Κάθε χωρισμός πονάει, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις όπου η δυσκολία ξεπερνά κάθε λογική. Μένεις δέσμιος ενός δεσμού που σε εξουθενώνει, ξέρεις ότι πρέπει να φύγεις, κι όμως κάτι σε κρατά. Δεν πρόκειται για αδυναμία χαρακτήρα, αλλά για τον ιδιαίτερο τύπο ανθρώπου που, ενώ σε αγαπά, ασκεί πάνω σου μια βαθιά, επιβλαβή επιρροή.
Η αρχή που σε μπερδεύει
Στην αρχή όλα δείχνουν ιδανικά: έλξη, θαυμασμός, κοινές εμπειρίες. Ο άλλος μοιάζει γοητευμένος όσο κι εσύ, υπόσχεται ότι θέλει να είναι μαζί σου. Όμως κάπου εκεί ξεκινά το πρόβλημα – όχι ως κάτι εμφανές, αλλά ως μια σιωπηλή διάβρωση της σχέσης.
Η «παγίδα» των αντιδράσεων
Σύμφωνα με τον συγγραφέα Αλέν ντε Μποτόν, όταν τελικά εκφράσεις τα παράπονά σου, δύο αντιδράσεις είναι πιθανές – και οι δύο αποτελούν παγίδα:
– Το παραδέχονται. Σου ζητούν συγγνώμη, υπόσχονται αλλαγή, ίσως προτείνουν ψυχοθεραπεία. Η ελπίδα σε κρατά, αλλά στην πράξη δεν αλλάζουν. Κι όσο περνά ο καιρός, η κοινή ζωή σας γίνεται εμπόδιο στον χωρισμό (παιδιά, σπίτι, αναμνήσεις).
– Το αρνούνται. Σε βγάζουν «τρελό», σε κάνουν να αμφισβητείς την πραγματικότητα και τον εαυτό σου. Μπαίνεις σε έναν φαύλο κύκλο αυτο-ενοχοποίησης, όπου χάνεις την εμπιστοσύνη στη δική σου κρίση.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να φύγεις
Ο εγκέφαλος και η καρδιά στέλνουν αντίθετα μηνύματα. Νιώθεις ότι αγαπάς έναν άνθρωπο «κατεστραμμένο», που δεν μπορεί ή δεν θέλει να αλλάξει, αλλά και ότι ίσως φταις εσύ που δεν κάνεις λίγη υπομονή. Κι έτσι παραμένεις, παρότι ξέρεις ότι η ψυχική και σωματική σου υγεία φθείρεται.
Η ανάγκη για «σχοινί διάσωσης»
Ο ντε Μποτόν παρομοιάζει αυτήν την απόφαση με ορειβασία: υπάρχουν κορυφές που δεν κατακτώνται χωρίς βοήθεια. Χρειάζεσαι έναν «ορειβατικό σύντροφο» – έναν ψυχοθεραπευτή ή έναν αφοσιωμένο φίλο που θα σε στηρίξει στις στιγμές που θα νιώθεις ότι παίρνεις την πιο σκληρή απόφαση της ζωής σου. Στην πραγματικότητα, είναι η πιο σωτήρια.
Ο πιο δύσκολος τύπος ανθρώπου για να χωρίσεις δεν είναι αυτός που δεν σε αγαπά – αλλά εκείνος που δηλώνει ότι σε αγαπά ενώ σε φθείρει. Το να αναγνωρίσεις την ασυμφωνία ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο είναι να δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να φύγει. Γιατί η αγάπη δεν πρέπει να πονάει, αλλά να απελευθερώνει.
