Η υπερλειτουργική γυναίκα: Ανάμεσα στην επιτυχία και την εξουθένωση

• Κοινωνικές προσδοκίες («πρέπει να τα προλαβαίνω όλα»)
• Προσωπικές ταυτίσεις με την έννοια της αξίας («αν δεν κάνω πολλά, δεν είμαι αρκετή»)
• Φόβο για τη σύγκρουση ή την απόρριψη

Η αόρατη φθορά πίσω από την «επιτυχία»

Η υπερλειτουργικότητα ενδέχεται να εκλαμβάνεται κοινωνικά ως δύναμη, όμως ψυχολογικά, οδηγεί συχνά σε:

• Χρόνιο άγχος και έλλειψη εσωτερικής ηρεμίας
• Διαστρέβλωση της εικόνας εαυτού, όπου η αξία συνδέεται αποκλειστικά με την απόδοση
• Ανικανότητα απόλαυσης και χαλάρωσης, ακόμη και όταν υπάρχει ελεύθερος χρόνος
• Mε την εσωτερική πεποίθηση ότι «αν σταματήσω, όλα θα καταρρεύσουν»

Ο φαύλος κύκλος: όταν η αυτοφροντίδα εκλαμβάνεται ως πολυτέλεια

Πολλές γυναίκες σε αυτό το μοτίβο δυσκολεύονται να ζητήσουν βοήθεια. Θεωρούν ότι η ευαλωτότητα είναι αποτυχία, ενώ η ανάγκη για ξεκούραση ταυτίζεται με αδυναμία.

Ωστόσο, η ψυχική ανθεκτικότητα δεν χτίζεται μέσα από συνεχή υπερκόπωση, αλλά μέσα από ισορροπία. Και αυτή απαιτεί επανασύνδεση με τον εαυτό, επαναπροσδιορισμό των αναγκών και – πολλές φορές – επαγγελματική υποστήριξη.

Η συμβολή της ψυχοθεραπείας

Η ατομική ψυχοθεραπεία μπορεί να προσφέρει τον απαραίτητο χώρο και χρόνο ώστε η γυναίκα να:

• Εντοπίσει τα προσωπικά της «πρέπει» και πώς αυτά δομήθηκαν.
• Θέσει υγιή όρια χωρίς ενοχές.
• Καλλιεργήσει αυτοσυμπόνια και όχι μόνο παραγωγικότητα.
• Επαναδιαπραγματευτεί την έννοια της επιτυχίας, με τρόπους πιο αληθινούς και βιώσιμους.

Το να τα «καταφέρνεις όλα» δεν είναι πάντα προτέρημα – είναι συχνά μηχανισμός επιβίωσης. Η απελευθέρωση από το σύνδρομο της υπερλειτουργικότητας δεν έρχεται από το να κάνεις περισσότερα, αλλά από το να τολμήσεις να κάνεις λιγότερα. Και αυτό, όχι γιατί είσαι αδύναμη. Αλλά γιατί είσαι άνθρωπος.