Αμβλώσεις, αντισυλληπτικά, παρακεταμόλη- Το γυναικείο σώμα ξανά ως πεδίο πολιτικού ελέγχου

Η στρατηγική δεν είναι νέα. Aυτή τη φορά η παρακεταμόλη γίνεται πεδίο πολιτικού ελέγχου. Το πράγμα όμως έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό με την κατάργηση του νόμου Roe v. Wade –όταν 12 πολιτείες θέσπισαν απαγόρευση της άμβλωσης. Επιπλέον 6 πολιτείες εφαρμόζουν όρια κύησης (π.χ. 6 έως 12 εβδομάδες) που λειτουργούν ως έμμεσες απαγορεύσεις. Ενώ συνολικά, 41 πολιτείες έχουν κάποια μορφή απαγόρευσης ή περιορισμού άμβλωσης (ολική απαγόρευση ή όρια βάσει κύησης) σύμφωνα με την Guttmacher.

Στη συνέχεια, η στοχοποίηση μετακινήθηκε στα αντισυλληπτικά: με νομοσχέδια που αμφισβητούν την πρόσβαση σε χάπια, ακόμα και σε μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

Και τώρα, το νέο πεδίο μάχης, είναι το μοναδικό αναλγητικό που θεωρείται ασφαλές για τις εγκύους: η παρακεταμόλη. Εάν το αφήγημα «παρακεταμόλη ίσον αυτισμός» κερδίσει έδαφος, τι απομένει;

Η ειρωνεία του δημογραφικού

Την ίδια στιγμή κάνουν λόγο για το πρόβλημα του δημογραφικού.

Η πολιτική Trump, αλλά και πολλών ευρωπαϊκών ηγεσιών, προβάλλει τον «δημογραφικό κίνδυνο»: οι κοινωνίες γερνούν, οι γεννήσεις μειώνονται, η «Δύση» χάνει το πληθυσμιακό της βάρος. Από την Ελλάδα μέχρι τη Γαλλία, συζητήσεις για επιδόματα, φοροαπαλλαγές και πολιτικές ενίσχυσης της οικογένειας κυριαρχούν.

Γιατί ενώ οι ηγεσίες δηλώνουν ότι «χρειαζόμαστε περισσότερα παιδιά», η καθημερινή πολιτική παράγει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: φόβο, ανασφάλεια, και, τελικά, αποθάρρυνση για τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες.

Η πραγματικότητα είναι πως μια γυναίκα του 2025 στις ΗΠΑ, (και ποιος ξέρει, σύντομα και στην Ευρώπη) καλείται να φέρει στον κόσμο παιδιά σε ένα περιβάλλον που της αφαιρεί διαρκώς δικαιώματα:

δεν μπορεί να επιλέξει αν θέλει ή δεν θέλει εγκυμοσύνη,

δεν έχει πρόσβαση σε ασφαλείς μεθόδους αντισύλληψης,

δεν γνωρίζει αν ο γιατρός της θα φοβάται να την περιθάλψει,

και τώρα ακούει ότι ακόμη και το φάρμακο για τον πυρετό ή τον πόνο είναι «ύποπτο».

Κάθε έγκυος δικαιούται ασφάλεια, καθαρή επιστημονική γνώση και αυτονομία. Και αυτό πρέπει να είναι προτεραιότητα, ανεξάρτητα από την πολιτική ατζέντα.

Ο μισογυνισμός ως πολιτική στρατηγική

Η ρητορική Trump δεν είναι απλώς «παραλήρημα». Είναι στρατηγική. Οι επιθέσεις στην παρακεταμόλη, όπως και οι επιθέσεις στην άμβλωση, χτίζουν ένα αφήγημα που θέλει τις γυναίκες «υπό επιτήρηση».

Η εγκυμοσύνη μετατρέπεται σε πολιτική πράξη, και το σώμα της γυναίκας σε πεδίο μάχης ανάμεσα σε ιδεολογίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιες δηλώσεις αγνοούν συστηματικά την επιστήμη. Η επιστήμη δεν προσφέρει εύκολα συνθήματα. Ο φόβος, όμως, το κάνει.

Και η Ευρώπη;

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων προσπάθησε να επαναφέρει την ψυχραιμία, δηλώνοντας ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η παρακεταμόλη συνδέεται με αυτισμό. Όμως η εμπιστοσύνη στη θεσμική επιστήμη έχει ήδη διαβρωθεί. Όταν ο πολιτικός λόγος βασίζεται σε θεωρίες συνωμοσίας, οι επίσημες ανακοινώσεις μοιάζουν «αντι-συστημικές».

Η Ευρώπη, που αντιμετωπίζει επίσης το δημογραφικό πρόβλημα, κινδυνεύει να πέσει στην ίδια παγίδα: να μιλάει για «ενίσχυση της μητρότητας», ενώ στην πράξη δεν προστατεύει ούτε τις γυναίκες ούτε τα δικαιώματά τους.

Ποιον εξυπηρετεί τελικά αυτός ο φόβος;

Οι δηλώσεις του Donald Trump δεν πρέπει να θεωρηθούν «γραφικότητες». Εντάσσονται σε μια ευρύτερη πολιτική που περιορίζει τις επιλογές των γυναικών στο όνομα μιας δήθεν «ηθικής».

Η ειρωνεία είναι πως, αν πράγματι οι κοινωνίες έχουν ανάγκη από περισσότερες γεννήσεις, η λύση δεν είναι να γεμίσουν τις γυναίκες με φόβο, ενοχές και παραπληροφόρηση. Είναι να τους δώσουν ασφάλεια, πρόσβαση στην υγεία, στήριξη για την ανατροφή των παιδιών τους, και κυρίως σεβασμό στις αποφάσεις και τις επιλογές τους.

Μέχρι τότε, κάθε φορά που ένας Trump θα «ανακαλύπτει» νέες απειλές στην εγκυμοσύνη, θα αποκαλύπτει όχι τις προθέσεις του για τις μητέρες και τα παιδιά, αλλά την πιο σκληρή αλήθεια: πως στην πολιτική του αφήγηση, οι γυναίκες δεν είναι πολίτες. Είναι απλώς μέσα αναπαραγωγής.