Η είδηση της συνέχειας του The Devil Wears Prada προκάλεσε ενθουσιασμό, νοσταλγία και —για πολλούς— μια σχεδόν παιδική ανυπομονησία. Το iconic τρίο Hathaway–Streep–Blunt επιστρέφει, και μόνο η σκέψη αυτής της επανένωσης θα έφτανε για να γεμίσουν οι αίθουσες. Όμως πριν προλάβει να κυκλοφορήσει ούτε καν teaser, το timeline μας γέμισε με φωτογραφίες από τα γυρίσματα και φυσικά -τα looks.
Και κάπου εκεί, μια σκέψη γεννιέται: Μήπως χάνουμε κάτι πολύτιμο χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε;
Ζούμε σε μια εποχή που δεν ξέρει να περιμένει. Κι αυτό δεν φαίνεται μόνο στο πώς παραγγέλνουμε φαγητό, πώς ψωνίζουμε ή γνωρίζουμε ανθρώπους, αλλά και στο πώς καταναλώνουμε εικόνες πριν καν προλάβουν να γίνουν ιστορίες. Ο κινηματογράφος βρίσκεται πια σε μια διαρκή κατάσταση πρόωρης φθοράς.
Ας το πούμε καθαρά: οι παπαράτσι, τα social media και η ανάγκη όλων μας να ξέρουμε τα πάντα «εδώ και τώρα», σκοτώνουν τη μαγεία του σινεμά. Όχι το ίδιο το έργο — αλλά την προσμονή του. Την έκπληξη. Την πρώτη ματιά που μας κάνει να ανασηκωθούμε από το κάθισμα.
