Οι παρακάτω γραμμές δεν σχετίζονται επ' ουδενί με το αν εγώ αντιμετωπίζω και αναλύω καταστάσεις ως μάνα. Έχει να κάνει με το ότι τα σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα, δεν παύουν να μας εκπλήσσουν ευχάριστα ή δυσάρεστα. Σε μία χώρα που ακόμα και σήμερα, παραμένει οπισθοδρομικά σιωπηλή σε καίριας σημασίας, θέματα οικογένειας και μητρότητας, σε μία χώρα που εκεί που νομίζεις ότι κάνει ένα βήμα μπροστά, σε μία στιγμή κάνει δεκάδες πίσω.
Πριν από λίγες ημέρες δύο βρέφη, ΜΑΛΙΣΤΑ ΒΡΕΦΗ, βρέθηκαν -σε μία ευρωπαϊκή χώρα, την Ελλάδα μας, τη πόλη του πνεύματος, της δημοκρατίας, του πολιτισμού, της μοναδικής της ιστορίας και παράδοσης- παρατημένο το ένα σε κάδο σκουπιδιών και το άλλο νεκρό πίσω από μία καντίνα στη Θεσσαλονίκη. Να μου πεις, αυτά γίνονταν, γινόντουσαν και ίσως ξαναγίνουν.
Η καρδιά της Έμμας χτυπά πλέον στη Σάντυ Λέντη. Η καρδιά του νεκρού μωρού που χτυπά;
Η άλλη όψη του νομίσματος, δείχνει μία μάνα που με κάθε ψήγμα ψυχής, γενναιοδωρίας, αγάπης, σθένους και μοναδικότητας, δώρισε τη καρδιά της αδικοχαμένης κόρης της, σε μία άλλη γυναίκα.
Η καρδιά της Έμμας λοιπόν χτυπά πλέον στη Σάντυ Λέντη. Η καρδιά του νεκρού μωρού που χτυπά; Η καρδιά του εγκαταλελειμμένου μωρού – το οποίο ίσως απήγαγε ένας άνδρας από τα χέρια της γιαγιάς του- που για να ηρεμήσει από το σοκ, την πείνα, το φόβο, ποιος θα την ηρεμήσει, όταν και αν θα αποδοθούν ευθύνες;
Το θέμα δεν είναι όμως μόνο η απόδοση ευθυνών στις τραγικές αυτές ιστορίες. Είναι το πώς αντιμετωπίζονται αρχικά από τις οικογένειές τους. Εκεί ριζώνει το πρόβλημα. Η μάνα κυοφορεί και φέρνει στον κόσμο ένα μωρό. Και η ίδια τελικά είναι αυτή που μπορεί να βάλει το τέλος ή… να δώσει ξανά ζωή μετά από έναν επίλογο, σε κάποιον άλλον που το χρειάζεται.
Η μητρότητα δεν πρέπει να είναι ο παρονομαστής μίας απολαυστικής σεξουαλικής πράξης, δεν πρέπει να γίνεται εν είδει παιχνιδιού.
Πόσο δυστυχές είναι να βλέπεις εν έτει 2025, γυναίκες να παλεύουν να γίνουν μάνες επί χρόνια, να καταπονούν το σώμα τους και την ψυχή τους, προκειμένου να ζήσουν τη μαγεία της μητρότητας, μάνες που έχασαν δίχως να το προκάλεσουν ένα μωρό, μάνες που άδικα αποχαιρέτησαν το παιδί τους πριν την ώρα του, μάνες που άξια λέγονται μάνες. Και εμείς, οι «που δεν έχουμε τι να κάνουμε στην καθημερινότητά μας», προσπερνάμε την είδηση της μαμάς της Έμμας, σαν να είναι προγνωστικό καιρού.
Η μητρότητα – και απευθύνομαι σε όσες γίνονται μανάδες ελαφρά τη καρδία- δεν είναι παιχνίδι. Δεν πρέπει να είναι ο παρονομαστής μίας απολαυστικής σεξουαλικής πράξης, δεν πρέπει να γίνεται εν είδει παιχνιδιού, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κατά βάθος είναι και οι δύο παιδιά μέσα τους. Η μητρότητα δεν πρέπει πάντα να ρομαντικοποιείται. Έχει δεκάδες φουρτούνες, πολλές ομιχλιασμένες στιγμές αλλά πάντα μα πάντα, σε περιμένει ένας ήλιος φωτεινός. Που δεν συμβολίζει τίποτα άλλο, από την αγκαλιά, το βλέμμα, το χαμόγελο, το φιλί του παιδιού σου.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν, ως κράτος τι μπορεί να γίνει σχετικά. Σας ακούγεται κωμικό, σύνηθες ή αναπάντητο; Οφείλουμε όμως να προστατεύσουμε αυτά τα πλάσματα από εγκατάλειψη, εμπορία, θάνατο ή ό, τι άλλο τραγικό μπορεί να τους συμβεί. Η μητροκτονία είναι έγκλημα και η μητρότητα ένα θαύμα. Ας το αγκαλιάσουμε, τουλάχιστον όσες αξίζουμε να φέρουμε το τίτλο της μάνας και να ζήσουμε το θαύμα αυτό, που σαν άλλο δεν υπάρχει.
