ΤΟ ΒΗΜΑ logo

Διαγωνισμός ζεϊμπέκικου για μια νύχτα

Διαγωνισμός ζεϊμπέκικου για μια νύχτα 1

Δύο άντρες της κοσμικής σφαίρας της χώρας, ο Παύλος Ντε Γκρες και ο Βασίλης Μπισμπίκης, χόρεψαν ζεϊμπέκικο στο ίδιο νυχτερινό κέντρο αλλά με διαφορετικό άσμα και εντελώς ιδιοσυγκρασιακό στυλ ο καθένας. Τα σόσιαλ μπήκαν σε σύγκριση.

ΑΠΟ ΕΦΗ ΑΛΕΒΙΖΟΥ

«Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει» έγραφε ο Διονύσης Χαριτόπουλος στην εφημερίδα Τα Νέα, στις 14/9/2002.

«Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922, έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες.

»Μπορεί και να γίνει έτσι. Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο» κατέληγε ο συγγραφέας χαρίζοντας μηδενικές πιθανότητες στην εξαφάνιση του «ιερατικού χορού» όπως ο ίδιος τον χαρακτήριζε.

«Το ζεϊμπέκικο είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το “δεν τα βγάζω πέρα”. Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων» συνεχίζει ο Χαριτόπουλος ενώ ο Γιάννης Τσαρούχης, κάποια χρόνια πριν, αναφωνεί «ζεϊμπέκικο, ο χορός των χορών!» και σηκώνεται να χορέψει με την ευγένεια, το μέτρο και τη στιβαρότητα που τον περιέβαλε το «Θα κάνω ντου, βρε πονηρή» στην πίστα, μετά από προσωπικό κάλεσμα του Βασίλη Τσιτσάνη -«θα παρακαλέσουμε τον μεγάλο μας Γιάννη Τσαρούχη να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο».

Γνώμες, απόψεις, γούστα, κέφια, προκαταλήψεις, επιθυμίες, ταξικοί διαχωρισμοί, ανεκπλήρωτοι πόθοι, όλα παρέλασαν από το τυχαίο scroll down της Κυριακής το βράδυ.

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, σε ένα ξέσκασμα της μοίρας, δύο άνδρες της κοσμικής σφαίρας της χώρας, ο Παύλος Ντε Γκρες και ο Βασίλης Μπισμπίκης, χόρεψαν ζεϊμπέκικο στο ίδιο νυχτερινό κέντρ (στο «ΝΟΧ», όπου τραγουδάνε η Δέσποινα Βανδή και ο Αντώνης Ρέμος), αλλά με διαφορετικό άσμα και εντελώς ιδιοσυγκρασιακό στυλ ο καθένας.

Τα σόσιαλ μπήκαν -με περισσή χαρά- σε σύγκριση. Ποιος το χόρεψε καλύτερα; Ποιος όχι; Ένα αλγοριθμικό «Ελλάδα Έχεις Ταλέντο» στήθηκε. Ποιος περνάει στην επόμενη φάση;

Γνώμες, απόψεις, γούστα, κέφια, προκαταλήψεις, επιθυμίες, ταξικοί διαχωρισμοί, ανεκπλήρωτοι πόθοι, όλα παρέλασαν από το τυχαίο scroll down της Κυριακής το βράδυ.

«Ο ένας είναι καμαρωτός» διαβάζουμε, «ο άλλος είναι ερωτευμένος». Και η γνωστή παροιμία «περί ορέξεως» φώλιασε ρυθμικά ανάμεσα στα απανωτά ποσταρίσματα των δύο βίντεο και στα λάικ.

Νικητή δεν είχαμε. Μόνο μια ανάλαφρη, χαριτωμένη και κόσμια (για τη γνωστή αγριότητα των σόσιαλ μίντια) αντέγκληση.

Το ίδιο συνέβη και την επομένη που το θέμα πέρασε μια γυροβολιά από τις πρωινές εκπομπές της εγχώριας τηλεόρασης.

Τα σόσιαλ μπήκαν -με περισσή χαρά- σε σύγκριση. Ποιος το χόρεψε καλύτερα; Ποιος όχι; Ένα αλγοριθμικό «Ελλάδα Έχεις Ταλέντο» στήθηκε. Ποιος περνάει στην επόμενη φάση;

Ο Παύλος Ντε Γκρες διάλεξε το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, για πολλούς κορυφαίο ζεϊμπέκικο της ιστορίας, το οποίο γράφτηκε από τον Μάνο Λοΐζο πάνω στο υλικό της ταινίας «Ευδοκία», όπως του το έδωσε ο σκηνοθέτης της, Αλέξης Δαμιανός -μια σκηνή συνοικιακής ταβέρνας, όπου ένας φαντάρος σηκώνεται και χορεύει ζεϊμπέκικο με πάθος, θράσος και θρησκευτική ευλάβεια, κοιτώντας στα μάτια την όμορφη Ευδοκία.

Εκείνη, αν και συνοδεύεται από τρεις ασήκωτους άντρες, παρασύρεται στον ρυθμό του, χτυπάει παλαμάκια, τον κοιτάει αχόρταγα και μονολογεί γελώντας για το πάθος που αναπόφευκτα έρχεται «Παναγιά μου, Παναγιά μου».

Ο Βασίλης Μπισμπίκης χόρεψε το Αδιέξοδο, ένα χιλιοτραγουδισμένο 90s σουξέ του δίδυμου Δέσποινα Βανδή- Γιάννη Πάριου.

Ο Παύλος Ντε Γκρες ήταν, ομολογουμένως, πιο πιστός στο αρχετυπικό, βυζαντινό μέτρο των 9/8, σε κινησιολογία και ύφος, αν και έκανε την «τσαχπινιά» του με την ισορροπία του ποτηριού στο κούτελο, ενώ ο Βασίλης Μπισμπίκης προσέδωσε έναν free style, ανένταχτο στεναγμό στο βαρύ άσμα -λίγο rave, λίγο νταλκάς, πολύ συναίσθημα.

«Δεν χορεύουν μόνο πρίγκιπες εδώ, χορεύουν κι αλήτες» θα φωνάξει ο Αντώνης Ρέμος από το μικρόφωνο. «Ωραίοι αλήτες» θα προσθέσει ενώ ο ηθοποιός δίνει ένα φιλί γονατισμένος μπροστά στον έρωτά του, τη Βανδή, και φεύγει από την πίστα αδιαφορώντας και για το «πρίγκιπες» και για το «αλήτες».

Όπως είπε και ο Φρήντριχ Νίτσε «θα πίστευα μόνο σ’ έναν Θεό που θα ήξερε να χορεύει» -και ξέρουμε πόσο δύσκολο ήταν ο Γερμανός αυτός φιλόσοφος να πιστέψει οπουδήποτε με ευκολία.

Στο τέλος της νύχτας, λίγη σημασία έχει ποιος το χόρεψε καλύτερα εκείνο το ζεϊμπέκικο -σημασία έχει ότι το χόρεψαν, με γεια τους, με χαρά τους. Ίσως δεν υπάρχει πιο υπαρβατική εκτόνωση από τη γυροβολιά, είτε αυτή πυροδοτείται από μπουζούκι, είτε από γιουκαλίλι.  

Όπως είπε και ο Φρήντριχ Νίτσε «θα πίστευα μόνο σ’ έναν Θεό που θα ήξερε να χορεύει» -και ξέρουμε πόσο δύσκολο ήταν ο Γερμανός αυτός φιλόσοφος να πιστέψει οπουδήποτε με ευκολία.

Επιμύθιο: Το 2016 είχε σηκωθεί και είχε χορέψει η Έρρικα Πρεζεράκου ένα ζεϊμπέκικο στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, Στην Υγειά μας βρε Παιδιά, και το κράξιμο που ακολούθησε στα σόσιαλ και στις ιστοσελίδες ήταν τουλάχιστον επονείδιστο -εύκολος στόχος θα μου πεις, για όλους τους ευνόητους λόγους. 

ΑΠΟΡΡΗΤΟ