Στην αρχή όλα μοιάζουν μαγικά. Ο έρωτας σε ανεβάζει στα σύννεφα, ο άλλος γίνεται καθρέφτης της πιο ιδανικής εκδοχής σου. Κι όμως, όσο περνάει ο καιρός, η φαντασίωση ξεθωριάζει και μια μικρή φωνή μέσα σου αναρωτιέται: «Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος, κάπου αλλού, που ταιριάζει περισσότερο με μένα;» Αν αυτή η σκέψη σού είναι οικεία, δεν είσαι μόνος/η. Πρόκειται για μια διαδεδομένη αλλά ύπουλη νοοτροπία, που μπορεί να καταστρέψει ακόμα και την πιο υγιή σχέση.
Όταν το "καλύτερο" γίνεται εμμονή
Σε μια εποχή που όλα μοιάζουν απεριόριστα – επιλογές, ερεθίσματα, ευκαιρίες – είναι φυσικό να νιώθεις ότι ίσως δεν έχεις βρει το απόλυτο ταίρι. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η αναζήτηση του τέλειου γίνεται τόσο έντονη, ώστε αρχίζεις να μην εμπιστεύεσαι ούτε την ίδια σου την απόφαση.
Αν πιάνεις συχνά τον εαυτό σου να συγκρίνει τον σύντροφό σου με έναν "άλλον" στο μυαλό σου – πιο όμορφο, πιο επιτυχημένο, πιο ρομαντικό – τότε ίσως βιώνεις το σύνδρομο της διαρκούς αναζήτησης του «ιδανικού».
Πώς γεννιέται αυτή η σκέψη;
Η φράση "ίσως υπάρχει κάποιος άλλος, κάπου, που θα με καταλαβαίνει πιο καλά" έχει ρίζες σε πολλές πηγές:
Παιδικά βιώματα: Αν μεγάλωσες με την ιδέα ότι η αγάπη πρέπει να είναι άψογη για να αξίζει, ίσως ψάχνεις υποσυνείδητα κάτι «καλύτερο» από αυτό που έχεις.
Πολιτισμικά πρότυπα: Τα social media, οι ρομαντικές ταινίες και τα dating apps προβάλλουν την τέλεια εικόνα του συντρόφου – πάντα διαθέσιμου, όμορφου, έξυπνου και ταιριαστού.
Ανασφάλεια: Όσο πιο ανασφαλής νιώθεις μέσα σου, τόσο πιο πολύ πιστεύεις ότι η ευτυχία βρίσκεται κάπου αλλού — σε κάποιον άλλον.
Τα συμπτώματα του "συνδρόμου του καλύτερου"
Δεν χρειάζεται να χωρίσεις για να το καταλάβεις. Αν έχεις σκεφτεί έστω και μία από τις παρακάτω φράσεις, μάλλον έχει αρχίσει να δουλεύει μέσα σου:
«Δεν ενθουσιάζομαι όπως παλιά.»
«Νιώθω πως κάτι λείπει.»
«Και αν υπάρχει κάποιος άλλος που μου ταιριάζει περισσότερο;»
«Δεν θέλω να συμβιβαστώ.»
Το πρόβλημα; Όταν συνεχώς ψάχνεις για το καλύτερο, ποτέ δεν νιώθεις ικανοποιημένος/η. Αυτός ο συνεχής εσωτερικός έλεγχος οδηγεί σε συναισθηματική αποστασιοποίηση. Αντί να χτίζεις τη σχέση σου, στήνεις νοερά πύργους στην άμμο.
Γιατί το κάνουμε στ’ αλήθεια;
Είναι πιο εύκολο να φαντάζεσαι από το να επενδύεις.
Φαντασιώνεσαι την ιδανική αγκαλιά, αλλά η πραγματική αγκαλιά απαιτεί δουλειά, ευαλωτότητα, συμβιβασμούς.
Μας φοβίζει η σταθερότητα.
Όταν όλα στη ζωή μας είναι ρευστά, η ιδέα της "δέσμευσης" μοιάζει βαριά – σαν να σε κλειδώνει σε κάτι, ενώ φοβάσαι ότι μπορεί να χάσεις άλλες πιθανότητες.
Η τελειότητα λειτουργεί σαν παγίδα.
Αν έχεις μάθει να ζητάς πάντα το "τέλειο", τότε ό,τι δεν ανταποκρίνεται 100% στην ιδέα σου, απορρίπτεται.
Τι κάνεις για να σταματήσεις αυτό το μοτίβο;
1. Αναγνώρισε τη σκέψη χωρίς να την πιστέψεις
Η σκέψη «μήπως υπάρχει κάποιος καλύτερος» δεν είναι πραγματικότητα — είναι απλώς σκέψη. Όταν τη βλέπεις σαν παρατηρητής, σταματά να σε οδηγεί.
2. Επικεντρώσου σε όσα λειτουργούν
Αντί να κυνηγάς αυτά που λείπουν, δες τι υπάρχει ήδη: στοργή, επικοινωνία, κοινό χιούμορ, ασφάλεια. Η πληρότητα δεν είναι πάντα εντυπωσιακή — συχνά είναι ήσυχη και σταθερή.
3. Μίλα στον εαυτό σου με ειλικρίνεια
Μήπως φοβάσαι τη δέσμευση; Μήπως βαριέσαι εύκολα; Μήπως θέλεις να αφήνεις πάντα «μια πόρτα ανοιχτή»; Όσο πιο ειλικρινής είσαι, τόσο πιο εύκολα θα σπάσεις τον φαύλο κύκλο.
4. Επένδυσε στο "εδώ και τώρα"
Η αληθινή σύνδεση δεν έρχεται από την απόδραση αλλά από την παρουσία. Όσο πιο πολύ "μένεις", τόσο πιο πολύ χτίζεις.
Η αγάπη δεν είναι ένα βραβείο που το παίρνει όποιος βρει τον «καλύτερο». Είναι μια καθημερινή πράξη συναισθηματικής ωριμότητας: να διαλέγεις τον άλλον ξανά και ξανά, παρά τις ατέλειες. Αν συνεχώς κοιτάς έξω από τη σχέση, είναι αδύνατο να τη δεις πραγματικά.
Ίσως τελικά το "καλύτερο" να μην είναι ο επόμενος άνθρωπος, αλλά η επόμενη εκδοχή του εαυτού σου μέσα στη σχέση.
