Στις 31 Αυγούστου 1997, λίγο πριν ξημερώσει, η φωνή της παγκόσμιας ενημέρωσης πνίγηκε σε έναν ανελέητο θρήνο: η πριγκίπισσα Diana είχε πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι. Το σώμα της βρέθηκε δίπλα σε αυτό του Dodi El-Fayed (Ντόντι Αλ Φαγέντ), του ανθρώπου που όλοι – ή σχεδόν όλοι – θεώρησαν πως ήταν ο τελευταίος της σύντροφος.
Και ήταν ή, τουλάχιστον, έτσι φαινόταν. Γιατί ο αόρατος, ο εσωτερικός, ο πιο τρυφερός και λιγότερο φωτογραφημένος της έρωτας είχε τελειώσει λίγο καιρό πριν. Το όνομά του ήταν Hasnat Khan (Χασνάτ Καν). Καρδιοχειρουργός από το Πακιστάν, μεγαλωμένος στην Αγγλία από μια ακαδημαϊκά καταρτισμένη οικογένεια, ιδιαίτερα σεμνός και μετρημένος, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον κόσμο της αριστοκρατίας, στον οποίο είχε μεγαλώσει η Diana. Ο έρωτάς τους κράτησε δύο χρόνια, από το 1995 μέχρι το 1997. Όπως λέγεται, ο Khan ίσως να ήταν ο μοναδικός σύντροφος που αγάπησε τη Diana όχι ως είδωλο, αλλά ως άνθρωπο.
Η πρώτη συνάντηση
Ήταν το 1995 όταν η Diana βρέθηκε, σχεδόν τυχαία, στο νοσοκομείο Royal Brompton στο Λονδίνο. Επισκεπτόταν έναν φίλο της που νοσηλευόταν. Εκεί, ανάμεσα στους λευκούς διαδρόμους, στο άρωμα του αντισηπτικού και στο βουητό των καρδιογράφων, αντίκρισε για πρώτη φορά τον 37χρονο τότε Hasnat. Δεν την κοίταξε όπως οι άλλοι. Δεν την αναγνώρισε σαν δημόσια εικόνα — την είδε σαν ξένη σε έναν χώρο που ένιωθε δικό του. Κι αυτή ήταν η αρχή. Η πρώτη τους συνάντηση ήταν σύντομη, αλλά η Diana εντυπωσιάστηκε από την αφοσίωσή του στους ασθενείς και την ταπεινότητά του.
