Ο Guardian μιλάει για την Ελλάδα ως «Ταϊλάνδη της Ευρώπης» και ο Independent ακολουθεί εστιάζοντας στο φαινόμενο «holiday poverty». Εν ολίγοις, οι τουρίστες περνούν καλύτερα από τους ντόπιους και το καλοκαίρι μάς φεύγει μέσα από τα χέρια.
«Κάποτε ήμασταν όλοι παραθεριστές» γράφει μια φίλη στο φέισμπουκ συνοδεύοντας την ολιγόλογη σαν μαχαιριά φράση της με μια φωτογραφία από τα 90s, όταν ακόμα το θέρος κουβαλούσε όλες τις προσδοκίες του χρόνου στις γυμνές πλάτες του και οι Κυκλάδες αντικατόπτριζαν μια φιλέραστη, ανέμελη ζωή, ανακουφιστική σαν τον Μαΐστρο του Ιουλίου, προκλητική όπως τα μελτέμια του Αυγούστου.
Παρατηρητές των εξελίξεων, αφουγκραζόμαστε τις χαμηλής σεροτονίνης αλλαγές ακολουθώντας τα ένστικτά μας -το μόνο που ζητάμε είναι να μην πρωταγωνιστήσουμε άθελά μας σε κάποιο δυστοπικό επεισόδιο του Black Mirror, να μη χάσουμε το mojo μας, που θα έλεγε και ο Austin Powers προσπαθώντας να ανακτήσει τη μαγική δύναμή του από τον Dr. Evil.
Αν εξαιρέσεις τη μέρα που μικραίνει σταδιακά η θερμοκρασία του ένατου μήνα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τα Ιουλιανά λιοπύρια, που το μυαλό λιώνει και ο χρόνος διαστέλλεται.
Στο κυνήγι της καλοκαιρινής ευτυχίας ο μήνας Σεπτέμβριος χαρίζει μια έξτρα φρεσκάδα παράτασης. «Ίσως μεγαλώνω εγώ, ίσως μεγαλώνει το καλοκαίρι» λέει μια φίλη τις προάλλες ετοιμάζοντας βαλίτσες για την Μεσσηνιακή Μάνη, «μετά την επέλαση των Ορκ» όπως συμπληρώνει.
