Γιατί είμαστε όλοι μονίμως κουρασμένοι (κι άλλες αλήθειες που δε χωράνε στα insta stories μας)

Ακόμη και η Wednesday Addams μοιάζει πιο ξεκούραστη από εμάς, κι αυτή είναι σχεδιασμένη να είναι μονίμως σκυθρωπή. Κι όμως, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής στην εποχή μας: η κούραση δεν είναι απλώς σωματική. Είναι υπαρξιακή. Είναι πολιτισμική. Είναι κοινωνική. Η κούραση ως lifestyle που δεν ζητήσαμε.

Εργασία, σπίτι, σχέσεις, αυτοβελτίωση, ραντεβού για μπότοξ, ψυχοθεραπεία, γυμναστήριο, social. Η ζωή μοιάζει με ένα αέναο επεισόδιο σε streaming πλατφόρμα, μόνο που εμείς δεν προλαβαίνουμε ούτε να κάνουμε skip την εισαγωγή.

Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα έχουν μετατραπεί σε πρότζεκτ που πρέπει να ολοκληρωθούν -brunch, εξόδοι, events, ταξίδια, instagram story, να «ζήσω» γιατί αλλιώς νιώθω ενοχές. «Ενοχές που δεν κάνω αρκετά. Ενοχές που κάνω πολλά. Ενοχές που δεν έχω ενέργεια. Ενοχές που έχω ενοχές» λέει μια φίλη μου σαν μάντρα αντι-διαλογισμού.

Κουρασμένοι όλοι από τις επιλογές μας, κουρασμένοι κι από την έλλειψή τους. Και μέσα σε όλα αυτά η κενόδοξη κόπωση της σοσιαλμιντιακής σύγκρισης. «Η καρδιά μου είναι, και πάντα θα είναι, δική σου» λέει η Ελίζαμπεθ Μπένετ στον κύριο Ντάρσι -αν ζούσε σήμερα, πιθανότατα θα προσέθετε: «…αλλά είμαι εξαιρετικά κουρασμένη για ραντεβού την Πέμπτη».

Είμαστε η πρώτη γενιά που συγκρίνει τον εαυτό της όχι μόνο με τις φίλες της ή με μια ηρωίδα σε ένα βιβλίο, αλλά με το σύνολο της ανθρωπότητας σε 24ωρη ροή. Κάθε scroll είναι υπενθύμιση:

Άλλοι τα καταφέρνουν / Εσύ γιατί είσαι κουρασμένη; / Είσαι άξια της μοίρας σου. Κι αυτή η σύγκριση δεν είναι μόνο άδικη, είναι εξουθενωτική.

Η σιωπηλή κούραση των γυναικών είναι, ωστόσο, μια παλιά ιστορία - οι γυναίκες ξεβιδωνόμασταν πάντα. Από την κόπωση της φροντίδας, της συναισθηματικής εργασίας, της δουλειάς που δεν τελειώνει ποτέ, της προσπάθειας να είμαστε «όλα για όλους». Η διαφορά είναι ότι τώρα το παραδεχόμαστε. Μια φίλη μου λέει συχνά:

«Όταν η μάνα μου έλεγε “κουρασμένη”, εννοούσε έχω κάνει τα πάντα σήμερα. Όταν το λέω εγώ, όλοι νομίζουν πως δραματοποιώ».

Πολυεργασία, πολυπληροφορία, πολυανησυχία. Πολύ από όλα. Λίγο από εμάς.

Επιμύθιο: Υπάρχει τίποτα θετικό σε όλο αυτό; Υπάρχει η γοητεία της γενιάς μας, που αποδεχόμαστε την κούρασή μας με χιούμορ. Σαν την ασυνάρτητη φίλη μας στο Fleabag που σπάει τον τέταρτο τοίχο και σε κοιτάζει με βλέμμα που λέει: «Ναι, είμαι χάλια. Και λοιπόν; Θες να γελάσουμε λίγο γιατί κι εσύ χάλια είσαι».