Η επικαιρότητα τρέχει, και δυστυχώς δεν μας δίνει κανένα έναυσμα να ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο. Λίγες ημέρες πριν την «μαύρη επέτειο» από το έγκλημα στα Τέμπη, ένας ακόμη «μαύρος απολογισμός», επιβεβαιώνει με τον χειρότερο τρόπο πως η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.
Μόνο την τελευταία εβδομάδα από 17 έως 23 Φεβρουαρίου, 649 άνθρωποι πήραν το θάρρος να σηκώσουν το τηλέφωνο και να καταγγείλουν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. 649 φωνές που ακούστηκαν και πόσες ακόμη έμειναν σιωπηλές. Για κάθε κλήση που γίνεται, υπάρχουν αμέτρητες άλλες που δεν θα γίνουν ποτέ. Για αυτή την εβδομάδα, άγγιξαν τις εξακόσιες σαράντα εννέα.
Δεν ξέρω πόσες φορές ακόμη χρειάζεται να επαναλάβω τον αριθμό, προκειμένου να τον συνειδητοποιήσω. 649 πραγματικές ζωές, γυναίκες που φοβούνται να γυρίσουν στο σπίτι τους, παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα φόβου, ανθρώπους που εγκλωβίζονται σε έναν αόρατο κύκλο βίας.
Οι αριθμοί αποκαλύπτουν την πραγματικότητα των τελευταίων –μόνο- 7 ημερών. Ας πάρουμε λίγο χρόνο να τους συνειδητοποιήσουμε. Αστυνομικοί σε όλη τη χώρα ανταποκρίθηκαν σε –649– κλήσεις για ενδοοικογενειακή βία στο τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσης Δράσης και χορηγήθηκε σε –134– γυναίκες θύματα η εφαρμογή του Panic Button.
–649– κλήσεις για ενδοοικογενειακή βία, σε –134– γυναίκες θύματα η εφαρμογή του Panic Button
Συνολικά, οι αρχές διαχειρίστηκαν –403– περιστατικά, για τα οποία πραγματοποιήθηκαν –261– συλλήψεις, ενώ παράλληλα μεταφέρθηκαν –5– θύματα σε δομή με όχημα της Ελληνικής Αστυνομίας και –25– θύματα σε ιατροδικαστή ή νοσοκομείο.
Παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ να σημειωθεί πως στην περιφέρεια κάθε Διεύθυνσης Αστυνομίας σε όλη την επικράτεια, έχουν εξασφαλιστεί ένας ή περισσότεροι ειδικά διαμορφωμένοι χώροι που λειτουργούν ως “safe houses”, για τη βραχυπρόθεσμη ασφαλή φιλοξενία γυναικών-θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και μελών της οικογένειας τους, όπως τα ανήλικα παιδιά τους, που χρειάζονται προστασία.
Και φυσικά η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι ένα μεμονωμένο πρόβλημα· αλλά σύμπτωμα μιας κοινωνίας όπου η πατριαρχία εξακολουθεί να ορίζει τις ζωές των ανθρώπων. Οι γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούνται «υποχρεωμένες» να ανέχονται, να «συμβιβάζονται», να βάζουν τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές τους. Αυτή η κοινωνική κανονικοποίηση της βίας αναπαραγάγει το τοξικό περιβάλλον, όπου οι κακοποιητές και εν δυνάμει δολοφόνοι μπορούν και δρουν ανενόχλητοι, γνωρίζοντας πως η κοινωνία συχνά θα τους προστατέψει.
Όσο η ενδοοικογενειακή βία αντιμετωπίζεται ως «οικογενειακή υπόθεση», όσο τα θύματα στιγματίζονται και οι δράστες βρίσκουν δικαιολογίες, τόσο θα συνεχίζεται. Δυστυχώς, παρά τις ρωγμές στο πατριαρχικό συμπαγές προηγούμενων ετών, τίποτα δεν έχει κερδηθεί οριστικά.
Ας ξεκινήσουμε από το να μη δεχόμαστε καμία μορφή βίας ως «κανονικότητα». 649 κλήσεις σε μία εβδομάδα είναι 649 λόγοι για να αγωνιστούμε. Και δεν υπάρχει ούτε μία δικαιολογία για να μην το κάνουμε.
