Γράφω για πρώτη φορά όλη μου την αλήθεια: «Ένοχη για τα κιλά μου»

Ισως να ξεγυμνώνομαι με αυτό το κείμενο και πολλοί θα μου έλεγαν να μην το γράψω για να με προστατέψω. Όμως, το ήθελα πολύ γιατί πιστεύω ότι μπορεί και κάποιες άλλες γυναίκες να νιώθουν έτσι και να μην το εκφράζουν. Γιατί εμείς οι γυναίκες ζούμε πάντα μια δικτατορία: κάποτε ήταν «να είσαι λεπτή», τώρα είναι «να σου αρέσεις άμα δεν είσαι όσο λεπτή θα ήθελες».

Να πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή και να ξεκαθαρίσουμε ότι το κείμενο γράφεται από μια γυναίκα οργανικά υγιή (τουλάχιστον από όσο ξέρω μέχρι στιγμής να χτυπήσω ξύλο).

Το απλό «Γερνάω μαμά» που κάποτε το σιγομουρμούριζα σκεπτόμενη τι θα σκέφτεται η μαμά μου, αφορά εμένα πλέον και δεν το σιγομουρμουρίζω. Μου προκαλεί θλίψη και μόνο η λέξη «γερνάω». Όχι επειδή δεν συνειδητοποιώ ότι γερνάω, ούτε γιατί κάνω διάφορα, τύπου τρελά μπότοξ παραμόρφωσης για να μην φαίνεται, ούτε γιατί ντύνομαι παιδούλα, αλλά απλώς γιατί δεν θέλω να μεγαλώνω. Δεν μου αρέσει. Όταν ακούω γυναίκες να λένε «μετά τα 50 μπήκα στην καλύτερη φάση της ζωής μου», αλήθεια μπουρδουκλώνομαι.

Δεν λέω πως λένε ψέματα και πράγματι η ωριμότητα έχει πολλά καλά – όπως φερ’ ειπείν ότι πετάς τα περιττά (ας πούμε…), ότι γρήγορα αναγνωρίζεις ανθρώπους και καταστάσεις (σίγουρα και ευτυχώς, γιατί απέκτησα καινούργιες σχέσεις με τη μία), ότι ίσως στη δουλειά σου να απολαμβάνεις την επιτυχία για την οποία πάλευες χρόνια (επιτυχία ναι, αλλά όχι και άραγμα – νομίζω πως δουλεύω περισσότερο από ποτέ) και ότι ίσως να έχουν μεγαλώσει τα παιδιά σου και να έχεις ηρεμήσει (το δικό μας είναι 5 οπότε αυτό είναι εκτός συζήτησης, ακόμη παλεύουμε το βραδινό Pampers) – έχει όμως και άλλα. Πολλές ιατρικές εξετάσεις και τσεκ απ, πολλά τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης, πολλά τα μυοσκελετικά, η κούραση που έρχεται νωρίτερα, τα νεύρα που όλο κάτι ξεχνάς γιατί ο εγκέφαλος που υπερφορτώνεται και δεν είναι νέος, δεν αντιδρά το ίδιο και πολλά… κιλά. Δεν βλέπω λοιπόν γιατί να χαίρομαι τόσο που μεγαλώνω.

Όχι, δεν θέλω γκρίζα μαλλιά και ρυτίδες, ούτε σοφία και κοιλίτσα. Θέλω νιάτα και σφιχτό δέρμα, θέλω να τινάζομαι σαν ελατήριο και να μην φοβάμαι ότι αν σπάσει το ισχίο θα συνέλθω –αν- σε δυο μήνες, θέλω να είμαι αδιάθετη και όχι εμμηνοπαυσιακή. Θέλω να με αφορούν οι διαφημίσεις που βλέπω όλη μέρα, θέλω να λέμε με τις κολλητές μου «τι ώρα; 11;» και όχι «ε, κατά τις 8 καλύτερα, να τελειώνουμε νωρίς», θέλω να έχω hangover και να ξαναβγαίνω το βράδυ και να μην κάνω να συνέλθω 3 μέρες, θέλω να μην μου μιλάνε όλοι στον πληθυντικό. Θέλω να κάνω τικ στο κουτί, μαξ 35 – 44.

Όλα αυτά τα λέω για να φθάσω στα κιλά, που λόγω ηλικίας και εμμηνόπαυσης έχουν καθίσει και αναπαύονται επάνω μου χωρίς καμία διάθεση να πάνε βολτίτσα παραδίπλα. Όχι πως και εγώ έχω ράψει το στόμα μου, όμως η συνθήκη πια είναι πολύ δύσκολη. Και κυρίως για το πώς φέρεις τα κιλά σου.

Ολη μου τη ζωή παλεύω κατά καιρούς με αυτό το θέμα. Α, γιατί εδώ να συμπληρώσω πως εκτός από νέα, θα ήθελα να είμαι και λεπτή. Και χαίρομαι παρά πολύ που ζούμε στην εποχή της απενοχοποίησης του σώματος και των κιλών, την εποχή που αγκαλιάζουμε τις αδυναμίες μας, αλλά και πάλι δεν πείθομαι πως όλοι το εννοούν. Καλά κάνουμε και παλεύουμε να πάψουν οι φωνές κριτικής και απαξίας ή φριχτού bullying, διότι ο καθένας έχει δικαίωμα να είναι όπως και όποιος θέλει. Αυτό είναι το πιο βασικό και αδιαπραγμάτευτο. Πέραν αυτού όμως, δεν πιστεύω, πρώτον πως οι παχύσαρκοι άνθρωποι κάνουν καλό στον εαυτό τους και στην υγεία τους όταν δεν προσπαθούν να αδυνατίσουν και δεύτερον δεν πιστεύω πως κοιτάζονται όλοι στον καθρέφτη και λένε «φτου σου κουκλάρα μου, τα πάχη σου τα κάλλη σου».

Αν είμαι η μόνη και στον κόσμο μου, ΟΚ, το ακούω και το δέχομαι.

Επανέρχομαι, λοιπόν, στη δική μου «τάξη». Παιδάκι δεν ήμουν χοντρό. Αλλά κανονικό. Ούτε έφηβη, χοντρή. Κανονική. Όταν άρχισα κάποια στιγμή να ξεφεύγω σε κιλά, δεν φαινόταν. Γιατί είμαι ψηλή, έχω καλές αναλογίες, μοιρασμένο το βάρος, λεπτά πόδια γενικώς και χέρια, όχι μεγάλο στήθος. Και ξέρω να ντύνομαι. Επομένως, ξέρω να κρύβω και να αναδεικνύω αυτό που πρέπει. Κανείς ποτέ δεν έπεφτε μέσα στα κιλά μου ούτε στο νούμερο. Μόνιμος διάλογος στα καταστήματα «Θα μου το φέρετε σε XL;». «Όχι, καλέ, το L σας κάνει».

«Όχι, δεν μου κάνει. Το ξέρω εγώ». Και η διαφωνία συνεχιζόταν μέχρι που συχνά φορούσα το μικρότερο για να πειστούν ότι πρέπει να μου δώσουν το μεγαλύτερο. Οπότε κάπως έτσι, τα 5 κιλά που έπαιρνα γίνονταν 10 και 15. Και μετά πανικός και με μεγάλη ευκολία έχανα 12 σε 2-3 μήνες. Και έτσι η ντουλάπα μου είχε πολλά μεγέθη για να χαρίσω σε λεπτές φίλες ή σε γεμάτες αντιστοίχως. Μέχρι που για κάποιο λόγο κάθισα χρόνια στα 72 κιλά, ενώ τα ωραία μου ήταν 63-65 και δεν γύρισα στο κάτω από 70. Και έφτασα τα 75 και εγκαταστάθηκα. Και πάλι, χοντρή δεν με έλεγες. Και γέννησα μόλις 82 και τα έχασα εύκολα. Και ήρθε ο κορωνοϊός και έφτασα 85.

Και μετά η εμμηνόπαυση. Και εκεί που, ακόμη και στα 80 έκρυβα τα πάντα και κάπως καμουφλαριζόμουν, μοιράστηκε αλλιώς το πράγμα και το σώμα θύμωσε, μου έβγαλε τη γλώσσα και με τιμώρησε που όταν μπορούσα λίγο να το φροντίσω, δεν το έκανα.

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που το θέμα δεν αφορά στο «πώς φαίνομαι». Παλιά, σκεφτόμουν, πόσο πιο όμορφη και καλαίσθητη θα μου μοιάζω και θα μοιάζω. Όχι ψωνίστικα, αλλά ειλικρινώς. Ηθελα να είμαι μια γοητευτική ύπαρξη – διότι ούτως ή άλλως ποτέ δεν ένιωσα όμορφη με την αντικειμενική έννοια του όρου, αν υπάρχει, όπως την έχω τέλος πάντων εγώ στο μυαλό μου. Ενιωθω attractive που λένε. Τώρα, είναι η πρώτη φορά που δεν προλαβαίνω καν να σκεφτώ πώς θα φαίνομαι, αφού δεν αντέχω εγώ να με βλέπω, να με «σηκώνω». Δεν αντέχω να προσπαθώ να φορέσω κάτι που θα κρύβει την περιφέρεια αλλά και κάπως τα πόδια και τα μπράτσα γιατί φάρδυναν και αυτά. Καταλαβαίνω πως επιβαρύνω τα γόνατά μου και θυμώνω. Καταλαβαίνω πως κάνω κακό στον εαυτό μου και θυμώνω. Η ηλικία και η εμμηνόπαυση έχουν αλλάξει το κέντρο βάρους – σε σώμα και ψυχή.

Μπορεί κάποιος να πει ότι υπερβάλω, και σιγά και μια χαρά είμαι και τέτοια. Και πράγματι, μια χαρά είμαι. Δεν λέω. Και, πάλι, δεν είμαι. Και δεν πειράζει γιατί έχω χαρές και ευλογίες. Λέω πως το κομμάτι των κιλών που με απασχολούσε πάντα και κάπως το διαχειριζόμουν, τώρα πια έχει γίνει ένα κομμάτι στο σώμα που με ενοχλεί πολύ και αληθινά. Και με δυσκολεύει.

Όποιος διαβάζει το κομμάτι μπορεί να πιστεύει πως:

– Περνάω κρίση μέσης ηλικίας (ίσως και παραπάνω από μέσης)
– Είμαι δυστυχισμένη και μίζερη (καθόλου! Είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων που περνάω φανταστικά με τον μικρό γιο μου, τον άνδρα μου, τη δουλειά μου)

– Καταβροχθίζω δυσεπίλυτες στενοχώριες τρώγοντας (ίσως – τι να πω; Η αλήθεια είναι πως σε περιόδους ερωτικών «εκρήξεων» ας πούμε, δεν έτρωγα τίποτα. Επίσης, σε περιόδους έντονης κατάθλιψης, δεν έτρωγα. Πιστεύω πως τώρα διανύω αδυναμία διαχείρισης χωροταξικοψυχολογικού περιεχομένου: δουλεύω σπίτι πράγμα εγκληματικό αν θες να αδυνατίσεις γιατί έχεις το ψυγείο αγκαλιά, δουλεύω μέρα-νύχτα, κοιμάμαι ελάχιστα, πηγαίνω πολύ σε θέατρα λόγω αγάπης και λόγω συνεντεύξεων που σημαίνει ότι τρώω μετά και άρα αργά – και μην μου πεις να φάω πριν το θέατρο γιατί δεν μπορώ να είμαι με γεμάτο στομάχι καθισμένη ώρες-, πηγαίνω συχνά στα εστιατόρια με τα οποία συνεργαζόμαστε με τον άνδρα μου για social media και επικοινωνία, γράφω αργά που σημαίνει πως θα πιώ το κρασί μου το λευκό – αν μπορεί κάποιος να γράφει στις 12 τη νύχτα πίνοντας χαμομήλι, θα παρακαλούσα να μου πει πώς το πετυχαίνει και έχω μικρό παιδί που σημαίνει γεμάτο ψυγείο. Και πάνω και πέρα από όλα, μου αρέσει το φαγητό. Μου αρέσει η κουβέντα γύρω από ένα τραπέζι. Μου αρέσει σαν διασκέδαση. Με χαλαρώνει.

– Δεν έχω αντοχές και έλεγχο του εαυτού μου (ισχύει σε έναν βαθμό καθώς έχω τόσα πράγματα που πρέπει να ελέγχω καθημερινά που αποτυγχάνω να ελέγξω και αυτό).
– Μου στερώ ένα μεγάλο μπράβο και μια μεγάλη ικανοποίηση! (αυτό είναι το πιθανότερο και το χειρότερο που πρέπει να επιλυθεί άμεσα με τον ειδικό ασφαλώς – η χαρά μου και με ένα κιλό δεν περιγράφεται. Ασε που λόγω αναλογιών, όπως είπα πριν, με 15 κιλά μείον θα έχω ένα πολύ πολύ καλό σώμα για νορμάλ γυναίκα και όχι μοντέλο).

– Είχα μητέρα αδύνατη που μου μιλούσε συνεχώς για τα παραπανίσια κιλά μου, είχα δεν είχα (Ναι! Ισχύει!).

Ολοκληρώνοντας να πω πως, παραδεχόμενη όλα αυτά που σκέφτομαι, δεν σημαίνει πως δεν τάσσομαι υπέρ των συμπεριληπτικών διαφημίσεων κάθε σώματος ή πως δεν χαίρομαι που τόσες γυναίκες στον κόσμο αδιαφορούν για το πόσα κιλά φέρουν και δεν τα μεταφράζουν ως κλίμακα ομορφιάς και γοητείας. Μιλώ προσωπικά και επισημαίνω το θέμα της υγείας.

Τέλος να προσθέσουμε πως σε όλα τούτα, στην απόγνωσή μου, συμβάλει η απουσία ωραίων και ενδιαφέροντων ρούχων σε μεγαλύτερα μεγέθη. Αυτή η τρομερή δικτατορία της μόδας, με παραλύει. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, είμαι ένα κορίτσι fashion.

Ελπίζω σε έναν χρόνο από τώρα να γράφω για το πώς έχασα όλα αυτά τα κιλά που ήθελα σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Και να χαίρομαι. Γιατί, ανεξαρτήτως όλων, το να μεγαλώνεις χωρίς περιττά κιλά σε γλιτώνει από πολλά συμπαρομαρτούντα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Πιστέψτε με, οι λεπτοί άνθρωποι τα παλεύουν όλα (αυτά τα «όλα» από τα οποία κανείς δεν γλιτώνει) πολύ πιο εύκολα.

*Πηγή φωτογραφιών: pexels.com