Τα τελευταία χρόνια, η γονεϊκότητα έχει πάψει να χωρά σε αυστηρά κουτάκια. Αν κάποτε μιλούσαμε ξεκάθαρα για «αυστηρούς» και «χαλαρούς» γονείς, σήμερα όλο και περισσότεροι γονείς κινούνται σε μια πιο ρεαλιστική, ανθρώπινη και –για πολλούς– ανακουφιστική ενδιάμεση διαδρομή. Κάπου ανάμεσα στα τέλεια οργανωμένα προγράμματα και στο απόλυτο «άσε να δούμε πώς θα πάει», γεννήθηκε αυτό που το internet αποκαλεί πλέον Type C parenting.
Ο όρος εμφανίστηκε αρχικά στα social media από την Ashleigh Surratt, μέσα από ένα TikTok που έγινε viral επειδή περιέγραφε με ακρίβεια αυτό που πολλοί γονείς ένιωθαν αλλά δεν μπορούσαν να ονομάσουν. Δεν πρόκειται για επίσημη παιδαγωγική θεωρία, ούτε για ένα ακόμη εγχειρίδιο με κανόνες. Είναι περισσότερο μια στάση ζωής στη γονεϊκότητα: οργανωμένη, αλλά όχι εμμονική· χαλαρή, αλλά όχι αδιάφορη· δομημένη, αλλά με χώρο για το χάος της καθημερινότητας.
Ο γονέας Type C μπορεί να φτάσει εγκαίρως στο παιδικό πάρτι, αλλά το παιδί του να φορά δύο διαφορετικές κάλτσες ή να έχει ξεχάσει το ένα παπούτσι. Μπορεί να πει «ναι» σε μια λιχουδιά, αλλά να κοιτάξει την ετικέτα. Μπορεί να έχει όρια, αλλά να τα προσαρμόζει ανάλογα με τη στιγμή, το παιδί και τις ανάγκες του. Δεν κυνηγά την τελειότητα, αλλά τη σύνδεση.
Σύμφωνα με την ειδικό ψυχικής υγείας εφήβων Caroline Fenkel, DSW, LCSW, ο Type C γονέας κινείται ανάμεσα στον έλεγχο του Type A και τη χαλαρότητα του Type B. Θέτει σαφή όρια και προσδοκίες, αλλά χωρίς να ασφυκτιούν το παιδί. Επενδύει στη συναισθηματική ασφάλεια, ενθαρρύνει την ανθεκτικότητα και αφήνει χώρο στο παιδί να αναπτύξει την αυτονομία του. Είναι παρών, χωρίς να μικροδιαχειρίζεται.
Unsplash
