Σήμερα είναι μια καλή μέρα. Για τη Δικαιοσύνη. Για τις γυναίκες. Για την κοινωνία. Κυρίως όμως για τα ίδια τα θύματα που διασύρθηκαν, υπέμειναν και άντεξαν χυδαιότητα και εξευτελισμό μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου αλλά τελικά δικαιώθηκαν. Είναι μία μέρα που γράφει ιστορία στην Ελλάδα καθώς ίσως για πρώτη φορά καταδικάζεται για αδίκημα κατά της σεξουαλικής ελευθερίας και αυτοδιάθεσης ένας διάσημος.
Το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Αθήνας επέβαλε ποινή φυλάκισης τριών ετών με τριετή αναστολή στον Πέτρο Φιλιππίδη για τις δύο απόπειρες βιασμού. Έφυγε ελεύθερος από το δικαστήριο, αλλά στην κανονική του ζωή του θα είναι για χρόνια "φυλακισμένος". Όχι στις τύψεις του (δεν ξέρω αν έχει καταλάβει κάτι) αλλά στη συνείδησή μας, στη στιγμή που μπορεί να τον συναντήσουμε έξω και να του γυρίσουμε την πλάτη, να ψιθυρίσουμε μεταξύ μας «αυτός είναι που αποπειράθηκε να βιάσει» ή απλά, κάποιοι από εκείνους που τον θαύμαζαν (όχι εγώ) για το ταλέντο του να τον κοιτάξουν υποτιμητικά, με σιχαμάρα. Ίσως με την ίδια υποτίμηση που έχει κοιτάξει ο ίδιος συναδέλφους του.
«Είμαι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς μου» μού είχε πει αμετροεπώς και χωρίς ίχνος ντροπής ή συστολής σε μία συνέντευξη που του είχα πάρει στο καμαρίνι του στο Μουσούρη.
Ξέρετε τι τιμωρία είναι αυτή για έναν άνθρωπο που είχε συνηθίσει να τον λατρεύουν; Ή που είχε υποβάλει τους θεατές, τον κόσμο, το κοινό να τον λατρεύουν;
Η πρώτη αφορά στα ίδια τα θύματα που βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν χωρίς να υπολογίσουν σχόλια τύπου «τώρα το θυμήθηκαν;».
Φίλοι ηθοποιοί μού έχουν διηγηθεί αμέτρητα περιστατικά Ναπολεόντειας έπαρσης και κακοποιητικής συμπεριφοράς απέναντι σε συναδέλφους του. Φυσικά και δε θα τα πω, αλλά θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά μία συνέντευξη που είχε δώσει στο φίλο του το Γιώργο Λιάγκα όπου πάλι με την ίδια αμετροέπεια, εκσφενδονίζοντας σάλια καθώς μιλούσε από το πάθος γι’ αυτό που ήθελε να πει, δήλωσε ότι «ο σεβασμός απαιτείται, δεν κερδίζεται. Τον απαιτώ το σεβασμό. Δεν τον κερδίζω». Ε, κάτι δείχνει και αυτό για την ποιότητα του ανθρώπου, ε;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πολλές ελπίδες για δικαίωση μετά την θρασύτατη και προκλητική εισήγηση του- ισάξια διάσημου πλέον με τον Φιλιππίδη- εισαγγελέα Ανδρέα Καραφλού για αθώωση του κατηγορούμενου με λόγια προς τους ενόρκους όπως «Εδώ στην Ελλάδα τα έχουμε κάνει όλα βιασμό… Αν κολλήσει κάτι γυμνό στο σώμα, αμέσως βιασμός. Εσείς, σαν λαός πώς το βλέπετε;» ενώ αξέχαστα έχουν μείνει και τα ερωτήματά του, όπως «γιατί (το θύμα) δεν έβγαλε φωτογραφία του αυτοκινήτου του κατηγορούμενου; Γιατί δεν πήγε στην αστυνομία να τα καταγγείλει; Επειδή ο δράστης είναι διάσημος, δεν θα πάω να το καταγγείλω; Γιατί δεν μίλησε στους συγγενείς και την οικογένειά του; Γιατί έπαιξε παράσταση το ίδιο βράδυ; Δεν είχε ψυχικό τραύμα; Δεν είχε πόνους στο σβέρκο; Δεν παίρνω θέση τι έγινε, αλλά και οι δύο οι καταγγέλλουσες κάτι μας κρύβουν». Για να μη θυμηθώ ότι ρώταγε τα θύματα τι εσώρουχα φορούσαν.
Ευτυχώς αυτός ο μέγιστος ρήτορας με τη μεγάλη δύναμη πειθούς αλλά κυρίως με την απόπειρα λεκτικού-αυτή τη φορά- βιασμού των θυμάτων δεν επηρέασε ούτε έναν από την έδρα.
Ευτυχώς, έγινε το αυτονόητο! Γιατί σκέφτομαι τί περιπέτειες περίμεναν τα θύματα με μηνύσεις για ψευδείς καταμηνύσεις και συκοφαντική δυσφήμιση του μεγάλου σταρ. Και μάλιστα, ύστερα από τόσο διασυρμό, από τον κατηγορούμενο και τους δικηγόρους του. Και από αυτόν τον ανεκδιήγητο εισαγγελέα. Ένοχος λοιπόν για τις απόπειρες. Και μην ξεχνάμε αθώος λόγω αμφιβολιών για τον βιασμό. Όχι αθώος γενικά.
Η επόμενη νίκη αφορά σε όλες τις γυναίκες που έχουν αντιμετωπίσει στο χώρο εργασίας τους κάθε μορφή κακοποίησης, και εξουσιαστικές συμπεριφορές και μέχρι τώρα φοβόντουσαν να μιλήσουν. Έχουν δύναμη πια.
Οι νίκες είναι πολλές στην απόφαση ενοχής του Πέτρου Φιλιππίδη για τις δύο απόπειρες βιασμού: Η πρώτη αφορά στα ίδια τα θύματα που βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν χωρίς να υπολογίσουν σχόλια τύπου «τώρα το θυμήθηκαν;», κάποιες μάλιστα να μιλήσουν επώνυμα κρατώντας η μία το χέρι της άλλης με σκοπό να κάνουν αυτό που έκανε και η Πελικό: να μεταφέρουν τη ντροπή στη μεριά του θύτη. Τι δικαίωση, Θεέ μου!
Μία νίκη ακόμα έρχεται για τις επόμενες γενιές και για όλους/ες, όσοι/ες μεγαλώνουμε παιδιά. Θεωρητικά εκπαιδεύουμε τα παιδιά να λένε και να ακούνε το όχι. Να βάζουν και να σέβονται τα όρια.
Η επόμενη νίκη αφορά σε όλες τις γυναίκες που έχουν αντιμετωπίσει στο χώρο εργασίας τους κάθε μορφή κακοποίησης, και εξουσιαστικές συμπεριφορές και μέχρι τώρα φοβόντουσαν να μιλήσουν. Έχουν δύναμη πια. Μπορούν να μιλήσουν. Τώρα. Ή όποτε νιώσουν έτοιμες. Και μπορεί να δικαιωθούν.
Η τρίτη μεγάλη νίκη είναι για την ίδια την κοινωνία. Είναι μία απάντηση, αποστομωτική για εκείνα τα πατριαρχικά κατάλοιπα που εκφράζονται με το «εντάξει, και εκείνη πρέπει να τον προκάλεσε» ή με το «κάπως έπρεπε να ξεκινήσει την καριέρα της»- κάπως έτσι το υπονόησε και ο ίδιος Φιλιππίδης στην απολογία του. Ότι δηλαδή μία γυναίκα μπορεί να τα καταφέρει στο χώρο εργασίας της μόνον αν προκαλέσει ως αντικείμενο πόθου τον ήδη επιτυχημένο άνδρα και ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να πει «όχι» στο ερωτικό κάλεσμά του. Η γοητεία της τοξικής αντρικής επιτυχίας πρέπει να είναι ακαταμάχητη για τη γυναίκα που έτσι κι αλλιώς ως πιο αδύναμη, ως λιγότερο ταλαντούχα αλλά καπάτσα, προκαλεί για να τα καταφέρει. Κάθε φορά πια που θα πρέπει να αντικρούσουμε ένα τέτοιο επιχείρημα θα καταφεύγουμε στη σημερινή ημέρα 15.07.25 και στη σημερινή απόφαση.
Μία νίκη ακόμα έρχεται για τις επόμενες γενιές και για όλους/ες, όσοι/ες μεγαλώνουμε παιδιά. Θεωρητικά εκπαιδεύουμε τα παιδιά να λένε και να ακούνε το όχι. Να βάζουν και να σέβονται τα όρια. Να ξέρουν ότι κανείς δεν έχει εξουσία επάνω σε κανέναν και ότι τα «θέλω» μας πρέπει να γίνονται σεβαστά. Να ξέρουν ότι όταν αυτά δεν γίνονται σεβαστά, υπάρχουν συνέπειες και είναι σοβαρές. Όμως κοίτα να δεις που ο Πέτρος Φιλιππίδης γίνεται το καλύτερο μάθημα για να το καταλάβουμε εμείς οι γονείς και να το μεταφέρουμε στα παιδιά μας με τον καλύτερο τρόπο.
Η απόφαση αυτή έχει φως και από μέσα μου τραγουδάω: «Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Υ.Γ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια ότι πριν από περίπου 3 ημέρες διαβάσαμε και την είδηση ότι το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Κιμούλη, για την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας σε ψευδή κατάθεση, μετά από μήνυση που κατέθεσε σε βάρος του η ηθοποιός Ζέτα Δούκα. Ίσως αυτό συμπαντικά μιλώντας, λειτούργησε σαν προάγγελος της σημερινής ημέρας.
