Με αφορμή τον θάνατο του Διονύση Σαββόπουλου, επιστρέφουμε σε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές του εξομολογήσεις, όπως τις είχε καταθέσει σε παλιότερες συνεντεύξεις του στο Βήμα. Από τα δύσκολα χρόνια της νιότης του στην Αθήνα, μέχρι τη στάση ζωής και τέχνης που υπερασπίστηκε μέχρι τέλους, ο Σαββόπουλος αποκαλύπτεται μέσα από τις ίδιες του τις λέξεις – απλές, ειλικρινείς, ανεπιτήδευτες.
Λίγοι καλλιτέχνες κατόρθωσαν να αφηγηθούν τη μεταπολεμική Ελλάδα όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος. Με το βλέμμα του στραμμένο στους δρόμους, στα πρόσωπα και στα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς, έπλεξε το προσωπικό με το συλλογικό και τη μουσική με την ποίηση.
Τώρα, καθώς η φωνή του σιγεί, μένουν πίσω οι ιστορίες του – εκείνες που είχε αφηγηθεί με το χιούμορ, τη φιλοσοφική του διάθεση και μια τρυφερότητα σπάνια για άνθρωπο που έζησε τόσα.
