Στα 20 της χρόνια, η Αλεξία της Ολλανδίας, η μεσαία κόρη του βασιλικού ζεύγους Γουλιέλμου και Μαξίμης, επιλέγει να μιλήσει με μια ωριμότητα που ξαφνιάζει και που κάνει τη φωνή της να ξεχωρίζει ανάμεσα σε εκείνες των “γαλαζοαίματων” συνομηλίκων της. Με φόντο το Λονδίνο όπου πλέον ζει και σπουδάζει, η νεαρή πριγκίπισσα αποφάσισε να δώσει μια συνέντευξη όπου μιλά ανοιχτά για την ψυχική υγεία, τα social media, τον ρόλο της οικογένειας και τη δική της αναζήτηση για ουσία και προσανατολισμό.
«Είμαι πολύ συνειδητοποιημένη σχετικά με το πόσο κακό μπορούν να προκαλέσουν οι συνεχείς συγκρίσεις στο διαδίκτυο, ειδικά στους νέους».
Με αυτά τα λόγια, η Αλεξία έθεσε τον τόνο: μιλά με μια ειλικρίνεια σπάνια για το νεαρό της ηλικίας της και με μια ευαλωτότητα που δε συνηθίζουν οι γαλαζοαίματοι. Η πριγκίπισσα αναγνωρίζει την πίεση που προκαλεί ο ψηφιακός κόσμος και δε διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για τη σημασία της ψυχικής φροντίδας:
«Χαίρομαι που πια δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα ψυχικής υγείας σαν απλά ένα στάδιο της εφηβείας. Τώρα, τουλάχιστον, τα παίρνουν στα σοβαρά».
Η ίδια, όπως αποκάλυψε πρόσφατα η μητέρα της, έχει δεχτεί ψυχολογική υποστήριξη κατά καιρούς, όπως και η μεγαλύτερη αδερφή της, Αμαλία. Η διαφάνεια αυτή, σπάνια για βασιλικές οικογένειες, έγινε δεκτή με θετικά σχόλια τόσο στην Ολλανδία όσο και διεθνώς.
Η φοιτητική ζωή μιας “εναλλακτικής” πριγκίπισσας
Μετά την αποφοίτησή της από το UWC Atlantic College στην Ουαλία, εκεί όπου φοιτούσε και η πριγκίπισσα Λεονόρ της Ισπανίας, η Αλεξία πήρε ένα gap year, δηλαδή έναν χρόνο χωρίς να σπουδάζει, για να ξεκαθαρίσει τα "θέλω" της.
«Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω μόλις τελείωσα το σχολείο. Το κενό έτος με βοήθησε να καταλάβω τι με κινεί πραγματικά».
Σήμερα, ζει στο Bloomsbury του Λονδίνου και σπουδάζει “Επιστήμη και Μηχανική για την Κοινωνική Αλλαγή” στο University College London, ένα διεπιστημονικό πρόγραμμα που αγγίζει πολιτική, ηθική και τεχνικές δεξιότητες. Όπως λέει, θέλει να αλλάξει τον κόσμο με εργαλεία σύγχρονα, ουσιαστικά και ριζοσπαστικά.
Η νέα καθημερινότητα
Μακριά πλέον από τα παλάτια και τους φακούς των παπαράτσι, η Αλεξία περιγράφει την καθημερινότητά της στη βρετανική πρωτεύουσα με ένα χαμόγελο και μια δόση χιούμορ:
«Μερικές φορές τηλεφωνώ στους γονείς μου δύο φορές τη μέρα. Όπως οι περισσότεροι που έχουν μετακομίσει, μάλλον καλώ τη μαμά μου πιο συχνά απ’ τον μπαμπά μου».
Και συνεχίζει:
«Αυτό που είπε η μαμά μου για τη διατήρηση της επαφής είναι απόλυτα αληθινό. Το να κρατάμε επαφή είναι πολύ σημαντικό για την οικογένειά μας. Και για μένα επίσης. Το απολαμβάνουμε. Όχι επειδή πρέπει. Αλλά επειδή μπορούμε».
Η δήλωση αυτή έρχεται σε απόλυτη συμφωνία με όσα είπε πρόσφατα και η ίδια η βασίλισσα Μαξίμη:
«Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρεις κοινό χρόνο, να μοιραστείς στιγμές, να ενημερώνεσαι και να βλέπεστε. Καμία οικογένεια δεν είναι τέλεια, ούτε και η δική μας. Πρέπει πάντα να προσπαθείς, να μιλάς όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Και να συνεχίζεις να γελάς. Το χιούμορ είναι πολύ σημαντικό».
Η νέα γενιά γαλαζοαίματων
Η Αλεξία δεν κρύβει την αγάπη και το θαυμασμό για τις αδελφές της. Για την μικρότερη, Αριάν, είπε:
«Είναι από τα πιο γλυκά κορίτσια που γνωρίζω. Τόσο ευγενική και έξυπνη… Είμαι πολύ περήφανη για τον χαρακτήρα που έχει διαμορφώσει».
Και συνέχισε: «Ξαφνικά, η μικρή μου αδερφή είχε γίνει ολόκληρη γυναίκα!».
Η εικόνα μιας δεμένης οικογένειας, που απομακρύνεται σιγά-σιγά από τα στεγανά του πρωτοκόλλου κι έρχεται πιο κοντά στους ανθρώπους. Όχι με στημένες χειρονομίες, αλλά με αλήθεια, χιούμορ κι ευαλωτότητα.
Η πριγκίπισσα της Ολλανδίας δεν μοιάζει διατεθειμένη να ακολουθήσει το παραδοσιακό, άκαμπτο πρότυπο των royals. Αντί για πομπώδεις τίτλους και άτεγκτο πρωτόκολλο, προτιμά να μιλήσει δημόσια για την ψυχική υγεία, τις κοινωνικές πιέσεις και την ανάγκη προσωπικής αναζήτησης, θέματα που αγγίζουν άμεσα τη γενιά της.
Χωρίς να διεκδικεί τον ρόλο της “επώνυμης φωνής” της Gen Z, φαίνεται να αναγνωρίζει πως η ειλικρίνεια, ακόμη κι όταν εκφράζεται μέσα από βασιλικά δελτία τύπου και φωτογραφίσεις, έχει μεγαλύτερη απήχηση από τη σιωπή. Όπως η ίδια λέει:
«Δεν προσποιούμαι πως έχω όλες τις απαντήσεις. Αλλά θέλω να κάνω ερωτήσεις. Και να μάθω πώς να ζω με τρόπο που έχει νόημα».
Δεν πρόκειται για επανάσταση, αλλά για μια προσεκτική προσαρμογή. Μια προσπάθεια να ισορροπήσει μεταξύ της δημόσιας εικόνας και της προσωπικής ταυτότητας, όσο της το επιτρέπει η θέση της.
