Γιώργος Καφετζόπουλος – Σε πρώτο Ενικό: «Θέλω να ζήσω ωραία»

*Μάλλον είμαι από τις τελευταίες γενιές που πρόλαβαν να κάνουν πράγματα που λένε οι παλιοί. Θυμάμαι να παίζουμε στη γειτονιά μπάλα, να είναι πιο χύμα τα πράγματα. Θυμάμαι πολύ κακούς δρόμους, εθνικές και τέτοια, για να πάμε κάπου επαρχία. Ναι, θυμάμαι ότι ήταν πιο γειτονιά πολλά μέρη του κέντρου που πια είναι κάπως πιο «τουριστικά», όπως είναι σε όλα τα μέρη. Άμα πας σε μεγάλες πόλες, πια, είναι όλες οι ίδιες.

*Μια στιγμή ευτυχίας που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι να είμαι μικρός στην αγκαλιά της γιαγιάς μου στη Τζιά και να κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα.

*Στην εφηβεία μου δεν έγινε ποτέ κάτι κακό αλλά ήμουν ζωηρός. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι άμα είχα κάποιον σαν και εμένα και ήμουν ο μπαμπάς του, θα με άγχωνα. Σίγουρα τους στρέσαρα τους γονείς μου σε φάσεις αλλά ευτυχώς δεν έγινε ποτέ κάτι κακό οπότε όλα καλά.

*Τον Μάρτιο έκλεισα τα 40. Όταν είσαι πιο μικρός, μπορεί να μην ακούς τόσο. Και μετά να πληρώνεις επιλογές σου επειδή δεν άκουσες. Τώρα πιστεύω ότι είμαι λίγο πιο ώριμος. Και μπορώ να ακούσω πιο εύκολα τους άλλους και να μην είμαι τόσο ισχυρογνώμων. Αλλά, γενικά, φρίκες ηλικιακές και κάποιες άσχημες ψυχολογικές φάσεις που μπορεί να είχαν να κάνουν και με το ότι μεγαλώνω, πέρασα σε άλλες ηλικίες, πιο παλιά. Τώρα, δεν με νοιάζει. Ίσα – ίσα, νιώθω οκ. Βέβαια, μου λένε και όλοι στη δουλειά μου, που μετράει πώς μοιάζεις, ότι δεν με πάει κανείς για casting για 40. Εννοώ ότι μπορεί να έχει παίξει και ρόλο ότι μικροδείχνω.

*Είμαι από αυτούς που, ευτυχώς, δεν κρατάω τίποτα μέσα μου, τα εκτονώνω. Μπορώ και να κλάψω και να οργιστώ και να γελάσω. Όλα τα αφήνω ελεύθερα. Μπορεί βέβαια το κλάμα να μου βγαίνει πιο εύκολα αν θα είμαι μόνος μου. Στο «ΤΑΟ» πάντως, θυμάμαι, όταν έβλεπα τον πατέρα μου με τα αίματα στο φινάλε, είχα πιάσει φορές που, ενώ δεν το σχεδίαζα, με έπιαναν τα κλάματα στα αλήθεια.

*Ο πατέρας μου είναι σίγουρα καλός σύμβουλος για τα καλλιτεχνικά, έχει τεράστια εμπειρία. Ακόμα και αν δεν συμφωνώ 100% με ό,τι θα μου πει, αν γράψω καινούριο σενάριο ή κάτι, θα του το στείλω να μου πει την άποψή του γιατί ξέρω ότι θα το κάνει πάντα καλοπροαίρετα και έχει πάντα ενδιαφέρον το feedback που δίνει. Για συναισθηματικά μπορεί να μη μιλάω τόσο με τους γονείς μου, να μιλάω πιο πολύ με φίλους. Με τη μάνα μου μπορεί να μιλήσω για πράγματα που αφορούν τις δουλειές ή τη ζωή σε πιο πρακτικό επίπεδο.

*Ό,τι αντιδραστικότητα και τσαμπουκά έχω, είναι 97% από τη μάνα μου. Ο πατέρας μου καμία σχέση. Πολλές φορές έχω παρεξηγηθεί επειδή νομίζουν ότι έχω attitude επειδή είμαι «ο γιος του» ενώ καμία σχέση, είναι λόγω της μάνας. Έχω υπάρξει σε διάφορες φάσεις, όχι αντιδραστικός, αλλά ο τύπος που θα πω τη γνώμη μου. Και ο άλλος που δεν ξέρει τη μάνα μου, γιατί είναι δικηγόρος και δεν είναι ηθοποιός, θα νομίζει κάτι άλλο. Ενώ όσοι τη γνωρίζουν, μου λένε, «είσαι ίδιος η μάνα σου». Είναι πολύ τσαμπουκαλού. Ο πατέρας μου είναι πολύ δημοκρατικός. Δεν ήταν ποτέ εξουσιομανής με τα παιδιά του. Εντάξει, είναι βέβαια ισχυρογνώμων επειδή έχει απόψεις αλλά όλα γίνονται στο πλαίσιο της δημοκρατικότητας του διαλόγου. Και δεν έχει απλώσει χέρι ποτέ, δεν ήταν αυτής της σχολής. Μια καλή φάπα που έχω φάει ήταν από τη μάνα μου.

*Ενώ παλιά δεν μου άρεσε, δηλαδή υποστήριζα  φουλ αυτό που άκουγα ότι έλεγε ο Johnny Depp, ότι «δεν βλέπω τις ταινίες μου, δεν βλέπω τον εαυτό μου», και έλεγα «να, νορμάλ αντίδραση», πια για μένα αυτό δεν ισχύει. Πιστεύω ότι όταν κάνεις αυτή τη δουλειά, δεν πρέπει ούτε να το παίρνεις πολύ σοβαρά, ότι επειδή παίζεις κάπου είσαι κάτι, ούτε να το πολυσκέφτεσαι. Και πρέπει και να σε γουστάρεις. Οπότε πια είμαι σε τέτοιο mood.

*Και σε σχέση με τη δουλειά και σε σχέση με τον εαυτό μου στη δουλειά, πιστεύω ότι έχω χαλαρώσει στο πώς σκέφτομαι και εμένα και τους υπόλοιπους. Παλιότερα με στρέσαραν πολύ περισσότερα πράγματα ή ένιωθα ότι μπορεί να πρέπει να αποδείξω, επειδή στον χώρο υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φιλοσοφίες. Και πολλές φορές μπαίνεις σε αυτές γιατί σε βάζουν από νεαρή ηλικία στις δραματικές. Και δεν πρέπει. Είναι ένας χώρος πολύ ανοιχτός, μπορεί να κάνει θέατρο όποιος θέλει, όπου θέλει. Δεν υπάρχει κάποιος που έχει το δίκιο με το μέρος του. Πια είμαι στο ότι ως ηθοποιός είμαι ανοιχτός και διαθέσιμος για άλλους, παρ’ ότι εννοείται μου αρέσει να κάνω και τα δικά μου, τα οποία δεν σκηνοθετώ εγώ, οπότε είμαι και αρκετά ανοιχτός στα δικά μου. Για παράδειγμα, στο «ΤΑΟ» είχαμε τη Δανάη (σ.σ. Σπηλιώτη) που το σκηνοθετούσε. Οπότε ναι, πιστεύω ότι είμαι λίγο πιο ανοιχτόμυαλος στο πώς βλέπω τον εαυτό μου στον χώρο μου. Παλιότερα υπήρχαν πολλά πράγματα που με καταπίεζαν αλλά θεωρώ ότι ήταν στο κεφάλι μου.

*Ένιωσα πάρα πολύ καλά από την αποδοχή του κόσμου με το «ΤΑΟ». Γιατί ήρθαν πάρα πολλοί του θεάτρου, άτομα που θαυμάζω αλλά και άτομα που ασχολούνται με τη δραματουργία. Ήρθαν και άτομα από το εξωτερικό. Μια μέρα με περίμεναν κάτι κυρίες που δεν τις ήξερα καν και μου λένε, «εμείς δουλεύουμε Αγγλία, να ξέρεις, μπράβο σου γιατί έχεις γράψει ένα έργο αληθινό με αρχή, μέση, τέλος και στην Ελλάδα πολλές φορές βλέπουμε άλλου είδους πράγματα». Και νιώθω περήφανος γιατί πραγματικά πιστεύω ότι η Τέχνη είναι και θέμα κατασκευής πολλές φορές. Και ενώ είναι απλό να εκφράζεσαι, ταυτόχρονα, θέλει και κάποια τεχνική, που εγώ την έχω μάλλον αυτοδίδακτα γιατί έχω διαβάσει πολλά θεατρικά και έχω δει πολλές ταινίες. Όλοι όσοι ήρθαν, με έκαναν να αισθανθώ ότι σίγουρα πρέπει να γράψω και το επόμενο. Ήταν μια πολύ καλή αρχή και πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν και άλλα και στο θέατρο και στο σινέμα.

*Με το ΤΑΟ με είχε πιάσει κάπως να γράψω κάτι για μένα και τον πατέρα μου. Και επειδή κάνουμε το ίδιο επάγγελμα, μου είχε φανεί πολύ αστείο αυτοί οι τύποι να είναι υποκοσμικές λέρες. Αυτό ήταν το έναυσμα και μετά κάπως άρχισε να ξετυλίγεται ένα story. Και γενικά έχω καταλάβει ότι αυτό είναι το στιλ μου, ότι μου είναι πιο εύκολο να μην ξέρω και από μια έναρξη να αρχίσει κάπου να πηγαίνει. Το τρελό ήταν ότι δεν γινόντουσαν και πάρα πολλά. Μια συζήτηση ήταν σε ένα σαλόνι. Και τα επόμενα δύο που έχω γράψει, θα είναι επίσης σε ένα location και μάλλον real time όπως το «ΤΑΟ», που άρχισε η παράσταση και δεν είχε cut. Πολλές φορές σκέφτομαι να το κάνω και feminine. Με γυναίκες και με λίγες αλλαγές στο τι λένε. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον.

*Για το «ΤΑΟ» απλώς να πω και ότι πέρσι που το κάναμε, όντως μας ενδιέφερε ο ρεαλισμός. Και επειδή είχα γράψει ένα ταραντινικό φινάλε, τύπου “Reservoir Dogs”, που στην ουσία σκoτώνονται όλοι εκτός από έναν, προφανώς αυτό για να γίνει σε κάποια παράσταση, θες και τα απαραίτητα εφέ. Οπότε, δεν είναι μόνο το όπλο, είναι και αυτό με το αίμα που υπήρχε ολόκληρο εφέ. Και σίγουρα το προσπαθήσαμε όλο αυτό να γίνει με ωραίο τρόπο και για εμάς, για να είμαστε σωστοί στη δουλειά, αλλά και για τους θεατές.

*Αγαπημένη μου ατάκα από ταινία είναι από το “Bram Stoker’s Dracula”, του Coppola, που λέει ο Gary Oldman, “I have crossed oceans of time to find you”. Αυτή η παράσταση που κάνω τώρα το “Dr Jekyll & Mr Hyde” έχει πολύ τέτοια ατμόσφαιρα και μου αρέσει πολύ. Κάνουμε κάτι που είναι πιο κινησιολογικό και ατμοσφαιρικό και είναι και πολύ «δρακουλιάρικο» γιατί είναι βρετανική φάση και αυτός έχει έναν δεύτερο εαυτό που συσχετίζεται με μια γυναίκα. Είχαμε συζητήσει και λίγο για το “Dracula” επειδή μας έπαζαν κάτι μουσικές ωραίες στις πρόβες και θυμήθηκα έντονα αυτή την ατάκα.

*Ξεκινήσαμε (σ.σ. την «Παράξενη υπόθεση του Dr Jekyll και του Mr Hyde») στο Θέατρο Αργώ στις 2 Μαΐου και θα είναι για κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή έως την 1^η Ιουνίου. Μιλάει για κάτι που όλοι μάλλον το έχουμε μέσα μας, τον κακό μας αυτό, τον σκοτεινό μας εαυτό. Αλλά έχει ενδιαφέρον που είναι τοποθετημένο και σε ένα σκοτεινό Λονδίνο. Το σκηνοθετεί ο Πάρης Μαντόπουλος που είναι χορογράφος, σκηνοθέτης, ήταν δασκαλός μου στη σχολή και έχει μαζέψει έναν θίασο που με όλα τα παιδιά ο ίδιος έχει δουλέψει και άρα μας ξέρει καλά. Και μας ένωσε. Είναι ένας άνθρωπος που κάπως το έχει οραματιστεί και βλέπεις ότι ξέρει τι θέλει και πώς να το καθοδηγεί για να βγει και έχει φτιάξει ωραία ομάδα.

*Από Έλληνες σκηνοθέτες μ' αρέσει ο Λάνθιμος. Ίσως γιατί είναι Έλληνας και άρχισε πολύ απλά. Δεν έκανε γκράντε παραγωγές που να δείχνουν την Πλάκα και τέτοια. Έκανε μία απλή ταινία σε ένα σπίτι και μετά αυτό ήταν στυλ. Μ' αρέσει, δηλαδή, ότι ειδικά στην εποχή που ζούμε που είναι όλα πιο corporate, αυτός έχει καταφέρει να είναι brand name χωρίς κάτι fake. Πια θα του πουν, «αυτό το στυλ ταινίας πρέπει να το γυρίσει αυτός». Μαγκιά του. Ποιος άλλος το κάνει εδώ; O τύπος το έχει κερδίσει. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ο αγαπημένος μου, όπως θα πω τον Kubrick ή τον Tarkovsky. Αλλά αυτό που κάνει, μπορεί να το κάνει και σε πιο mainstream, αν θέλουν οι παραγωγοί και αυτός για να πουλήσει παντού, και να στο κάνει και πιο avant – garde. Που μάλλον αυτό του αρέσει πιο πολύ του ίδιου. Αλλά για μένα αυτό είναι το τρελό επίτευγμά του. Ότι έχει στα αλήθεια ένα στυλ - που δεν ξέρω ποιος άλλος στο σινεμά από Έλληνες το έχει - και τόσο δικό του, που να μπορεί να στέκεται με αυτό στην παγκόσμια σκηνή.

*Για την απόφαση να μη δοθεί η Ακρόπολη για γύρισμα στον Λάνθιμο θα πω το εξής:ότι ξέρω μία καβάτζα πίσω από το Ηρώδειο - επειδή είμαι Αθηναίος και έχω αράξει πολύ σε αυτά τα μέρη - και αν θέλει τον παίρνω με την Έμα και τους πάω βράδυ να τη γυρίσουμε με iPhone κρυφά. Όπως μπήκε ο Γλέζος και ο Σάντας όταν ήταν οι Ναζί. Γιατί ένας άλλος κινηματογραφιστής που μου αρέσει, ο Βέρνερ Χέρτσογκ, έλεγε ότι άμα είναι να κάνεις σινεμά, δεν θα πάρεις άδεια από πουθενά.

*Με τρομάζουν τα ολοκληρωτικά κόλπα. Το ότι βλέπεις ότι οι συγκρούσεις είναι τόσο ισχυρές που μπορεί κάποιοι, άμα πάρουν δύναμη, να αρχίσουν να θέλουν να εξαφανίσουν τους υπόλοιπους. Ναι, αυτό με τρομάζει και δεν ξέρω πώς θα πάει γενικά.

*Η σχέση μου με το χρήμα. Θα πω ότι τώρα είμαι πιο χαλαρός στο να μην ντρέπομαι να το παίρνω άμα το αξίζω. Ενώ πιο παλιά μπορεί να είχα στο κεφάλι μου φιλοσοφίες ότι είσαι πιο τίμιος αν δεν πεις τα λεφτά ή αν δεν μπεις σε εμπορικές δουλειές ή αν δεν θες, τέλος πάντων, να βγάλεις. Τελευταία έχω σκεφτεί ότι άμα το κάνεις χωρίς να κάνεις κακό σε ανθρώπους και το αξίζεις, καλοδεχούμενο.

*Αν τα κάνουμε όλα για την αγάπη; Μάλλον ισχύει. Αυτό ψάχνουμε. Θα το πω «αποδοχή» αλλά το ίδιο πράγμα είναι, να με αποδεχτούν στον χώρο μου, ότι είμαι καλός σε αυτό που κάνω. Ναι, συμφωνώ, παρ’ όλο που εγώ δεν το βιώνω έτσι. Δεν πίστευα ότι το κάνω γι' αυτό, αλλά, τελικά, μάλλον γι' αυτό το κάνω. Όλοι μας, δηλαδή.

*Ως προς το κομμάτι της συντροφικότητας πιστεύω ότι όλα είναι πολύ σχετικά. Πιστεύω στη συντροφικότητα αλλά πιστεύω ότι μάλλον πρέπει κάπως να τα δεις και όλα. Πρέπει να δεις και πώς είναι μια μοναχική περίοδος και τι σου κάνει αυτό γιατί είναι μέσα στη ζωή και μπορεί κάποιο άτομο που εσύ θες να είσαι μαζί του να μην θέλει. Σε όλα αυτά πάντως παίζει ρόλο το να είναι ελεύθεροι οι άνθρωποι. Και δεν εννοώ ελευθερία μια σχέση ελευθεριακή. Ανασφάλειες όλοι έχουμε και το θεωρώ κατανοητό. Αλλά δεν μπορώ τον έλεγχο. Την ανάγκη για έλεγχο, βασικά. Πρέπει απλά να γουστάρουμε, μόνο έτσι μπορώ να κάνω καλές σχέσεις.

*Γενικά προτιμώ οι άνθρωποι να μη σε θέλουν κομμένο και ραμμένο στο δικά τους μέτρα. Να σε δέχονται όπως είσαι. Και αυτό είναι και ένα μεγάλο μάθημα. Γιατί όταν το ζητάς αυτό από τους άλλους, σημαίνει ότι και εσύ πρέπει να αρχίσεις να δέχεσαι τους άλλους και με τα κακά τους. Και αυτό, όσες φορές το γυρνάω σε μένα, είναι καλό γιατί προσπαθώ και να συγχωρώ και να δικαιολογώ ότι κι ο άλλος δεν είναι τέλειος. Οπότε, πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα εύκολα να έχω στενές σχέσεις με άτομα που θα με έβαζαν σε αυστηρά δικά τους προγράμματα που εμένα μπορεί να μη μου ταίριαζαν.

*Όχι, δεν ψάχνεις κινητό, είναι ενάντια στην ελευθερία.

*Με τη μουσική περνάω φάσεις και είμαι και πολύ ανοιχτός. Ακούω από ηλεκτρονική ambient, τα πολύ κλασικά, Μπετόβεν, Μπαχ και τέτοια, που μου κάνουν καλό για να γράφω, αλλά μπορώ να ακούσω και σκυλάδικα. Δεν έχω κανέναν φραγμό στο τι θα ακούσω. Υπήρξε περίοδος που ήταν πηγή έμπνευσης τραγούδια του Παντελίδη γιατί κάτι έγραφα και μου άρεσε ότι ένας ρόλος είναι φαν του. Και καταλήγω ότι ο τύπος είχε γράψει αληθινά, τρελα καψουροτράγουδα. Τώρα, εντάξει, άμα μου πει κάποιος «εγώ είμαι άλλου επιπέδου», θα γελάσω και λίγο. Μουσική είναι όλα.

*Μία από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το “Oldboy”. Μου άρεσε ότι είχε πολλά στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Είναι τόσο ωραία και σκληρή.

*Υπερδυνάμεις που θα ζήλευα να έχω είναι πολλές.Και να διαβάζω τις σκέψεις. Και να πετάω. Και να είμαι αόρατος. Και μάλλον θα μου άρεσε και να είμαι και αμφίβιος, να μπαίνω και στον βυθό.

*Για μένα είναι κακό να μπορείς να δώσεις και να μην το κάνεις. Εγώ αισθάνομαι ότι έχω να δώσω ως ηθοποιός και ως συγγραφέας και ως συνδυασμός αυτών και ως καλλιτέχνης. Οπότε, αποτυχία για μένα θα ήταν να μην το προσπαθώ και να μην προσπαθώ να βρω τρόπους να το υλοποιώ. Και μ' αρέσει αυτό που πολλοί αμερικανοί ηθοποιοί έχουν, που βλέπεις ότι είναι διαφορετικοί και παίζουν με το υλικό του εαυτού τους τόσο πολύ. Εδώ, πολλές φορές βγαίνουν και λίγο σαν στρατιωτάκια από δραματικές και δεν παίζουν με τη μοναδικότητα τους. Έχω νιώσει κι εγώ ότι έχουν πάει να μου τη «σβήσουν» και δεν θέλω.

*Έχω δει ότι πολλές φορές μπορεί να προσπαθείς με το ζόρι να συμβούν πράγματα και είτε δεν συμβαίνουν με τίποτα γιατί δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να συμβούν, είτε συμβαίνουν αλλά τελικά όχι με τον τρόπο που ήθελες επειδή το πίεσες. Ενώ άλλες φορές, εκεί που είσαι πιο ήρεμος, εμφανίζονται ευκαιρίες γιατί είναι η ώρα, ας πούμε, να γίνουν. Οπότε, το motto μου είναι να μην πιέζεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε τα πράγματα για να καταφέρεις κάτι. Να ‘σαι, ξέρω ‘γω, cool.

*Είμαι σε ωραία φάση. Πέρασα νταρκίλες αλλά είναι πριν καιρό. Και δεν μου αρέσουν οι νταρκίλες. Αυτά όλα πιστεύω πρέπει να τα τελειώνεις για να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Δεν μπορώ κι όλο να είναι οι καλλιτέχνες πεσμένοι και καταθλιπτικοί και “drama”. Με τίποτα δεν είμαι εγώ έτσι. Εγώ θέλω να περνάω καλά. Και θέλω και να ζήσω ωραία.

*Η φωτογράφιση του Γιώργου Καφετζόπουλου έγινε στο Καμπεθόν στον Κεραμεικό και η συνέντευξη στο workspace του Στέφανου Μιχάλη και της Έφης Καλογεροπούλου.