«Σκότωνα τα παιδιά μου γιατί έβγαινα εκτός εαυτού και θόλωνα». Αυτά ήταν τα λόγια της «φόνισσας» όπως την αποδοκίμαζε το πλήθος έξω από τα δικαστήρια της Πάτρας. Η Ειρήνη, ο Ρήνος, η Μουρτζούκου, όπως θέλετε πείτε την, μέχρι μια δυο μέρες πριν από τη σύλληψή της έλεγε μπροστά στις κάμερες, μέσα σε τηλεοπτικά στούντιο, σε εκπομπές που την καλούσαν ως επίσημη προσκεκλημένη ότι «εγώ δεν πείραξα κανένα μωρό. Δεν ξέρω πώς έγινε». Να σας πω την αλήθεια, όπως και στην περίπτωση της Πισπιρίγκου, ήθελα να την πιστέψω. Και όσο έβγαινε στα κανάλια, και αυτή η ιστορία γινόταν όλο και περισσότερο lifestyle, όσο έπαιρνε όλο και περισσότερο τη μορφή true crime σειράς με υπότιτλο «βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα», τόσο λειτουργούσε μέσα μου η ανάγκη να την πιστέψω.
Τέσσερα μωρά σε 10 χρόνια –περίπου- ομολόγησε ότι σκότωσε. Τα παιδιά της- το ένα το πλάκωσε στον ύπνο της κατά λάθος- την αδελφή της και ένα μωρό μιας φίλης της. Μέχρι στιγμής αυτά ομολόγησε.
Χαιρόταν να εκτίθεται, να εκθέτει τον εαυτό της, τους άλλους, να κλαίει, να γελάει, να φωνάζει, να βρίζει on camera μαζί με τους λοιπούς «παίκτες» του reality που δημιούργησε εκείνη και οι εκπομπές που επένδυαν ολόκληρο τον τηλεοπτικό τους χρόνο αρκετά οικονομικά σε εκείνη.
Μου έρχεται στο μυαλό το πλήθος που τη φωνάζει «φόνισσα». Μου έρχεται στο μυαλό ο Παπαδιαμάντης και η δική του Φόνισσα. Η Φραγκογιαννού, η γραία Χαδούλα- αναντίστοιχα απ’ όλο το παπαδιαμαντικό έργο που διατρέχεται από το καθημερινό κακό- δεν διαπράττει το συνηθισμένο, αλλά το μέγα κακό, το ασυγχώρητο. Η γριά Χαδούλα, χήρα Ιωάννη Φράγκου, παραλογίζεται κι αρχίζει να δολοφονεί μικρά κορίτσια, για να τα γλιτώσει από μια δύσκολη ζωή, όπως η δική της. Άλλες εποχές και μάλιστα σε ένα λογοτεχνικό έργο που σκοπό είχε να αποτυπώσει-μεταξύ άλλων- το δράμα των γυναικών στον 20ο αιώνα. Δεν υπάρχει μάλλον σύγκριση. Η Μουρτζούκου, σκότωσε βρέφη κορίτσια γιατί θόλωνε. Η Φραγκογιαννού είχε μάθει να αποκρούει την καθημερινότητα με τυπικές κουβέντες και ανώδυνες αγγαρείες για να κρύβει την επιθετικότητα της, που την καταλάμβανε σαν απάλευτος δαίμονας. Η φόνισσα (με μικρό φ) της Πάτρας (και ίσως και της Αμαλιάδας) έλεγε πολλές κουβέντες στον τηλεοπτικό αέρα, χαιρόταν να εκτίθεται, να εκθέτει τον εαυτό της, τους άλλους, να κλαίει, να γελάει, να φωνάζει, να βρίζει on camera μαζί με τους λοιπούς «παίκτες» του reality που δημιούργησε εκείνη και οι εκπομπές που επένδυαν ολόκληρο τον τηλεοπτικό τους χρόνο αρκετά οικονομικά σε εκείνη. Το μόνο που μου έλειπε ήταν το τρέιλερ για το πώς ψηφίζω για να παραμείνει η Ειρήνη Μουρτζούκου στο σπίτι του Big Brother.
Υπήρχαν φυσικά και εκείνες οι εκπομπές που εντόπιζαν το θέμα αποκλειστικά και μόνον στο αστυνομικό ρεπορτάζ, στις έγκυρες πηγές τους, στην έρευνα. Εκεί όπου γινόταν σοβαρή δουλειά που βοήθησε στο τέλος και τις Αρχές. Στο Mega για παράδειγμα είχα ακούσει ότι ενώ είχε δοθεί εντολή από τα αστυνομικά τμήματα να ψάχνουν την Ειρήνη, εκείνη βρισκόταν ήδη στον τηλεοπτικό αέρα μια εκπομπής ενός άλλου καναλιού.
Την κάναμε μέρος της pop κουλτούρας και όλοι μας φταίμε γι’ αυτό.
Επί ένα χρόνο σχεδόν, εκείνη έβγαινε στα κανάλια, επί ένα χρόνο εμείς οι τηλεθεατές καταναλώναμε κάθε λεπτομέρεια από τη ζωή της, ξέραμε τις συντρόφους της, τη μητέρα της, τους δικηγόρους της, τα ονόματα των παιδιών της… Και όταν δεν έβγαινε σε συγκεκριμένα κανάλια, έβγαινε στο TikTok και έκανε live σαν κανονικός άνθρωπος. Όχι σαν το τέρας που είναι. Όχι σαν στυγνή δολοφόνος. Σαν κανονικός άνθρωπος που κορόιδευε στα μούτρα τις μητέρες των οποίων τα παιδιά σκότωσε, τους επιστήμονες (όχι τους άλλους)- ιατροδικαστές που ήταν σίγουροι για τα εγκλήματά της, την αστυνομία και χαριεντιζόταν απαντώντας σε κάθε διεστραμμένο άγνωστο που ένιωθε χαρά ότι του απαντάει η Μουρτζούκου στο live της. Την κάναμε μέρος της pop κουλτούρας και όλοι μας φταίμε γι’ αυτό.
Το μόνο καλό που βγήκε από την τηλεοπτική της περιοδεία ήταν ότι το Ανθρωποκτονιών είχε χρόνο και χώρο να μαζέψει όλο το αποδεικτικό υλικό που χρειάστηκε για να δέσει την υπόθεση.
Η είδηση ότι ομολόγησε τις –πώς να τις πω και να αρκούν οι λέξεις- πράξεις της με βρήκε στο αυτοκίνητο, σ’ ένα φανάρι. Γούρλωσα τα μάτια, με έπιασε ταχυπαλμία, φώναξα μόνη μου δυνατά. Γιατί είχα την απειροελάχιστη ελπίδα μέσα μου ότι δε μπορεί ένας άνθρωπος, μια μικρομάνα, να βλέπει μπροστά της, πλάσματα που εκπροσωπούν την αρχή της ανθρώπινης ζωής, της συνέχειας, της ευτυχίας, όσο πρωτόγονα ένστικτα και αν έχει, και η εικόνα τους να μη τη σταματήσει από αυτό που ήταν αποφασισμένη να κάνει ως εκδίκηση στη μητέρα της, όπως είπε. Δεν είναι δυνατόν να εκπέσει και το τελευταίο ψήγμα εμπιστοσύνης που δείχνουμε στους ανθρώπους που θα μείνουν για κάποιες ώρες με τα παιδιά μας- στους συγγενείς, στους φίλους, στους συντρόφους, στις κυρίες που πληρώνουμε- ότι μετά τη Μουρτζούκου μπορεί να σκεφτούμε καχύποπτα γι’ αυτούς.
«Όποτε μάλωνα με τη μητέρα μου ήθελα να κάνω κακό. Κλείδωνε το μυαλό μου. Το έκανα, μετά το μετάνιωνα και το ξανάκανα. Με το που τσακωνόμουν με αυτήν μου γύριζε το μάτι, ήθελα να κάνω κακό» ανέφερε στους έμπειρους αστυνομικούς που ξεκίνησαν την «κουβέντα» από την απόρριψη που νιώθει από τη μητέρα της, προχώρησαν στον θάνατο της αδερφής της λέγοντας της ότι έχει παραγραφεί και έτσι νιώθοντας ότι βρίσκεται σε ένα ασφαλές περιβάλλον λύθηκε και άρχισε να μιλά και για τις υπόλοιπες δολοφονίες. Όμως δεν είπε ποτέ πώς σκότωσε τα παιδιά και αρνήθηκε πως εμπλέκεται στον θάνατο του μικρού Παναγιωτάκη.
Θα της λείψει η δημοσιότητα, η ικεσία κάποιων «ενημερωτικών» εκπομπών που εστίαζαν εμμονικά στο πρόσωπό της, να εμφανιστεί στον τηλεοπτικό τους αέρα, τα πεντάστερα ξενοδοχεία που της διέθεταν για να μένει, τα τζιπ που την παραλάμβαναν για να την πάνε στο τηλεοπτικό πλατό. Δεν ξέρω ποιος εκμεταλλεύοταν ποιον… Η Μουρτζούκου τις εκπομπές ή οι εκπομπές τη Μουρτζούκου; Μάλλον και τα δύο συνέβαιναν δημιουργώντας μια νοσηρή κλειδαρότρυπα για τους τηλεθεατές. Κάπου ξεχάσαμε ότι με αυτό τον τρόπο «κανονικοποιούσαμε» μια εγκληματία (επειδή θέλαμε να μην είναι). Η πρώην συνήγορός της, Βούλα Δημητριάδου, καλεσμένη σε μία εκπομπή-τώρα αυτά έχουμε- είπε κάτι πολύ σωστό: "Είχε ανάγκη η Μουρτζούκου να γίνει τηλεστάρ και να κλείσει την αυλαία σαν πρωταγωνίστρια".
Το θέμα είναι θα μας λείψει εμάς η Μουρτζούκου από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες; Έλα ντε. Πάντως να ξέρετε ότι τώρα το καλοκαίρι, θα παίξουν και οι επαναλήψεις της…
