Η αγάπη γεννά φόβο κι ο φόβος γεννά ενοχή. Μια ενοχή που δεν κοιμάται ποτέ: ξαγρυπνά στο δωμάτιο του παιδιού, ψιθυρίζει μέσα σε reports γονικής αξιολόγησης, και καταπίνει κάθε στιγμιαία χαρά με ένα “μήπως δεν ήταν αρκετό;
Η καθολική εμπειρία της γονικής ενοχής
Όποιος έχει υπάρξει γονιός ή έχει μεγαλώσει με έναν γονιό που παλεύει να είναι «αρκετός», ξέρει ότι η γονική αγάπη δεν έρχεται ποτέ μόνη. Πάντα τη συνοδεύει η Ενοχή. Μπορεί να αφορά τη δουλειά που παίρνεις σπίτι, την οθόνη που τους άφησες να δουν λίγο παραπάνω, το ξέσπασμα που δεν συγκράτησες. Μπορεί να είναι υπόγεια ή εκρηκτική, σιωπηλή ή διαρκώς εκκωφαντική.
Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center (2023), το 73% των γονιών στις ΗΠΑ δηλώνουν πως ανησυχούν ότι δεν κάνουν «ό,τι καλύτερο μπορούν» για τα παιδιά τους, ενώ το 60% αναφέρει συχνή ενοχή για την ισορροπία μεταξύ εργασίας κι οικογένειας. Φυσικά, το φαινόμενο δεν έχει σύνορα: σε ευρωπαϊκές χώρες όπως η Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, παρόλο που υπάρχει μεγαλύτερη θεσμική υποστήριξη προς τους γονείς, τα επίπεδα ψυχολογικής πίεσης παραμένουν υψηλά, ιδίως στις μητέρες.
