Η φωτογραφία που βλέπετε, τραβήχτηκε το 1958, στο χωριό Ελ Μοχόν της Λανθαρότε, στα Κανάρια Νησιά. Αποτυπώνει μια ενδιαφέρουσα μέθοδο, η οποία έχει σχεδόν χαθεί στον χρόνο: ένα μωρό θηλάζει από τον μαστό της κατσίκας, ενώ μια ηλικιωμένη γυναίκα το βοηθά, κρατώντας του το κεφάλι. Πρόκειται για μια πανάρχαια πρακτική, αφού για αιώνες οι κατσίκες λειτουργούσαν ως τροφοί, για να θηλάζουν τα βρέφη σε περιόδους που το μητρικό γάλα ήταν δυσεύρετο. Μπορεί το παιδί της φωτογραφίας να είναι ορφανό, η μητέρα του να λείπει ή να είναι άρρωστη ή απλώς να μην παράγει αρκετό γάλα. Για αυτές τις περιπτώσεις, προσλάμβαναν τροφούς. Όμως, όχι όλοι. Η τροφός ήταν πολυτέλεια. Η κατσίκα, όχι.
Η χρήση του γάλακτος της κατσίκας ως υποκατάστατο του μητρικού, υπήρξε κοινή πρακτική ήδη από τον 16ο αιώνα. Ακόμα και τον 18ο αιώνα, στην Ευρώπη του Διαφωτισμού — ή μάλλον, στην Ευρώπη που διαφωτιζόταν άνισα και αργά — οι κατσίκες τρέφανε παιδιά. Ιστορικές αναφορές καταδεικνύουν ότι η επιτυχία αυτής της πρακτικής είχε να κάνει με την εξαιρετική προσαρμογή του γάλακτος της κατσίκας στις ανάγκες των βρεφών.
Δεν συμφωνούσαν όλοι. Η εικόνα ενός παιδιού να θηλάζει από κατσίκα ξένιζε ακόμα και τότε. Ορισμένοι γιατροί προειδοποιούσαν πως το γάλα μπορούσε να μεταφέρει αρρώστιες, πως ήταν δύσκολο να διατηρηθεί καθαρό, πως τα ζώα δεν ήταν τροφοί αλλά...τροφή!
Κι όμως, την ίδια στιγμή, άλλοι γιατροί το σύστηναν. Ο Πιερ Μπρουζέ παρατηρούσε ότι τα παιδιά που μεγάλωναν με γάλα κατσίκας ήταν πιο δυνατά. Ο Γουίλιαμ Ποτς Ντιούις το προτιμούσε ξεκάθαρα από το αγελαδινό, γιατί ήταν λιγότερο λιπαρό, πιο εύπεπτο, πιο κοντά στο ανθρώπινο. Υποστήριζε ότι δεν προκαλούσε παρενέργειες και πως βοηθούσε στην πέψη.
