Το 1973, έξι χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα, ανάμεσα στους καλλιτέχνες που αναζητούσαν τρόπους να δείξουν την αντίδρασή τους και να περάσουν μηνύματα κατά του καθεστώτος ήταν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος.
Η αξέχαστη ηθοποιός είχε αφηγηθεί σχετικά:
«Έπρεπε κάτι να κάνουμε, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να ανεβάσουμε ένα έργο που να μιλάει για ελευθερίες, για προδοσίες, για μειοδοσίες για το Σύνταγμα των Ελλήνων, για την κατοχή, για τους ανθρώπους με την κουκούλα, για το παλάτι και το φάγωμα των αγωνιστών…Έπρεπε να μιλάμε για όλα αυτά και όλα να παραπέμπουν σε αυτό που ζούσαμε τότε, στην δικτατορία.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης άρχισε να γράφει με την οργή του, με το ταλέντο του, με την συναισθηματική φόρτιση που είχαμε τότε όλοι, και από τα πρώτα κομμάτια που έφερε καταλάβαμε ότι κρατάγαμε στα χέρια μας ένα θησαυρό.
Ήμασταν βέβαιοι ότι με τον τρόπο που ήταν γραμμένα ο κόσμος θα τα αποκρυπτογραφούσε αμέσως»
