Η Diane von Fürstenberg και ο Barry Diller έχουν αναμφίβολα το πιο αναπάντεχο love story

Είχε δίκιο. Αλλά η Diane, η τότε Πριγκίπισσα, το πήγε πιο μακριά: του είπε απλώς ένα αδιάφορο “hello” και συνέχισε να λάμπει προς άλλους ανθρώπους, πιο όμοιους μ’ εκείνη. Ήταν ένα “βλέμμα  μέσα από σελοφάν”, όπως θα γράψει χρόνια μετά. Η περίοδος αυτή ήταν κομβική για την Diane: ήταν λίγες μέρες πριν ή αφότου είχε κυκλοφορήσει το θρυλικό wrapped dress, αλλάζοντας μια για πάντα την πορεία της ζωής της αλλά και τη βιομηχανία της μόδας. Όπως είχε δηλώσει ήθελε να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο, κάτι που θα επισκίαζε τη γαλαζοαίματη κληρονομιά των πεθερικών της, που καθόλου δεν ήθελαν ο γιος τους να φέρει στο παλάτι μια Εβραία.

Ο Barry έφυγε σίγουρος ότι δε θα τους ξανάβλεπε ποτέ. Κι όμως, αυτό ήταν μόνο το πρώτο κεφάλαιο.

Κεφάλαιο δεύτερο: Η ζωή σαν άδειο σπίτι

Εννέα μήνες αργότερα, ο Barry πνιγόταν μέσα στα γραφεία της Paramount. Οι παλιοί παραγωγοί τον χλεύαζαν και τα μέσα τον θεωρούσαν αποτυχημένο. Ήταν εγκλωβισμένος σε μια δουλειά που τον έτρωγε από μέσα, σ’ έναν κόσμο που δεν τον δεχόταν.

Η προσωπική του ζωή; Ένα σύστημα καλά οργανωμένων σιωπών. Είχε περάσει τη νιότη του κρυμμένος στη «ντουλάπα», όπως και τόσες άλλες φοβισμένες ψυχές της γενιάς του. Άντρες έρχονταν και έφευγαν και οι λιγοστές σχέσεις, έμεναν κρυφές. Έμαθε να ζει στη σκιά, να οργανώνει τη ζωή του σε «κουτάκια» και να μην αποκαλύπτει πολλά. «Δεν είχα ποτέ πυρήνα» θα πει αργότερα. «Μόνο την ικανότητα να ευχαριστώ τους άλλους».

Έτσι, έφτιαξε το δικό του προσωπικό Σύνταγμα. Νόμος πρώτος: Δε θα έλεγε ψέματα, αλλά δε θα έλεγε και την αλήθεια. Νόμος δεύτερος: Δε θα υποδυόταν τον straight, αλλά δε θα αποκάλυπτε ποιος πραγματικά είναι. Νόμος τρίτος: Θα ζούσε στη σιωπή, αλλά όχι στην υποκρισία.

Κι ύστερα, ήρθε μια πρόσκληση. Ένα δείπνο προς τιμήν της Sue Mengers, της πιο ισχυρής ατζέντισας του Χόλιγουντ, στο σπίτι της Diane von Fürstenberg. Ο Barry δεν ήθελε να πάει. «Δεν τη συμπαθώ αυτή τη γυναίκα», είπε στη Sue. «Δεν έχει σημασία», απάντησε εκείνη. «Είναι για μένα».

Κι έτσι πήγε.

Κεφάλαιο τρίτο: Coup de foudre

Μπήκε στο διαμέρισμα γύρω στις 9:30, έτοιμος να φύγει μέσα σε δέκα λεπτά. Αλλά η Diane, η ίδια γυναίκα που τον είχε αγνοήσει ένα χρόνο πριν, τον υποδέχτηκε με ένα χαμόγελο που θα μπορούσε να φωτίσει ολόκληρο το Μανχάταν.

Κι όπως συζητούσαν με τους καλεσμένους, κάτι συνέβη. Όπως στη χορευτική σκηνή του prom στο West Side Story (δική τους μεταφορά), οι άλλοι χάθηκαν στο βάθος και έμειναν μόνοι. Ένας μαγνήτης, μια σπίθα, ένας κεραυνός εν αιθρία. Un coup de foudre.

«Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο», της είπε φεύγοντας. «Θέλω να το κάνεις», απάντησε εκείνη.

View this post on Instagram

A post shared by Patrick Mackenzie (@patrickmackenzie)

Κεφάλαιο τέταρτο: «Ίσως είσαι πιο πολύ άντρας απ’ ό,τι είμαι εγώ γυναίκα»

Την κάλεσε κι εκείνη πρότεινε να φάνε σπίτι της. Είχε καλύτερο κινέζικο απ’ το Pearl’s, είπε. Όπως θα γράψει χρόνια αργότερα η σχεδιάστρια, μετά το φαγητό, κάθισαν στον καναπέ και άρχισαν να φιλιούνται, άτσαλα, σαν έφηβοι που μαθαίνουν ξανά τη γλώσσα του σώματος. Εκείνος, δεν είχε αγγίξει γυναίκα από τα δεκαέξι του. Κι όμως, δεν υπήρχε ούτε φόβος ούτε ενοχή. Μόνο μια αίσθηση φυσικότητας, σαν να είχε ξαναμπεί οξυγόνο στους πνεύμονές του.

Σύντομα, εκείνη πέταξε στο Παρίσι, με σκοπό να χωρίσει τον πρίγκιπα (πόσες γυναίκες μπορούν να πουν αυτή τη φράση;). Μιλούσαν τρεις φορές τη μέρα στο τηλέφωνο, μέχρι που της είπε: «Έλα στην Καλιφόρνια». Κι εκείνη πήγε.

Στο αεροπλάνο έγραψε ένα γράμμα που θα μπορούσε να έχει γραφτεί μόνο στα 70s, μόνο από εκείνη: «Barry Diller… αυτό το όνομα που όλο ακούω… Ίσως σε χρειάζομαι περισσότερο από ό,τι με χρειάζεσαι. Κι, ίσως, είσαι πιο πολύ άντρας απ’ ό,τι είμαι εγώ γυναίκα. Μου αρέσει το μυστήριό σου, το image σου, αλλά πιο πολύ η καρδιά σου. Θέλω να τη γνωρίσω».

Την περίμενε στο αεροδρόμιο. Είχαν αποφασίσει ότι θα έμενε σπίτι του κι εκείνη ήταν η πρώτη που παρατήρησε ότι κάτι περίεργο συνέβαινε: «Δεν υπάρχει τίποτα στα συρτάρια! Είναι σαν σκηνικό ταινίας». Και πράγματι ήταν! Όλο το σπίτι του ήταν εξοπλισμένο απ’ το prop department της Paramount.

Το επόμενο πρωί, ο μπάτλερ τον ρώτησε ευγενικά: «Κυρία μου, κοιμηθήκατε με τον κύριο Diller;» «Ναι», είπε εκείνη, και χαμογέλασε.

View this post on Instagram

A post shared by Devonshire (@devonshireofpalmbeach)

Κεφάλαιο πέμπτο: Ένας έρωτας με ρυθμό ταινίας

Από εκείνη τη μέρα, ήταν αχώριστοι. Τη μια εβδομάδα ο Diller ταξίδευε στη Νέα Υόρκη, την άλλη Diane von Fürstenberg πετούσε για το Λος Άντζελες, με τα δύο της παιδιά, τον Alexander και την Tatiana, πάντα στο πλάι τους.

Ο Diller, άνθρωπος μοναχικός και χωρίς οικογένεια, βρέθηκε ξαφνικά να ζει σε ένα σπίτι με γέλια παιδιών, γιορτές, γενέθλια, παιχνίδια και καρτούν. Θα παραδεχόταν, χρόνια αργότερα, πως ήταν εκείνη που του έμαθε να ζει. 

Στην αρχή, όσοι άκουγαν για τη σχέση τους στο Χόλιγουντ, έμεναν μπερδεμένοι. «Μα δεν είναι gay ο Diller;». Ναι. Ή και όχι. Ίσως δεν είχε σημασία τόσο τι ήταν όσο ότι τώρα ήταν απλώς ερωτευμένος κι αυτό δεν σήκωνε εξήγηση.

View this post on Instagram

A post shared by Diane von Furstenberg (@therealdvf)

Κεφάλαιο έκτο: Η λαμπερή δεκαετία

Η Diane είχε ανέβει πλέον στην κορυφή της βιομηχανίας της μόδας, κάνοντας το όνομά της brand και πουλώντας 25.000 φορέματα την εβδομάδα. Αντιθέτως, ο Barry πάλευε να αναστήσει την Paramount. Στις φωτογραφίες της εποχής είναι σχεδόν μύθοι: ένα ζευγάρι που εκπροσωπούσε την εξουσία και τη δημιουργία, τον κόσμο της μόδας και του κινηματογράφου που συναντιούνται.

Στα γενέθλιά της, της χάρισε 29 διαμάντια μέσα σε ένα κουτί χανζαπλάστ. Στα δικά του, εκείνη του έγραψε: «Θέλω να είμαι εσύ κι εσύ εγώ. Είσαι αρκετά δυνατός για να είμαι αδύναμη, κι εγώ αρκετά δυνατή για να είσαι εσύ αδύναμος».

Όμως ο έρωτας, όσο λαμπερός κι αν είναι, έχει ημερομηνία λήξης όταν δύο πλανήτες καίνε σε διαφορετικές ταχύτητες. Ένα φλερτ της Diane με τον Richard Gere ήταν η αφορμή αλλά ο πραγματικός λόγος ήταν άλλος: ο φόβος του Barry για τη δέσμευση, η παλιά του συνήθεια να αποσύρεται πριν πληγωθεί.

Χώρισαν το 1981.

Κεφάλαιο έβδομο: Η δεύτερη πράξη

Δέκα χρόνια πέρασαν. Η Diane είχε μετακομίσει οριστικά στη Νέα Υόρκη, είχε πουλήσει το brand της, είχε ερωτευτεί ξανά (τον Richard Gere, έναν ζωγράφο, έναν ευρωπαίο αριστοκράτη πάντα με την ίδια ακατάσχετη ανάγκη για ζωή). Είχε ταξιδέψει, είχε μεγαλώσει τα παιδιά της, είχε χάσει χρήματα, είχε ξαναχτίσει την καριέρα της.

Ο Barry, από την άλλη, είχε κλειστεί στον εαυτό του. Μετά το τέλος της Paramount, έχτισε αυτοκρατορίες: Fox, USA Broadcasting, το μετέπειτα IAC. Ήταν πιο πλούσιος και πιο ισχυρός από ποτέ αλλά ζούσε βαθιά μόνος. Μετά την Diane δεν είχε κάποια σοβαρή σχέση, μόνο ιστορίες που τελείωναν πριν καν αρχίσουν. «Ήμουν ευγενικός, αλλά απών», παραδέχτηκε χρόνια αργότερα. Η ζωή του έμοιαζε με το παλιό του σπίτι στο Λος Άντζελες: καθαρό, ήσυχο, χωρίς τίποτα στα συρτάρια.

Και τότε, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε ένα πάρτι στη Νέα Υόρκη -οι ιστορίες διαφέρουν για το πού ακριβώς- είδε τη Diane ξανά. Είχε αλλάξει. Ήταν πιο ώριμη, πιο γειωμένη, λιγότερο επιδεικτική. Εκείνος, πιο γλυκός, πιο ανθρώπινος, σαν να είχε περάσει μέσα από φωτιά.

View this post on Instagram

A post shared by Diane von Furstenberg (@therealdvf)

Στην αρχή μιλούσαν αραιά. Τηλεφωνήματα που ξεκινούσαν τυχαία και κρατούσαν ώρες. Ύστερα ξεκίνησαν να ταξιδεύουν ο ένας στην πόλη του άλλου, δήθεν για δουλειά. Τα βράδια έβγαιναν για δείπνο μαζί και συζητούσαν για τη δεκαετία που είχε περάσει από πάνω τους. Σταδιακά υα ραντεβού όλο και πλήθαιναν. Δηλαδή, δεν ήταν ακριβώς «ραντεβού», τουλάχιστον όχι φανερά. Ήταν «φίλοι» ή έτσι το έλεγαν.

Η Diane θα το εξηγούσε αργότερα με τον τρόπο της: «Ο Barry δεν είναι άντρας μου, ούτε αδερφός μου. Είναι κάτι σαν καθρέφτης. Ό,τι βλέπω σε μένα, το βλέπω και σε εκείνον». Και μέσα από αυτή την ήρεμη οικειότητα, άρχισε σιγά σιγά να ανθίζει ξανά κάτι παλιό, όχι τόσο εκ του μηδενός, αλλά σαν μουσική που είχε μπει στο μπακράουντ αλλά ποτέ δε σταμάτησε να παίζει. 

Της τηλεφώνησε μια μέρα, το 1991, και της είπε απλά: «Θες να έρθεις στο St. Barts;». Εκείνη γέλασε. «Όχι αν θα με βάλεις να κοιμηθώ στον ξενώνα». «Αυτό το αφήνω ανοιχτό», απάντησε εκείνος. Και κάπως έτσι, ξαναβρήκαν τον ρυθμό τους. Από τότε, δεν τον έχασαν ποτέ ξανά.

View this post on Instagram

A post shared by Diane von Furstenberg (@therealdvf)

Δεν υπήρξε κάποια μεγάλη συζήτηση για το «τι κάνουμε από εδώ και πέρα», ούτε και επανασύνδεση με τη γνωστή έννοια. Ήταν σαν να συνέχισαν απλώς την ιστορία τους από εκεί που την είχαν αφήσει. Εκείνος της αγόρασε σπίτι δίπλα στο δικό του. Εκείνη τον φρόντιζε, του μαγείρευε, του έβαζε να φάει όταν δούλευε ως τα μεσάνυχτα.

Τα βράδια, έβλεπαν τηλεόραση ή περπατούσαν στη Fifth Avenue χέρι-χέρι, με εκείνη να φοράει πάντα wrap dress και εκείνον να κρατάει ομπρέλα. Κάποια στιγμή η Diane είπε: «Δεν είναι σχέση, είναι συμβίωση ψυχών. Δεν αντέχουμε χώρια, δεν μπορούμε να είμαστε αλλού».

Και αυτό ήταν όλο. Η «μεγάλη επιστροφή του Barry» όπως την αποκαλεί η Diane χιουμοριστικά, δεν έγινε με πυροτεχνήματα, αλλά με ένα αργό, βαθύ «ναι» που κράτησε για πάντα.

View this post on Instagram

A post shared by Diane von Furstenberg (@therealdvf)

Κεφάλαιο όγδοο: Ο γάμος 

Στις 2 Φεβρουαρίου του 2001, τριάντα χρόνια μετά το πρώτο τους βλέμμα, αποφάσισαν να το επισφραγίσουν. Η Diane ήταν 54 ετών κι εκείνος 61. Δεν υπήρχε πρόταση γάμου, ούτε δαχτυλίδι, παρά μόνο μια κοινή συνειδητοποίηση: είχαν ήδη ζήσει τη ζωή τους ο ένας μέσα στον άλλον. Η Diane είχε πει κάποτε: «Ποτέ δεν υπήρξα κορίτσι του ‘νυφικού’. Έχω ζήσει, έχω δει, έχω αγαπήσει. Αυτό είναι απλώς ένα επισφράγισμα».

Πήγαν στο Δημαρχείο ντυμένοι απλά: εκείνη με ένα μαύρο wrap dress (φυσικά) κι εκείνος με κοστούμι χωρίς γραβάτα. Βρήκαν έναν πρόθυμο δικαστή κι αντάλλαξαν όρκους. Το ίδιο βράδυ, γύρισαν σπίτι για το πάρτυ γενεθλίων του Barry (για κάποιο λόγο, γιόρτασαν το ίδιο βράδυ και τα γενέθλια της Diane, αν και τα δικά της είναι στις 31 Δεκεμβρίου). Εκεί, ανακοίνωσαν στους καλεσμένους, ανάμεσά τους ο Warren Beatty, η Barbara Walters, η Candice Bergen, ότι μόλις είχαν παντρευτεί. 

Η αίθουσα πάγωσε για ένα δευτερόλεπτο κι ύστερα ξέσπασε σε γέλια και φωνές. Δεν είχαν καν τούρτα, μόνο ένα ταψί brownies και σαμπάνια. Ήταν, όπως θα έλεγε αργότερα ο Barry, «το πιο αληθινό πάρτι της ζωής μου». Όταν κάποτε ρώτησαν τη σχεδιάστρια γιατί παντρεύτηκε τόσο αργά, η Diane απάντησε με το κλασικό της μειδίαμα: «Γιατί θέλαμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χωρίσουμε». Εκείνη μέχρι και σήμερα τον αποκαλεί «συνέταιρο στο έγκλημα» κι εκείνος «απόδειξη ζωής». 

View this post on Instagram

A post shared by The Ankler (@theankler)

Επίλογος: Το θαύμα της ζωής

Πενήντα χρόνια μετά, οι φήμες συνεχίζονται: αφού ο Barry είναι γκέι, πώς γίνεται να είναι μαζί; Είναι απλώς πλατωνικός έρωτας ή μια σχέση για το φαίνεσθαι; Σίγουρα, η σχέση τους θα είναι περισσότερο πνευματική παρά σωματική. Οι άνθρωποι, μέχρι και σήμερα, επιμένουν να προσποιούνται ότι υπάρχουν μόνο δύο σεξουαλικότητες: αν δεν είσαι στρέιτ, είσαι γκέι κι αντιστρόφως. 

Για την ιστορία, ο Barry δεν έχει αυτοπροσδιοριστεί ως αμφιφυλόφιλος ούτε στην αυτοβιογραφία του ούτε στις συνεντεύξεις του. Το μόνο που έχει πει, είναι ότι η σεξουαλικότητά του είναι ρευστή και πως ποτέ δεν πίστευε ότι θα του συνέβαινε κάτι τέτοιο με μια γυναίκα, όμως η ζωή απλώς τον εξέπληξε στα 33 του. Όταν ακούνε τους ψιθύρους του κόσμου, απλώς γελούν.

View this post on Instagram

A post shared by Diane von Furstenberg (@therealdvf)

«Δεν ήμασταν μόνο φίλοι», λέει ο Barry. «Ήταν ένα ξέσπασμα πάθους που κράτησε χρόνια. Και ναι, μου άρεσαν και οι άντρες αλλά αυτό δεν αναιρεί την αγάπη μου για τη Diane. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν απλώς το θαύμα της ζωής μου».

Η Diane τον έσωσε από την ψευδαίσθηση ότι η αγάπη πρέπει να ταιριάζει σε κουτάκια. Κι εκείνος την κράτησε γειωμένη μέσα στη δίνη της δόξας. Ο κόσμος γύρω τους προσπάθησε να καταλάβει, μα δεν μπορούσε. Γιατί οι δυο τους είχαν κάτι σπάνιο, κάτι που δεν χρειάστηκε ποτέ να εξηγηθεί.

Ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πιο αληθινό είδος αγάπης.Η Diane von Fürstenberg κι ο Barry Diller γιόρτασαν πριν λίγες μέρες 50 χρόνια από το πρώτο βράδυ που πέρασαν μαζί. Εκείνη έγραψε: «Σήμερα είναι η 50ή επέτειος του Big Bang. Η μέρα που ο Barry κι εγώ ερωτευτήκαμε. Άνοιξε την πόρτα της καρδιάς του και δεν την έκλεισε ποτέ! Η πρώτη μέρα ενός μακρινού, πολύχρωμου, ευτυχισμένου ταξιδιού. Αγάπη χωρίς όρους».