Σήμερα είναι μια καλή μέρα. Για τη Δικαιοσύνη. Για τις γυναίκες. Για την κοινωνία. Κυρίως όμως για τα ίδια τα θύματα που διασύρθηκαν, υπέμειναν και άντεξαν χυδαιότητα και εξευτελισμό μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου αλλά τελικά δικαιώθηκαν. Είναι μία μέρα που γράφει ιστορία στην Ελλάδα καθώς ίσως για πρώτη φορά καταδικάζεται για αδίκημα κατά της σεξουαλικής ελευθερίας και αυτοδιάθεσης ένας διάσημος.
Το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Αθήνας επέβαλε ποινή φυλάκισης τριών ετών με τριετή αναστολή στον Πέτρο Φιλιππίδη για τις δύο απόπειρες βιασμού. Έφυγε ελεύθερος από το δικαστήριο, αλλά στην κανονική του ζωή του θα είναι για χρόνια "φυλακισμένος". Όχι στις τύψεις του (δεν ξέρω αν έχει καταλάβει κάτι) αλλά στη συνείδησή μας, στη στιγμή που μπορεί να τον συναντήσουμε έξω και να του γυρίσουμε την πλάτη, να ψιθυρίσουμε μεταξύ μας «αυτός είναι που αποπειράθηκε να βιάσει» ή απλά, κάποιοι από εκείνους που τον θαύμαζαν (όχι εγώ) για το ταλέντο του να τον κοιτάξουν υποτιμητικά, με σιχαμάρα. Ίσως με την ίδια υποτίμηση που έχει κοιτάξει ο ίδιος συναδέλφους του.
«Είμαι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς μου» μού είχε πει αμετροεπώς και χωρίς ίχνος ντροπής ή συστολής σε μία συνέντευξη που του είχα πάρει στο καμαρίνι του στο Μουσούρη.
Ξέρετε τι τιμωρία είναι αυτή για έναν άνθρωπο που είχε συνηθίσει να τον λατρεύουν; Ή που είχε υποβάλει τους θεατές, τον κόσμο, το κοινό να τον λατρεύουν;
Η πρώτη αφορά στα ίδια τα θύματα που βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν χωρίς να υπολογίσουν σχόλια τύπου «τώρα το θυμήθηκαν;».
