορική δουλειά. Ο κόσμος νόμιζε ότι αυτό το λουσάτο κάστρο ήταν δικό μου, γιατί εγώ πήγα βεβαίως ανάλογα ντυμένος – εύκολο για μένα. Η φωτογράφιση είχε πολλές λήψεις, εσείς έχετε μόνο κάποιες από αυτές. Θυμήθηκα τις παλιές μου εποχές, όταν έμενα ενάμιση μήνα στο Chateau Marmont στο Λος Άντζελες. Άρα, είμαι Σατόπαιδο! (γέλια)
Πάμε στα τηλεοπτικά σας τώρα, στο «GNTM» στο Star. Φαίνεται να ευχαριστιέστε την παρουσία σας εκεί.
Ε, ναι! Μετά από 10-12 ώρες που είσαι εκεί, δεν γίνεται να μην κάνεις λίγο χιούμορ. Και το χιούμορ πρέπει να είναι εκλεπτυσμένο όσον αφορά τα παιδιά επειδή είναι διαγωνιζόμενοι που για κάποιους αξίζουν και για άλλους όχι. Για μένα αξίζουν όλοι, και πρέπει να τους σέβεσαι και να τους καθοδηγείς κιόλας. Γιατί η μόδα αλλάζει, τα στάνταρ αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε… Εγώ, λοιπόν, παρόλο που δεν το υποστηρίζει το format της εκπομπής, τους δίνω τη δική μου έννοια των πραγμάτων καθώς στο τέλος θέλω να έχουν μια άλλη γνώση και εκπαίδευση, όχι μόνο ως μοντέλα, αλλά και ως άνθρωποι. Κάποιοι δεν κάνουν για μοντέλα, κάνουν για σχεδιαστές, ή είναι καλύτεροι σε διάφορα άλλα πεδία. Όλα αυτά πρέπει να τα βάλω στο μυαλό τους. Κι αν τύχει να γίνουν και μοντέλα, ακόμα καλύτερα γιατί θα ξαναπάρουμε εκπομπή!
Έχω γνωρίσει μια αδυσώπητη κυρία, την Πειθαρχία, την έχω κάνει φίλη με τον Χρόνο και μια μέρα συνάντησαν τη Γνώση. Μαζί έγραψαν το κεφάλαιο “Λάκης Γαβαλάς”.
Σκεφτόμουν ότι είστε ένας σοβαρά χαρούμενος άνθρωπος. Αυτό το είχατε πάντα στη ζωή σας;
Το είχα πάντα. Ο πρώτος θαυμαστής μου μάλιστα ήταν ο πατέρας μου. Πώς το κατάλαβα; Ενώ είμαστε τρία τα αδέρφια, εκείνος ασχολούνταν πιο πολύ με μένα. Όταν ήμουν 12 χρονών και πηγαίναμε στο σινεμά, στο θέατρο και σε μουσικές παραστάσεις, εγώ νόμιζα ότι ήμουν ένας από τους καλλιτέχνες. Είπα λοιπόν στους γονείς μου: «Αν θέλετε να σας κάνω τέτοια, να κόβω τελικά κι εγώ εισιτήριο». Γιατί θα τους κάθιζα σε μια καρέκλα, θα έκανα το σόου μου και δεν θα μιλούσαν ούτε θα μου έκαναν παρατήρηση. (γέλια) Αυτό ήταν το θέμα μου. Κι ενώ κατάφερα ορισμένα πράγματα με δυσκολία, με τα βιβλία που διάβαζα ή κάποιες εμπειρίες που αποκτούσα στη ζωή μου αισθανόμουν πολλές φορές ευνοημένος. Με αυτόν το χαρακτήρα και τις γνώσεις μου, είχα σπουδαίες επαγγελματικές επιτυχίες. Έκλεινα πολύ καλά συμβόλαια, κι έτσι διακινούσα όμορφα τη δουλειά μου μεταξύ των MME και των πελατών μου. Δεν ήμουν ο σχεδιαστής που καθόταν σε μια καρέκλα και διέταζε. Αντίθετα, ταξίδευα και προμήθευα με ρούχα ξένων σχεδιαστών όλη την Ελλάδα, άρα βοηθούσα τη χώρα μου σε σχέση με το lifestyle της γενικότερα. Πρόσφερα στη χώρα μου και καταξιώθηκα μέσα από αυτό.
Κεφάλαιο «φυλακή». Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίσατε τον εγκλεισμό σας είναι μάθημα ζωής για όλους μας.
Νομίζω πως, πράγματι, έχω βοηθήσει πολύ κόσμο γιατί μου το λένε. Πέντε-έξι άνθρωποι μου έγραψαν: «Κύριε Γαβαλά, σας ζητώ συγγνώμη εκ μέρους της χώρας μας για αυτό που σας έκαναν». Έτσι ένιωσα ότι η αναγνώριση δεν έρχεται μόνο από την επαγγελματική επιτυχία ή την αναγνωρισιμότητα. Έρχεται από την τόλμη με την οποία αντιμετωπίζεις και τις δυσκολίες. Πιστεύω όμως ότι μεγαλύτερο θάρρος και δύναμη ψυχής έχουν άνθρωποι που, για παράδειγμα, βγαίνουν νικητές από τη μάχη με τον καρκίνο. Εγώ δεν έχω φτάσει στο όριο της ανθρώπινης αντοχής με τον εγκλεισμό μου – ειδικά γνωρίζοντας ότι είμαι χρήσιμος και δεν πρέπει να παρατήσω αυτό που τελικά θέλω και έχω έρθει στον κόσμο για να πράξω. Έχω έρθει στον κόσμο για να είμαι χρήσιμος, κι αυτό το αποδεικνύει κάθε μου μέρα. Ευτυχώς που άντεξα γιατί δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε –είναι άσχημη λέξη η εγκατάλειψη–, όπως δεν θέλουμε και να μας εγκαταλείπουν. Πρώτα απ’ όλα, βέβαια, οφείλουμε να μην εγκαταλείπουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, πρέπει να το προσπαθούμε. Η ζωή δεν είναι εύκολη και ποτέ δεν ξέρεις τι έρχεται. Στα γενέθλια των φίλων μου, η ευχή που τους γράφω είναι: «Καλή και εύκολη ζωή με εύκολα προβλήματα!». Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουμε προβλήματα, απλώς να είναι αντιμετωπίσιμα. Δεν μου έχει χαριστεί κάτι. Η αλήθεια είναι ότι αγαπώ τα ζόρια, ίσως αυτό με έσωσε στη φυλακή.
Τι μαθήματα πήρατε εσείς για τη ζωή σας όσο ήσαστε μέσα στη φυλακή;
Ότι ο ανδρισμός δεν βρίσκεται ούτε πίσω από μια ασπίδα σε έναν πόλεμο ούτε στην ικανότητα στο «τσατσιλίκι» που μπορεί να δείχνει ένας φυλακισμένος για να έχει καλύτερη μεταχείριση. Σκέφτηκα ότι τα παντελόνια που φοράω τα τιμώ – και τις φούστες βέβαια τις τιμώ, είτε στενές είτε φαρδιές, είτε πλισέ είτε εβαζέ. Βασικά, εγώ τιμώ ό,τι είναι στυλ. Αυτό λοιπόν που με δίδαξε η φυλακή είναι ότι πρέπει να έχω την αξιοπρέπειά μου, και το πέτυχα γιατί, όταν έβγαινα από το κελί για να προαυλιστώ, υπήρχαν διάσπαρτα άλλοι κρατούμενοι που κάθονταν έξω στον κοινό χώρο και έκαναν στην άκρη για να περάσω. Μάλιστα, μετά από λίγο καιρό –επειδή εγώ το χιούμορ το έχω πάντα στη ζωή μου, αλλιώς πεθαίνω–, πήγαινα ως Βουγιουκλάκη και τους έλεγα «ακρίστε, χωριανοί!».
Δεν αισθανθήκατε ποτέ φόβο, κίνδυνο ή προσβολή της προσωπικότητάς σας;
Όχι. Θυμάμαι, είχα έναν συγκρατούμενο από την Αλβανία στη μεταγωγή ο οποίος έλεγε συνεχώς την αλβανική λέξη «μότρα», που σημαίνει «αδερφή». Τον έπιασα λοιπόν μια μέρα από το μανίκι και του είπα: «Ή θα με λες άντρα ή θα με λες γυναίκα. Αν θα με λες γυναίκα, φίλησέ με τώρα στο στόμα. Αν θα με λες άντρα, σου γ@@ώ ό,τι έχεις και δεν έχεις και σε αλλάζω και πτέρυγα. Τι είσαι εσύ από αυτά τα δύο;». Μου απάντησε: «Είμαι άντρας και σου ζητώ συγγνώμη». Αυτός ο άνθρωπος πήγε στην εισαγγελέα και ομολόγησε ότι έκανε κάτι ποινικά κολάσιμο ζητώντας ο ίδιος την τιμωρία του επειδή, όπως είπε, «μίλησα άσχημα σε έναν άνθρωπο». Η εισαγγελέας θέλησε να της περιγράψω τι έγινε και, όταν το έκανα, μου είπε: «Κύριε Γαβαλά, ξέρετε ότι έχετε πράξει ένα μεγάλο καλό σε τουλάχιστον εκατό άτομα; Αυτός ο άνθρωπος έχει τις διασυνδέσεις του και θα μπορούσε να αποτρέψει οποιαδήποτε όχληση προς το πρόσωπό σας μετά τον τρόπο με τον οποίο του μιλήσατε». Αυτό λοιπόν μου έμαθε η φυλακή, να είμαι εγώ η ασπίδα για τον εαυτό μου. Αναθεώρησα για μία ακόμα φορά το αντρικό μυαλό μου: το ήθος, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα δεν είναι θέμα γένους.
Κι όταν αφεθήκατε ελεύθερος;
Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να δημιουργήσω, να κάνω το επόμενό μου βήμα, με όλα τα ρίσκα που μπορεί να είχε αυτό. Να είμαι πρωτοπόρος, να μη μιμούμαι τίποτα και κανέναν, να είναι οι κινήσεις μου τόσο μελετημένες όπως όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Εδώ και είκοσι χρόνια, είμαι ένα υπαρκτό AI γιατί έτσι ντύθηκα, έτσι συμπεριφέρθηκα, έτσι λειτούργησα προτού καν το σκεφτεί η τεχνητή νοημοσύνη. Άρα, περιμένω το AI 2.0. Το ΑΙ 1.0 είμαι εγώ εδώ και πολύ καιρό.
Τι είναι αυτό που κάνει γοητευτικό έναν άνθρωπο στα μάτια σας;
Η προσωπικότητα φυσικά! Έχω συναντήσει κούκλους και κούκλες στους οποίους δεν θέλεις να μιλάς μετά από 5 λεπτά και έχω γνωρίσει αυτό που λέμε «κανονικούς ανθρώπους» με τους οποίους δεν θέλεις να σταματήσεις να μιλάς. Θέλεις να κάνεις άμεσα και το επόμενο ραντεβού μαζί τους, ενώ με τους κούκλους επόμενο ραντεβού μπορεί να μην υπάρχει αφού και το πρώτο κακώς έγινε. Οπότε, αυτό το τετριμμένο ότι η προσωπικότητα, το allure, η υπόσταση, μετράει είναι αλήθεια.
Με αφορμή την ψήφιση για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, έχετε πάρει ανοιχτά θέση κατά της παρένθετης μητρότητας.
Ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικής προτίμησης, δεν είμαι υπέρ του εμπορικού θέματος της γονεϊκότητας, της δημιουργίας νέων υπάρξεων. Από εκεί και πέρα, φυσικά και είμαι υπέρ της υιοθεσίας. Παρ’ όλα αυτά, κι εκεί αισθάνομαι ότι αν ένα παιδί δεν πει «μαμά», αν δεν το πάρει αγκαλιά η μάνα… Εγώ γκέι είμαι, αλλά στα παλιακά δικά μου δεδομένα δεν ξέρω πώς θα αντιμετωπιζόταν αυτή η νέα γονεϊκότητα χωρίς τη μητέρα σε πρώτο πλάνο. Έχω φίλους, και Έλληνες και ξένους, που υιοθετούν παιδιά και είναι εξαιρετικοί γονείς. Δεν το καταδικάζω, απλώς εγώ δεν θα το έκανα. Θεωρώ ότι τα γκέι άτομα έχουν πιο ανεξάρτητο, αυτόνομο τρόπο ζωής από ένα στρέιτ ζευγάρι. Φέρονται και δρουν διαφορετικά, πιο μοντέρνα, για τις πιο συγκεκριμένες ανάγκες που έχει ένα παιδί. Επαναλαμβάνω, την υιοθεσία την επικροτώ, ειδικά προκειμένου να μην είναι κάποια παιδιά στερημένα σε ένα ίδρυμα. Έχω μια φίλη, τη Ματίνα, που με συγκινεί. Υιοθέτησε ένα παιδί 7 χρονών, το οποίο εξελίχθηκε σε καταπληκτικό ζωγράφο. Την επισκέφθηκα ενάμιση χρόνο μετά και, βλέποντας αυτό το παιδί να ζωγραφίζει μαζί της, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Γιατί πέρασε διάφορες καταστάσεις κακοποίησης και τώρα είναι ένα άλλο παιδί. Όμως η μάνα θα βάλει όρια, θα ασχοληθεί μαζί του, δεν θα του πάρει ένα τρενάκι επειδή το ζήτησε.
Σας δημιουργήθηκε ποτέ η ανάγκη να κάνετε παιδιά;
Έχω ανίψια. Τα έχω μεγαλώσει. Παλαιότερα, όταν ήμουν νεότερος, έλεγα στις αδελφές μου να με βοηθήσουν να υιοθετήσω ένα παιδί υπογράφοντας εκείνες για την υιοθεσία αφού εγώ δεν είχα γυναίκα σύντροφο. Εκείνες μου απαντούσαν: «Μα έχεις παιδιά, τα δικά μας!». Με την ανιψιά μου τη Ναταλία, μάλιστα, που είναι 20 χρονών, έχουμε «ανταγωνισμό» στο τένις και στο χορό και, επειδή έκανα πιλάτες, έγινε τελικά καθηγήτρια πιλάτες με το σκεπτικό να με προπονεί.
Σας βλέπουμε πάντα αισιόδοξο, χαρούμενο και χαμογελαστό, αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε;
Πριν από λίγες ημέρες στο θέατρο, στο «Μέσα στο μυαλό σου» του ψυχολόγου Γιώργου Λάγιου, μια παράσταση που μιλά με τον κόσμο. Εκεί, μέσα από μια συζήτηση με έναν από τους θεατές και μετά από μια συγκεκριμένη σκηνή, συνειρμικά σκέφτηκα πόσο μου λείπει η οικογένειά μου, που ήταν τόσο όμορφη, και δάκρυσα, αφέθηκα. Δεν ήταν κάτι της στιγμής, υπάρχει προηγούμενο.
Έχετε την εικόνα ενός γνήσια καλού ανθρώπου, διάφανου, κρυστάλλινου. Αυτό αγαπά ο κόσμος σε σας. Πώς μπορεί ένας τέτοιος καθαρός χαρακτήρας να ζει και να κινείται σε ένα περιβάλλον και σε ένα χώρο όπου δεν είναι όλα τόσο διαυγή;
Δεν ξέρω πώς σκέφτονται οι άλλοι για μένα, αλλά, επειδή μιλήσατε για κρύσταλλο, θα χρησιμοποιήσω μια παρομοίωση για αυτούς που έχουν και που έχω επιλέξει να είναι γύρω μου και με βλέπουν κρυστάλλινο. Είναι σαν να έχουν στα χέρια τους ένα πανί και ένα ειδικό καθαριστικό για να πλένουν το κρύσταλλο κάθε φορά που θολώνει και να το κάνουν ξανά διάφανο. Αυτό είναι η τύχη και η επιτυχία μου: ότι έχω τέτοιους ανθρώπους που είναι το δικό μου ειδικό καθαριστικό και το δικό μου πανί για το κρυστάλλινο τείχος μου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό καθώς, ειδικά μετά τις περιπέτειές μου, έπρεπε εκ των πραγμάτων να μαζευτώ. Έχω πολύ περισσότερη δουλειά, πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με αυτό που κάνω. Οπότε, άλλαξαν τα πράγματα, όμως το κρύσταλλο παραμένει κρύσταλλο. Κι αυτήν τη φορά, πιστέψτε με, είναι αλεξίσφαιρο. Κανείς και τίποτα δεν θα το αμαυρώσει και δεν θα το στοχεύσει. Έτσι κι αλλιώς, ευτυχώς, δεν το στοχεύουν πια, το θέλουν να είναι εκεί για καλό δικό τους. Θα είναι γερό παντού. Τα media με κακοποίησαν πολλές φορές γράφοντας άσχημα πράγματα με μεγάλους τίτλους, ειδικά παλαιότερα, όταν ήμουν πάνω στη δημιουργία μου. Εγώ ωστόσο κατάφερα να έχω συναλλαγές με το εξωτερικό, να συναντώ ανθρώπους πολυεθνικών, οι οποίοι με γαλούχησαν. Παρακολουθούσα σεμινάριά τους για να δω πώς θα είμαι σωστός. Και τι έγινε που ήμουν σωστός;
Η συντροφικότητα τι ρόλο παίζει στη ζωή σας; Είστε ευτυχισμένος;
Υπάρχει σύντροφος τώρα και, ναι, είμαι ευτυχισμένος γιατί μπαίνει μέσα στη σχέση το στοιχείο της διασκέδασης. Δεν εννοώ το να βγαίνουμε, αλλά το παιχνίδι του μυαλού για να μη βαριόμαστε. Έτσι, η σχέση αναβαπτίζεται. Πέρα από συναισθηματική, είναι και εγκεφαλική, και η αλήθεια είναι ότι περνάμε καλά. Μας κινητοποιεί να γινόμαστε καλύτεροι. Εγώ, για παράδειγμα, πηγαίνω γυμναστήριο για να διατηρώ τη φόρμα μου, τη διαύγειά μου και το μυαλό μου σε εγρήγορση.
Είστε αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν «ageless» («άχρονος»). Τι είναι όμως ο χρόνος για σας;
Ο χρόνος με την κλασική έννοια είναι πολύτιμος. Όμως ο χρόνος όπως τον εννοείτε εσείς είναι πολύ φίλος μου. Δεν το βλέπετε; Έχω γνωρίσει μια αδυσώπητη κυρία που τη λένε Πειθαρχία, την έχω κάνει φίλη με τον Χρόνο και μια μέρα συνάντησαν τη Γνώση. Μαζί έγραψαν το κεφάλαιο «Λάκης Γαβαλάς». Νομίζω ότι ο Χρόνος είναι αυτός που λείπει τον περισσότερο καιρό από τα σεμινάρια που κάνουν οι τρεις τους. Δεν θέλω να πάει ξαφνικά και να πει στους άλλους δύο: «Να τον στείλουμε αυτόν να τελειώνουμε;». Βέβαια, είμαι εξοικειωμένος και με αυτό. Όμως δεν παίρνω ούτε χάπια ή φάρμακα ούτε βιταμίνες, όπως μερικά νέα παιδιά που παίρνουν σκόνες για να φουσκώσουν. Γι’ αυτό, αισθάνομαι ισορροπημένο άτομο.
Θα γράφατε ένα ακόμα βιβλίο για τη φιλοσοφία της ζωής σας;
Αν μπορούσα να το φιλτράρω με κάποιον που έχει μελετήσει την ανθρώπινη ψυχολογία, ίσως να το έκανα καθώς ξέρω ότι θα βοηθούσα πολλούς, όπως βοήθησε και η αυτοβιογραφία μου «Loaded». Γιατί κατάλαβε ο κόσμος τι σημαίνει όταν μετά την άνοδο έρχεται η πτώση, αλλά βρίσκεις τη δύναμη να ξανασταθείς στα πόδια σου και να διαπρέψεις. Σήμερα, ακόμα και σε αυτή την ηλικία, έχω δουλειές που τις επιζητούν άνθρωποι 30 και 40 ετών. Επομένως, είμαι ευγνώμων.
*ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: STUDIO 123 PHOTOGRAPHY
