Καλοκαίρι ξανά. Τέλη Ιουλίου.
Για πολλούς, μόλις αρχίζουν οι πρώτες μέρες των διακοπών. Για άλλους, συνεχίζεται για λίγο ακόμα, η γλυκιά αυτή προσμονή. Και εκεί, κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο, ίσως κάποια στιγμή πέσατε κι εσείς τυχαία πάνω σε έναν λογαριασμό με το παράξενο όνομα -μοιάζει για γαλλικό -Crème Lamare. Για profile pic, το πρόσωπο με τη δραματική έκφραση της Αγίας Αικατερίνης της Αλεξάνδρειας, όπως την αποτύπωσε ο Guido Reni. Ένα ψηφιακό καταφύγιο με περισσότερους από 376 χιλιάδες ανθρώπους να τον ακολουθούν— που εδώ και χρόνια λειτουργεί σαν μια γαλήνια υπενθύμιση του τι πραγματικά σημαίνει να αισθάνεσαι καλοκαίρι.
Δεν έχει σημασία πού τραβήχτηκε η φωτογραφία, ποια χρονιά γυρίστηκε το βίντεο. Αν ήταν πρωί ή σούρουπο. Δεν έχει σημασία αν το νερό ήταν γλυκό ή αλμυρό, αν βρισκόταν κανείς στη Σίφνο, τη Μήλο ή στη Σικελία, αν το τραπέζι είχε στρωθεί για δύο ή για δέκα. Εκείνο που μένει, εκείνο που μετρά, είναι το πώς σε έκανε να νιώσεις.
Το Crème Lamare δεν είναι ένα προφίλ που απλώς «μοιράζεται όμορφες φωτογραφίες». Είναι μια εμπειρία, η αίσθηση από το αλάτι που ψήνει το δέρμα. Μια βαθιά ανάσα μέσα στον θόρυβο.
Πόσες φορές, μέσα στον χειμώνα, δεν βυθιστήκαμε σε μία από τις εικόνες του, ακολουθώντας το φως πάνω σε ένα ασβεστωμένο μπαλκόνι, σε μια γωνιά της Μεσογείου; Πόσες φορές δεν νιώσαμε την αλμύρα μέσα από ένα βίντεο τριών δευτερολέπτων, ένα παγωμένο καρέ ή το εκκωφαντικό τραγούδι των τζιτζικιών; Το μαγικό με το Crème Lamare είναι πως καταφέρνει να μας φέρει κοντά, να μας ενώσει, μέσα από την βαθιά ανάγκη για ανάταση της ψυχής, το ανακουφιστικό, λυτρωτικό άδειασμα του νου, που μόνο το βαθύ, ατελείωτο μπλε, το ίδιο το καλοκαίρι μπορεί να μας προσφέρει.
Το ίδιο ισχύει και για την ίδια τη δημιουργό του. Δεν έχει σημασία το πραγματικό της όνομα, η καταγωγή ή η όψη της —αν και είναι, πράγματι, πολύ όμορφη, και ναι, βαθιά μεσογειακή. Εκείνη επέλεξε από την αρχή να αφήσει τα πρόσωπα να θολώσουν, ώστε να ξεχωρίσουν οι στιγμές. Να παραμερίσει την προσωπική προβολή, για να φωτιστεί η κοινή μνήμη.
Η δημιουργός του —που διατηρεί την ανωνυμία της όχι από μυστικοπάθεια, αλλά από ειλικρινή αφοσίωση στον πυρήνα του έργου της— επέλεξε να αφήσει τις εικόνες να μιλούν. Γιατί αυτό που την ενδιαφέρει δεν είναι η αναγνώριση, αλλά η σύνδεση. Όχι η επιφάνεια, αλλά η ουσία. Θέλησε να φτιάξει έναν χώρο όπου η ομορφιά δεν είναι σκηνοθετημένη, αλλά αβίαστη. Όπου το καλοκαίρι δεν είναι εμπόρευμα, αλλά στάση ζωής. Όπου η φωτογραφία δεν είναι επαγγελματική «απόδοση», αλλά αυθόρμητη κατάθεση συναισθήματος. Και πίσω από αυτό το οπτικό σύμπαν, υπάρχει κι ένα μικρό concept που συνοψίζει όσα πρεσβεύει το Crème Lamare: το “local with me” — ένα προσωπικό πρότζεκτ που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια, και σήμερα επιβιώνει σχεδόν ψιθυριστά, σαν hashtag στις εικόνες της.
Σε έναν κόσμο που κυνηγά συνεχώς το «περισσότερο», το Crème Lamare υμνεί την απλότητα. Θυμίζει πως η ατέλεια είναι αλήθεια. Πως το να κοιτάς μια θάλασσα και να μη χρειάζεται να πεις τίποτα, είναι από μόνο του ποίηση. Και ίσως, μέσα σε αυτόν τον ανεπιτήδευτο ρομαντισμό, να κρύβεται και μια μορφή αντίστασης: ενάντια στην υπερβολή, στην ταχύτητα, στην εξάντληση. Μια αργή, ήρεμη, βαθιά πολιτική υπενθύμιση ότι είναι εντάξει να σταματάς, να παρατηρείς, να αισθάνεσαι.
Μέσα από αυτή την πολύτιμη κουβέντα, η μυστηριώδης περσόνα πίσω από το Crème Lamare μας μιλά για το πώς ξεκίνησαν όλα εν μέσω πανδημίας, πώς η επιθυμία για σύνδεση νίκησε τη μοναξιά, γιατί η θάλασσα είναι γι’ αυτήν γυναικεία, ποιητική, απαραίτητη. Μοιράζεται ιστορίες, μικρά τελετουργικά, εικόνες που δεν μπορεί να ξεχάσει. Και κυρίως, μας θυμίζει γιατί χρειαζόμαστε ακόμη τέτοιους κόσμους, φτιαγμένους από φως, νερό και μια βαθιά, κοινή λαχτάρα: να είμαστε, έστω και για λίγο, ελεύθεροι.
Τι σε ενέπνευσε να δημιουργήσεις τον λογαριασμό;
Είχα μόλις επιστρέψει από ταξίδια στη Σικελία και την Ανδαλουσία όταν ξέσπασε ξαφνικά η πανδημία. Όπως όλοι, βρέθηκα εγκλωβισμένη στο σπίτι, γεμάτη αβεβαιότητα και ένταση. Ήταν εκείνη την περίοδο που συνειδητοποίησα περισσότερο από ποτέ πόσο πολύ χρειαζόμασταν όλοι κάτι θετικό: κίνητρο, δύναμη για να συνεχίσουμε και έμπνευση που να μας τροφοδοτεί. Τότε αποφάσισα ότι δεν ήθελα να αντιμετωπίσω αυτή τη στιγμή μόνη. Ήθελα να συνδεθώ με άλλους που μοιράζονταν την ίδια επιθυμία, να ονειρευτούμε μαζί και να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον σε αυτό το παράξενο ταξίδι. Αυτές ήταν πραγματικά δύσκολες μέρες για μένα, ωστόσο το Crème έγινε ένας χώρος που επέτρεψε όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε τόσους άλλους να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε, ακόμα και ενώ ήμασταν κολλημένοι μέσα στα σπίτια μας.
Τι είδους προσωπική ανάγκη ικανοποιεί αυτό το project για εσένα; Είναι περισσότερο σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο ή κάτι παραπάνω από αυτό;
Αυτό δεν ήταν ποτέ ένα έργο που ξεκίνησα με κάποιο προσωπικό ή ατομικό σκοπό στο μυαλό μου. Πιστεύω πραγματικά ότι η ουσιαστική επικοινωνία με τους άλλους είναι η μεγαλύτερη πηγή κινήτρου και έμπνευσης. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα αυτή την αίσθηση της ανημποριάς εντελώς μόνη! Γνωρίζοντας ότι δεν ήμουν η μόνη που το περνούσε αυτό, ότι τόσοι πολλοί από εμάς βιώναμε το ίδιο πράγμα, με έκανε να θέλω να δημιουργήσω ένα είδος σημείου συνάντησης. Είτε αφορούσε το καλοκαίρι είτε τα ταξίδια, ήξερα ότι θα γινόταν μια πραγματική κοινότητα.
Το όνομα «Crème Lamare» έχει μια ποιητική, σχεδόν ονειρική χροιά. Τι σημαίνει για σένα; Και η εικόνα του προφίλ σου — λεπτομέρεια από τον «Αγία Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας» του Guido Reni (c.1606) — προσθέτει έναν εντυπωσιακό, στοχαστικό τόνο. Τι σε τράβηξε σε αυτόν τον πίνακα; Τι πιστεύεις ότι αντικατοπτρίζει για το πρότζεκτ, ή ακόμα και για τον εαυτό σου;
Όταν επέλεξα το όνομά μου, ήθελα να αντικατοπτρίζει ακριβώς τα συναισθήματα που ήλπιζα να προκαλέσω μέσω του λογαριασμού μου. Η γαλλική λέξη Crème συμβολίζει για μένα την απλότητα, την αγνότητα και τον μινιμαλισμό. Πάντα ένιωθα ότι υπάρχει περισσότερη ομορφιά σε ό,τι είναι απλό, και ήθελα να μεταδώσω αυτό το συναίσθημα.
Το La mare είναι στην πραγματικότητα το αγαπημένο μου μέρος — ένα μικρό λογοπαίγνιο που μου αρέσει πολύ. Είναι μια λεπτή αναφορά στο il mare, τη θάλασσα στα ιταλικά, αλλά με μια γυναικεία πινελιά: la mare. Μου αρέσουν πολύ αυτού του είδους οι διαφορές, όπου τα πράγματα δεν αντικατοπτρίζονται ακριβώς, αλλά παίζουν με αυτά. Αυτού του είδους η ερμηνεία με εμπνέει πάντα. Έτσι, το la mare, ως γυναίκα, γίνεται σχεδόν η δική μου γυναικεία έκφραση της αγάπης μου για τη θάλασσα.
Η Αγία Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας του Guido Reni με έχει πάντα εντυπωσιάσει με έναν πολύ ήσυχο, ισχυρό τρόπο. Το βλέμμα της, τόσο ήρεμο, σχεδόν μελαγχολικό, μεταφέρει αυτή την αίσθηση σιωπηλής δύναμης που βρίσκω απίστευτα συγκινητική. Υπάρχει μια απαλότητα στον τρόπο που ο Reni τη ζωγραφίζει, αλλά και κάτι ακλόνητο από κάτω. Επέλεξα αυτή την εικόνα επειδή συντονίζεται με τον τρόπο που βλέπω αυτό το έργο και ίσως ακόμα και τον εαυτό μου, στοχαστικό, λίγο ενδοσκοπικό, βασισμένο στην απλότητα αλλά όχι χωρίς βάθος. Πέρα από την πνευματική πτυχή, η Αγία Αικατερίνη είναι επίσης γνωστή ως μια διανοούμενη γυναίκα, γενναία, εκφραστική και που δεν φοβάται να υπερασπιστεί τις πεποιθήσεις της. Αυτό το μέρος της με έχει εμπνεύσει βαθιά. Για μένα, ο πίνακας δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό πορτρέτο, αλλά μοιάζει με μια ποιητική αντανάκλαση της εσωτερικής ηρεμίας, της ανθεκτικότητας και μιας ήσυχης αλλά ισχυρής θηλυκότητας που διαμορφώνεται τόσο από τα συναισθήματα όσο και από τη διάνοια.
Πώς λειτουργεί πρακτικά ο λογαριασμός; Όλες οι εικόνες και τα βίντεο που μοιράζεστε είναι δικά σας ή περιλαμβάνετε και περιεχόμενο που σας στέλνουν άλλοι — ακόλουθοι, φίλοι ή άνθρωποι που συντονίζονται με την αισθητική σας; Με άλλα λόγια, είναι ένα πλήρως προσωπικό αρχείο ή ένα είδος κοινής οπτικής μνήμης;
Όταν ξεκίνησα, ήμουν πιο επικεντρωμένη στο να μοιράζομαι το έργο άλλων, ο στόχος μου ήταν να δημιουργήσω μια πλήρως διαδικτυακή γκαλερί ταξιδιών. Ήθελα να υποστηρίξω τις δημιουργικές φωνές και να χτίσω έναν οπτικό κόσμο που θα ανέδειχνε τα ονόματά τους και το έργο τους. Αυτή η πρόθεση εξακολουθεί να είναι πολύ έντονη, για μένα ήταν πάντα ένας χώρος που επικεντρωνόταν στα ταξίδια και τις ανθρώπινες ιστορίες. Αλλά θα έλεγα ότι τα τελευταία χρόνια έχω φυσικά στραφεί προς το να μοιράζομαι περισσότερο το δικό μου έργο. Δεδομένου ότι πάντα αναγράφω σαφώς τους άλλους όταν μοιράζομαι το έργο τους, κάτι που με ενδιαφέρει πολύ, η διάκριση είναι συνήθως αρκετά ορατή, παρόλο που η συνολική ιδέα παραμένει η ίδια.
Τα τελευταία χρόνια είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω περισσότερο και σταδιακά να το μετατρέψω σε μέρος της δουλειάς μου, οπότε έχει γίνει πιο εύκολο και πιο φυσικό να παρουσιάζω το δικό μου περιεχόμενο. Ωστόσο, ξέρω ότι το Crème θα είναι πάντα ένας χώρος όπου συγκεντρώνονται τα συναισθήματα, οπότε δεν θέλω να το πλαισιώσω πολύ αυστηρά.
Οι εικόνες σου μεταδίδουν μια αίσθηση ηρεμίας, ένα νοσταλγικό συναίσθημα του καλοκαιριού. Πώς αποφασίζεις τι θα αποτυπώσεις;
Φυσικά, όπως όλοι, υπάρχουν πολλά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο που με εμπνέουν, ένα καλό γεύμα, τα ζώα, η φύση, η καλοσύνη και ούτω καθεξής. Αλλά για μένα η πιο μοναδική και διαχρονική πηγή έμπνευσης ήταν πάντα η θάλασσα και ο ήλιος. Είμαι Ιχθύς με ωροσκόπο Λέοντα και, αν και δεν είμαι ιδιαίτερα αφοσιωμένη στην αστρολογία, μου αρέσει η ιδέα ότι με διαμορφώνουν τόσο το Νερό όσο και η Φωτιά. Το γεγονός ότι τα στοιχεία μου συνάδουν με αυτά που με ελκύουν με κάνει να νιώθω μεγαλύτερη περιέργεια για όλα αυτά. Όσον αφορά τις προσωπικές μου φωτογραφίες, το μόνο που με καθοδηγεί είναι το συναίσθημα. Αν η στιγμή μου δίνει την αίσθηση ότι είναι κάτι που δεν θα κουραζόμουν ποτέ να ζω, κάτι που θέλω να διαρκέσει, που μου φέρνει άνεση, ευτυχία και ελαφρότητα, τότε ξέρω ότι αξίζειν να το αποτυπώσω και να το μοιραστώ. Αυτό το συναίσθημα είναι μια χαρά που δεν θα μπορούσα ποτέ να εκτιμήσω με χρήματα.
Θα έλεγες ότι ο λογαριασμός σου έχει εξελιχθεί από τότε που ξεκίνησε; Αν ναι, πώς;
Καθώς ο λογαριασμός μου εξελισσόταν, γνώρισα πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους. Οι ακόλουθοί μου, των οποίων την υποστήριξη νιώθω πάντα και των οποίων οι ιδέες φωτίζουν συνεχώς το μονοπάτι μου. Δεν μου αρέσει να τους αποκαλώ απλά ακόλουθους, γιατί βλέπω τον καθένα τους ως φίλο που ελπίζω να συναντήσω σε διαφορετικά κεφάλαια της ζωής μου. Αυτή η δύναμη της σύνδεσης μπορεί να βαθύνει την ειλικρίνεια του λογαριασμού, δεν είμαι σίγουρη, αλλά πρέπει να πω ότι έχω καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να διαμορφώσω και να διατηρήσω το μοναδικό μου στυλ. Η έμπνευση από άλλους χωρίς ποτέ να αντιγράφω ήταν η μεγαλύτερη βάση μου. Η φράση «στυλ Cremelamare» προέκυψε από αυτό και είμαι περήφανη γι' αυτό. Χωρίς να συναντήσω αυτές τις υπέροχες ψυχές που μοιράζονται μια παρόμοια άποψη για τη ζωή και που με υποστηρίζουν άνευ όρων, ούτε η Creme ούτε εγώ θα μπορούσαμε να ανθίσουμε όπως έχουμε κάνει.
Έχεις ασχοληθεί ποτέ με τη φωτογραφία ή το βίντεο σε επαγγελματικό επίπεδο, ή είναι απλώς μια ερασιτεχνική ή αυθόρμητη έκφραση;
Ειλικρινά, δεν ξέρω ακριβώς πώς να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, γιατί δεν ξέρω πώς να διακρίνω τα δύο σε σχέση με τη δική μου ζωή. Έκανα μαθήματα φωτογραφίας όταν ήμουν 18 ετών και σπούδασα Οπτικές και Παραστατικές Τέχνες στο πανεπιστήμιο. Όταν ξεκίνησα το Crème και δημιούργησα ταξιδιωτικό περιεχόμενο, δεν είχα κανένα εισόδημα από αυτό. Ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια, αυτό έχει γίνει το επάγγελμά μου και ο τρόπος με τον οποίο κερδίζω τα προς το ζην. Η λήψη ταξιδιωτικών φωτογραφιών και βίντεο ή η παραγωγή οδηγών και περιεχομένου είναι μέρος της δουλειάς μου. Υποθέτω ότι αυτή τη φορά απαντώ στην ερώτησή σας πιο έμμεσα, επειδή δεν αισθάνομαι άνετα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ως επαγγελματία ή όχι. Αλλά δεν θα αντάλλαζα το ερασιτεχνικό πνεύμα με τίποτα.
Πόσο σημαντικός είναι για εσένα ο αυθορμητισμός; Οι εικόνες σου είναι ποτέ σκηνοθετημένες ή είναι εντελώς ενστικτώδεις;
Ποτέ δεν προετοιμάζω τίποτα εκ των προτέρων, στην πραγματικότητα δεν μου αρέσει και δεν με εμπνέει αυτό που αποκαλώ «περιποιημένο» περιεχόμενο, υπερβολικά τακτοποιημένο, υπερβολικά γυαλισμένο. Ένα τραπέζι διακοσμημένο μόνο για μια φωτογραφία, λουλούδια ή φρούτα τοποθετημένα τέλεια, όλα αυτά μου φαίνονται τεχνητά. Μου αρέσει να αποτυπώνω στιγμές όπως εκτυλίσσονται φυσικά, ακριβώς όπως συμβαίνουν.
Βρίσκω χαρά στην ακαταστασία ενός κοινού τραπεζιού, σε πιάτα που έχουν ήδη φαγωθεί εν μέρει. Οτιδήποτε μου φαίνεται αληθινό, ειλικρινές, ζωντανό, αυτό είναι που με τραβάει. Η τελειότητα με κάνει να νιώθω άβολα, με απωθεί. Πάντα αναζητώ την ομορφιά μέσα στις ατέλειες. Αν υπάρχει κρασί χυμένο στο τραπεζομάντιλο ή απλά τα υπολείμματα ενός τελειωμένου γεύματος, αυτό είναι συχνά πιο συναρπαστικό για μένα από οτιδήποτε σκηνοθετημένο. Αυτές είναι οι στιγμές που δεν μπορείς να προγραμματίσεις και γι' αυτό πάντα κυνηγάω το πραγματικό και αυτό που κάποιοι θα αποκαλούσαν ατελή ομορφιά.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη εικόνα που έχεις δημοσιεύσει και σου αρέσει ιδιαίτερα; Αν ναι, γιατί;
Ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα που έχω παρατηρήσει για τον εαυτό μου είναι ότι πραγματικά δυσκολεύομαι να μοιραστώ περιεχόμενο που σχετίζεται με το χειμώνα. Κάθε εποχή έχει τη δική της γοητεία και αξία, φυσικά, αλλά αν μπορούσα, θα παρέλειπα με χαρά αυτούς τους τρεις χειμερινούς μήνες... Αυτό που κάνει μια εικόνα να είναι η αγαπημένη μου συνήθως, έχει να κάνει με μερικά κοινά στοιχεία, το ατελείωτο μπλε της θάλασσας, τον ήλιο και μια αίσθηση βραδύτητας. Αυτές είναι οι λεπτομέρειες που δημιουργούν το είδος της φωτογραφίας που μου αρέσει περισσότερο.
Από όλους τους προορισμούς που έχεις μοιραστεί στο προφίλ σου, έχετε κάποιον αγαπημένο;
Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση! Έχω μια βαθιά σύνδεση με τις μεσογειακές χώρες, όχι μόνο επειδή κατάγομαι από την περιοχή, αλλά και επειδή βρίσκω την αισθητική τους πολύ κοντά στη δική μου. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ ότι το Μεξικό μου άφησε ένα μοναδικό σημάδι. Η ζεστασιά των ανθρώπων, το βάθος της κουλτούρας και η αυθεντικότητα σε όλα με συγκίνησαν πραγματικά.
Τι κάνει ένα μέρος αξέχαστο για εσένα; Είναι το τοπίο, οι άνθρωποι ή μια προσωπική ανάμνηση;
Σίγουρα οι άνθρωποι, πάνω από όλα! Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: πρόσφατα, επέστρεψα σε ένα μέρος που αγαπώ πραγματικά. Αλλά αυτή τη φορά, ορισμένες συμπεριφορές με απογοήτευσαν και ταράξανε πραγματικά τον δεσμό που ένιωθα με αυτόν τον τόπο. Από την άλλη πλευρά, ακόμα και σε πιο δύσκολους τόπους, η καλοσύνη και η γνήσια ζεστασιά των ανθρώπων μπορούν να δημιουργήσουν μια τόσο ισχυρή σύνδεση για μένα και να κάνουν τα πάντα αξέχαστα.
Αν έπρεπε να διαλέξεις μόνο μία εποχή για να ταξιδέψεις στη Μεσόγειο, ποια θα ήταν και γιατί;
Αγαπώ ιδιαίτερα κάθε εποχή στη Μεσόγειο. Είμαι σίγουρα άνθρωπος του ζεστού καιρού, δεν παραπονιέμαι ποτέ για τη ζέστη του Ιουλίου και του Αυγούστου! Έτσι, η περίοδος που πραγματικά απολαμβάνω, διαρκεί έξι με επτά μήνες, για να είμαι ειλικρινής. Το μόνο μειονέκτημα του Ιουλίου και του Αυγούστου είναι ότι μπορεί να είναι πολύ πολυσύχναστα και υπερβολικά τουριστικά. Γι' αυτό ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος είναι οι αγαπημένοι μου μήνες, καθώς μπορείς ακόμα να απολαύσεις το καλοκαίρι, αλλά με μια πολύ πιο ήρεμη ατμόσφαιρα.
Τι αισθάνεσαι όταν ζεις τις στιγμές που αργότερα βλέπουμε στις φωτογραφίες σου;
Για να είμαι ειλικρινής, σε αυτές τις στιγμές, το μόνο που σκέφτομαι είναι να μοιραστώ την ιστορία που κρύβεται σε αυτό που βλέπω και να συνδεθώ με άλλους που μπορεί να νιώθουν το ίδιο. Το βιώνω συχνά αυτό. Μερικές φορές, τα μηνύματα που λαμβάνω με συγκινούν βαθιά, όταν μιλάω με ανθρώπους που ένιωσαν ακριβώς αυτό που ένιωσα εγώ ενώ αποτύπωνα τη στιγμή, διαβάζοντας τις σκέψεις τους. Με συγκινεί πραγματικά. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του να μοιράζεσαι στα κοινωνικά μέσα;
Για μένα, η μεγαλύτερη κινητοποίηση είναι σίγουρα η σύνδεση με ψυχές που αισθάνονται το ίδιο. Είναι μια απίστευτη δύναμη, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος στον κόσμο, ότι ακόμη και τα συναισθήματά σου αντηχούν σε άλλους. Αυτό είναι κάτι όμορφο. Μου δίνει μια βαθιά αίσθηση σύνδεσης, σαν να έχει πραγματοποιηθεί ένας σιωπηλός διάλογος μεταξύ μας χωρίς να έχουμε
συναντηθεί ποτέ. Είναι ένα από τα πιο ικανοποιητικά μέρη της δουλειάς μου.
Έχεις κάποιο τελετουργικό ή συνήθεια που ακολουθείς πάντα όταν ταξιδεύεις; (Ένα συγκεκριμένο φαγητό, πρωινό τελετουργικό ή ένα προσωπικό αντικείμενο;).
Ναι, νομίζω ότι έχω, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι. Δίνω μεγάλη σημασία στο να έχω μαζί μου ένα φυλαχτό ναζάρ (evil eye). Με κάνει να νιώθω καλά. Δεν είναι απλώς ένα αξεσουάρ, μου αρέσει να το έχω κοντά μου. Επίσης, δεν μπορώ να ξεκινήσω τη μέρα μου χωρίς καφέ! Όταν τον παραλείπω, νιώθω ότι κάτι λείπει και ότι όλη η μέρα μπορεί να πάει στραβά. Και πάντα γράφω ό,τι πρέπει να κάνω, αλλιώς είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το ξεχάσω. Όσο τηρώ αυτά τα μικρά πράγματα, είμαι έτοιμη για μια μέρα γεμάτη εκπλήξεις.
Ποιο είναι το πιο απλό πράγμα που σε έχει συγκινήσει βαθιά κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού;
Όχι μόνο κατά τη διάρκεια των ταξιδιών, αλλά και στην καθημερινή ζωή, αυτό που με συγκινεί βαθιά είναι όταν άγνωστοι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλον χωρίς όρους. Στον τόπο όπου μεγάλωσα, ο σεβασμός προς τους άλλους, ειδικά προς τους ηλικιωμένους, είναι απαραίτητος. Η καλοσύνη είναι μία από τις πιο σημαντικές αξίες και αναμένεται από εσένα να δείχνεις σεβασμό στους μεγαλύτερους, να παραχωρείς τη θέση σου ή να βοηθάς κάποιον που έχει ανάγκη. Φυσικά, έχω ταξιδέψει σε χώρες όπου αυτό το είδος συμπεριφοράς δεν είναι πάντα παρόν, ορισμένες συνήθειες απλά δεν μεταφράζονται παντού. Αλλά η ζεστασιά και η οικειότητα των μεσογειακών λαών είναι αναμφισβήτητη. Πάντα με συγκινεί όταν άνθρωποι μοιράζονται το φαγητό τους με έναν άγνωστο, όταν τείνουν το χέρι τους για να βοηθήσουν. Αυτές οι στιγμές και αυτοί οι άνθρωποι θα με συγκινούν πάντα. Αυτό δεν αλλάζει ποτέ.
Σήμερα, με τόσους πολλούς ανθρώπους να αντιμετωπίζουν οικονομικές και κοινωνικές προκλήσεις, το καλοκαίρι και τα ταξίδια μερικές φορές μοιάζουν με πολυτέλεια. Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι πολιτικό — ή ακόμα και ήσυχη αντίσταση — στην επιλογή να τιμάς τη χαρά, την απλότητα και την παρουσία; Μπορεί το «καλοκαίρι» να είναι ένα είδος αντίστασης;
Η απλότητα και η βραδύτητα εμφανίστηκαν στην πραγματικότητα ως ένα είδος εξέγερσης στο πλαίσιο της γρήγορης κατανάλωσης. Το γεγονός ότι έγινε μια ταχέως διαδεδομένη και δημοφιλής τάση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετίζεται, στην πραγματικότητα, με την εύκολη κατανάλωση και την υπερβολική φιλτράρισμα των πάντων. Και όταν το βλέπουμε από αυτή την οπτική γωνία, μπορεί επίσης να το αξιολογήσουμε ως μια εξέγερση ενάντια στην «υπερβολή» των πάντων. Η επιδεικτικότητα, η ακραία πολυτέλεια και οι υπερβολικοί τρόποι ζωής έχουν, ως αντίδραση, αναβιώσει μια πιο αργή, απλή και λιτή άνεση. Σε αντίθεση με τα φαινομενικά απρόσιτα, εξωφρενικά πολυτελή ταξίδια, έχει αναπτυχθεί μια αντίληψη που είναι πιο φυσική, πιο αυθεντική, που δίνει προτεραιότητα στην εμπειρία και την ηρεμία έναντι της άνεσης. Και αναπόφευκτα, μέσα σε αυτόν τον αργό και απλό τρόπο ζωής, το να κάθεσαι στην άμμο κατά το ηλιοβασίλεμα και να τρως απλά καρπούζι δεν είναι πλέον σύμβολο «αδυναμίας», αλλά μάλλον μια αντανάκλαση της αποδοχής αυτού του τρόπου ζωής. Και όπως ανέφερες στην ερώτησή σου, αυτό δίνει αφορμή για την ποιητική εξέγερση της νέας εποχής, που στέκεται ψηλά και στην πιο εμπνευσμένη μορφή της ενάντια σε τόσα πολλά απρόσιτα πράγματα. Αργή και απλή ζωή!
Έχεις επιλέξει να παραμείνεις ανώνυμη, αφήνοντας τις στιγμές και τις εικόνες να μιλούν από μόνες τους. Πιστεύεις ότι αυτή η απόσταση από την προβολή είναι μέρος της ίδιας φιλοσοφίας ζωής που μεταδίδεις — μιας ήσυχης, ανεπιτήδευτης ελευθερίας; Είναι η ανωνυμία, για σένα, μια συνειδητή πράξη που σε φέρνει πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά έχει σημασία;
Ειλικρινά, αυτή είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι πραγματικά αυτό το ερώτημα, μαζί με εσένα. Ποτέ δεν έκανα συνειδητή προσπάθεια να παραμείνω ανώνυμη, απλά συνέβη έτσι. Στην αρχή, μοιραζόμουν κυρίως το έργο άλλων φωτογράφων, κάτι που φυσικά μου επέτρεπε να παραμένω στο παρασκήνιο. Όταν άρχισα να επικεντρώνομαι περισσότερο στη δική μου φωτογραφία, η ιδέα να εκθέσω τον εαυτό μου, μου φαινόταν λίγο περίεργη. Συνειδητοποίησα ότι ενώ ένα μέρος μου ήθελε αυτή την προβολή, ένα άλλο μέρος μου ένιωθε ντροπή γι' αυτό. Ακόμα και τώρα, βλέπω ότι τείνω να αυτολογοκρινόμαι όταν πρόκειται να μοιραστώ οτιδήποτε προσωπικό, είτε οπτικό είτε συναισθηματικό. Είναι απλά μέρος της προσωπικότητάς μου. Νομίζω ότι αυτή η τάση προέρχεται επίσης από τη φυσική μου afinité για την απλότητα και την ακατέργαστη ομορφιά. Ταιριάζει με το ποια είμαι και πώς βλέπω τον κόσμο, και έτσι ξετυλίχθηκε με αυτόν τον τρόπο. Δεν είμαι σίγουρη πώς θα εξελιχθεί στο μέλλον, αλλά προσπαθώ να παίρνω αυτό που μου φαίνεται σωστό από ό,τι προσφέρει ο σύγχρονος κόσμος. Σέβομαι ειλικρινά τον τρόπο έκφρασης του καθενός. Υπάρχουν τόσοι πολλοί υπέροχοι άνθρωποι που είναι συνεχώς ορατοί και μοιράζονται ανοιχτά τον εαυτό τους και με εμπνέουν ατέλειωτα. Υποθέτω ότι, όπως μεγαλώνουμε και αλλάζουμε κάθε μέρα, και διαφορετικά μέρη του εαυτού μας αναδύονται σε διαφορετικές σχέσεις, έτσι και τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να αναδείξουν διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας καθώς αλλάζουν με τον καιρό.
Υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια, έργα ή κατευθύνσεις που εξερευνάς και θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας; Ακόμα και ένα μικρό hint;
Αυτή τη στιγμή, είμαι απόλυτα επικεντρωμένη στον ιστότοπό μου. Ακόμα και κατά τη διάρκεια των ταξιδιών μου, βρίσκω τον εαυτό μου να εργάζεται κυρίως σε αυτόν, επειδή πραγματικά με ενδιαφέρει και νιώθω ενθουσιασμένη. Ξεκίνησα το cremelamare.net πριν από τρία χρόνια, αλλά τότε δεν είχα το χρόνο να το αναπτύξω πραγματικά. Ο στόχος μου είναι να δημιουργήσω μια συλλογή από μέρη για διαμονή είτε αυτά που έχω ήδη δοκιμάσει είτε αυτά που θα ήθελα να δοκιμάσω — όλα με τη μοναδική «crème-style» πινελιά. Η ιδέα πήρε πραγματικά μορφή από τη δική μου απογοήτευση. Συχνά ένιωθα συγκλονισμένη προσπαθώντας να βρω καταλύματα σε μεγάλες πλατφόρμες, περιηγούμενη σε ατελείωτες επιλογές χωρίς καμία πραγματική καθοδήγηση. Αυτό με έκανε να θέλω να δώσω περισσότερη αξία στον δικό μου ιστότοπο. Ακόμη και στενοί φίλοι έχουν αρχίσει να τον χρησιμοποιούν ή περιμένουν με ανυπομονησία να καλύψω τους προορισμούς που σκοπεύουν να επισκεφθούν.
Γιατί, ειλικρινά, η επιλογή ενός μέρους για διαμονή — κάτι που θα έπρεπε να είναι ένα από τα πιο ευχάριστα μέρη του ταξιδιού — έχει γίνει εξαντλητική για πολλούς. Ο στόχος μου είναι να αφαιρέσω αυτό το άγχος. Φιλτράρω τα πάντα μέσα από ένα πρίσμα στυλ, άνεσης και συναισθηματικής συνήχησης, πάντα με έμφαση σε αυτό που αισθάνεστε καλά, σε αυτό που ταιριάζει στο γούστο και τον προϋπολογισμό σας. Φυσικά, οι νέες ευκαιρίες είναι πάντα στο ραντάρ μου. Λαμβάνω προσφορές από όμορφες μάρκες που μου αρέσουν πραγματικά και συνεχίζω να συνεργάζομαι με μια ποικιλία μαρκών και ξενοδοχείων. Επίσης, σχεδιάζω συνεχώς νέα ταξίδια.
Για μένα, το ταξίδι είναι σχεδόν ένας τρόπος για να μπορώ να βγάζω φωτογραφίες και, ταυτόχρονα, νιώθω ότι βγάζω φωτογραφίες μόνο και μόνο για να ταξιδέψω. Αυτά τα δύο είναι αδιαχώριστα για μένα και αυτό είναι που τα κάνει όλα τόσο συναρπαστικά. Καθώς ανακαλύπτω νέα μέρη, το φαγητό είναι ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που με ενδιαφέρει πολύ, δεν είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά μέρη της ζωής; Και φυσικά, υπάρχουν μερικά συγκεκριμένα projects που σκέφτομαι να υλοποιήσω. Δεν τα μοιράζομαι ακόμα επειδή βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της ιδέας, αλλά είμαι πολύ ενθουσιασμένη για όλα αυτά. Το μόνο που μπορώ να πω για τώρα είναι: οι γυναίκες που αγαπούν το καλοκαίρι θα είναι πολύ χαρούμενες.
Επίσης, έχω μια ιδέα που σχετίζεται με τα ταξίδια και, αν καταφέρω να την υλοποιήσω, θα μας επιτρέψει να συναντήσουμε μικρές ομάδες που θα συγκεντρωθούν μέσα από όμορφες, προσεγμένες εμπειρίες… θα δούμε!
Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι η μεγαλύτερη τάση του μέλλοντος θα είναι η ανωνυμία. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το συναντώ — από άρθρα για το διαδίκτυο μέχρι συνομιλίες για την ψυχική υγεία, επανέρχεται διαρκώς αυτή η ιδέα: ότι το να αποσύρεσαι από την υπερέκθεση δεν είναι πια ένδειξη αδυναμίας, αλλά πράξη δύναμης. Το ίδιο και η φράση “offline is the new luxury”, που έχει πια γίνει σχεδόν μάντρα.
Το Crème Lamare, χωρίς να το διακηρύσσει, ενσαρκώνει και τις δύο αυτές σκέψεις. Η δημιουργός του έχει επιλέξει συνειδητά να κρατήσει την ταυτότητά της για εκείνη και τους κοντινούς της ανθρώπους — όχι γιατί θέλει να κρυφτεί, αλλά γιατί θέλει να συνδεθεί ουσιαστικά. Μέσα από τις καλοκαιρινές της εικόνες, μας υπενθυμίζει ότι σε έναν κόσμο γεμάτο από πρόσωπα, ίσως αυτό που λείπει στ’ αλήθεια είναι οι στιγμές. Κι αν οι στιγμές που είμαστε offline μοιάζουν με εκείνες που μοιράζεται εκείνη, τότε ναι — θέλω κι εγώ, έστω για λίγο, να είμαι ανώνυμη και εκτός σύνδεσης.
