Η ιστορία της Ιωάννας Τούνη δεν είναι απλώς ένα ακόμη «σκάνδαλο» ή μια προσωπική τραγωδία. Είναι το καθρέφτισμα μιας κοινωνίας που εξακολουθεί να μετρά την «αξία» μιας γυναίκας με βάση το σώμα της και να την τιμωρεί όταν αυτό εκτίθεται, ακόμη κι αν η έκθεση έγινε χωρίς τη συγκατάθεσή της.
Οκτώ χρόνια μετά την παραβίαση της ιδιωτικής της ζωής, η Τούνη στέκεται ξανά απέναντι στους ανθρώπους που μαγνητοσκόπησαν και διέρρευσαν τις πιο προσωπικές της στιγμές. Η δίκη ξεκίνησε και εκείνη αποφάσισε να μην αφήσει πλέον κανέναν άλλο να μιλήσει για λογαριασμό της.
Στο 13λεπτο βίντεο που δημοσίευσε στα social media, η Ιωάννα Τούνη μιλά χωρίς φίλτρα:
«Παρά ό,τι έχω πετύχει, ο κόσμος με αντιμετωπίζει ως μία κοινή π…ρνη», λέει, περιγράφοντας με ψυχραιμία την κοινωνική απομόνωση και την ηθική καταδίκη που ακολούθησαν τη διαρροή.
Πίσω από την ψυχραιμία, όμως, ακούγεται η φωνή χιλιάδων γυναικών που έχουν βιώσει το ίδιο είδος βίας, τη βία του να χάνεις τον έλεγχο πάνω στο σώμα σου, στην εικόνα σου, στην αφήγηση για το ποια είσαι.
Η influencer εξηγεί πως η υπόθεση αφορά την παράνομη μαγνητοσκόπηση και διαρροή ερωτικού βίντεο χωρίς τη συγκατάθεσή της. Οι δύο κατηγορούμενοι, όπως αποκάλυψε, εμφανίστηκαν στο δικαστήριο και δήλωσαν πως είναι οι ίδιοι τα θύματα. «Θρασύτατα», όπως είπε η ίδια, «ισχυρίστηκαν ότι υπέστησαν διασυρμό, ενώ εγώ είμαι αυτή που εκτέθηκα, που διασύρθηκα, που στιγματίστηκα».
Η Τούνη δεν μένει μόνο στη δική της πληγή. Μιλά για τη μητέρα της, που «έφυγε με τη σκέψη ότι η κόρη της έχει ατιμαστεί», και για τον μικρό της γιο, που μια μέρα θα χρειαστεί να απαντήσει για την «ηθική» της μητέρας του σε ένα σχολικό προαύλιο.
«Αυτό που ζω δεν είναι απλώς δικό μου», είπε συγκινημένη. «Είναι μια μάχη μέσα σε έναν τεράστιο πόλεμο μιας πατριαρχικής κοινωνίας».
Το μήνυμά της είναι καθαρό:
Δεν πρόκειται για “σκάνδαλο”, αλλά για έγκλημα. Δεν πρόκειται για “λάθος επιλογές”, αλλά για παραβίαση της ιδιωτικότητας. Και κυρίως, δεν πρόκειται για δική της ντροπή, αλλά για ντροπή εκείνων που τη στιγμάτισαν.
Η Ιωάννα Τούνη δεν ζητά συμπάθεια, ζητά δικαιοσύνη. Και μέσα από τον προσωπικό της αγώνα, ανοίγει έναν συλλογικό διάλογο για το πώς η κοινωνία αντιμετωπίζει τις γυναίκες που πέφτουν θύματα ψηφιακής σεξουαλικής βίας.
Σε μια εποχή όπου η εικόνα κυριαρχεί, η Τούνη υπενθυμίζει ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι προς πώληση και η συναίνεση δεν είναι προαιρετική.
Όπως γράφει η ίδια:
«Δεν ζητάω εκδίκηση, ζητάω δικαιοσύνη. Για να σταλεί το μήνυμα ότι η παραβίαση της ιδιωτικής ζωής είναι έγκλημα. Και κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να το βιώσει ποτέ ξανά».
Η φωνή της είναι πια κάτι πολύ περισσότερο από προσωπική, είναι η φωνή μιας γενιάς γυναικών που δεν σωπαίνουν πια.
