«Ας αρχίσουμε!». Η φωνή του Τομ Χανκς είναι δυνατή και καθαρή. Ο αμερικανός ηθοποιός κάθεται σε μια από τις αίθουσες του Κάστρου Di Belvedere έτοιμος να μιλήσει σε ένα μικρό γκρουπ δημοσιογράφων για την τελευταία του εμπειρία ως Ρόμπερτ Λάνγκτον στο «Inferno». Ο Χανκς ανέλαβε για πρώτη φορά τον ρόλο του χαρισματικού επιστήμονα το 2006 στον «Κώδικα Ντα Βίντσι» και τρία χρόνια αργότερα τον επανέλαβε στο «Illuminati: Οι Πεφωτισμένοι». Και οι δύο ταινίες σημείωσαν τεράστια επιτυχία. «Οφείλω πολλά στον Νταν Μπράουν» λέει ο Χανκς. «Μου έδωσε τη δυνατότητα να υποδυθώ τον πιο κοντινό στην ασταμάτητη περιπέτεια ήρωα της καριέρας μου. Γιατί κακά τα ψέματα. Ενας τύπος με τη φάτσα μου και το σώμα μου, ε, δεν κάνει για περιπέτειες…».
Στο «Inferno» υποδύεστε για τρίτη φορά τον Ρόμπερτ Λάνγκτον. Σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ότι πλέον είναι ίσως πολλές οι φορές;
«Οι ταινίες μας δεν είναι πάντα διασκέδαση στην κατασκευή τους. Ορισμένες φορές μπορούν να γίνουν σπυρί στα οπίσθια, είναι δύσκολες, μας απομακρύνουν από τις οικογένειές μας και μπορούν να μας οδηγήσουν σε συναισθηματική διαταραχή. Από την άλλη πλευρά, ένα σετ γυρισμάτων μπορεί να γίνει ευχάριστο, δεν θυμάμαι να πέρασα ποτέ φρικτά σε σετ γυρισμάτων. Αν όμως είναι να διασκεδάσω, κακά τα ψέματα, προτιμώ να το κάνω με το παιδιά μου ή να πάω τον σκύλο μου βόλτα στο πάρκο. Ωστόσο μια ταινία μπορεί να γίνει διασκέδαση ανάλογα με τον συνδυασμό της καλής παρέας και του θέματος που εξετάζει. Νομίζω ότι σε ό,τι αφορά τον τύπο της αιώνιας φόρμουλας περιπέτειας ο Νταν Μπράουν έχει σπάσει έναν… κώδικα πολύ ελκυστικό για το κοινό και για να είμαι ειλικρινής πολύ διασκεδαστικό στη δημιουργία του».
Τι καινούργιο σάς προσέφερε η εμπειρία του «Inferno»;
«Ο Ρον (Χάουαρντ) και εγώ δεν χρειάζεται να κάνουμε αυτές τις ταινίες διά συμβολαίου. Δεν μας ζητούν να τις κάνουμε. Τις κάνουμε επειδή κάθε φορά που ο Νταν Μπράουν μάς παραδίδει μια ιστορία με ένα θέμα «μολυνόμαστε». Θέλουμε να κάνουμε την ταινία, θέλουμε να φτιάξουμε ένα κυνήγι όμορφο για τον κινηματογράφο, θέλουμε να συμμετάσχει μαζί μας το κοινό και θέλουμε, όπως συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση, να πάρουμε μέρος σε σοβαρά ζητήματα όπως αυτό του υπερπληθυσμού, που είναι πολύ εύκολο να κατανοηθεί. Το ίδιο εύκολη στην κατανόησή της, αν και φρικτή ως ιδέα είναι η λύση που προτείνεται (στην ταινία). Μου αρέσει να εργάζομαι και μου αρέσει να παίρνω μέρος στην αφήγηση μιας ιστορίας. Κι εδώ που τα λέμε, ποιος στα καλά του θα έλεγε όχι σε ένα τζάμπα ταξίδι στη Φλωρεντία για έναν μήνα; Θα πρέπει να είσαι βλάκας για να μην το δεχθείς και εγώ βλάκας δεν είμαι».
Τι ακριβώς σας άρεσε στη Φλωρεντία, τι βρήκατε ελκυστικότερο;
«Νομίζω ότι το ιταλικό φαγητό είναι υπέροχο σε αυτό το μέρος… (γέλια) Αλλά σοβαρά τώρα, από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Γενέτειρα της Αναγέννησης. Ιστορία όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου. Αλλά και ένα μέρος όπου ανά πάσα στιγμή μπορείς να βρεις shelfie stick γιατί τα πουλάνε παντού και βολεύει. (γέλια) Το να έχεις τη δυνατότητα να έρθεις σε τέτοια σημεία του πλανήτη ως μέλος μιας κινηματογραφικής ταινίας και όχι ως απλός τουρίστας είναι πολύ πιο διασκεδαστικό γιατί έχεις πρόσβαση σε πολύ καλύτερα πράγματα. Επίσης, το περπάτημα είναι μέρος της καθημερινότητας στη Φλωρεντία. Είχαμε πρωινά ξυπνήματα και ξεκινούσαμε τη μέρα μας περπατώντας για τη δουλειά μας διασχίζοντας την Ponte Vecchio. Παρομοίως και το βράδυ, περπατούσαμε προς τα εστιατόρια όταν ο τουριστικός πυρετός έπεφτε. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις ένα μέρος και την ιστορία του από το περπάτημα».
Ποια είναι η μεγαλύτερή σας ανησυχία σε σχέση με τη μεταφορά των βιβλίων του Νταν Μπράουν στον κινηματογράφο;
«Από τη στιγμή που έχουμε συμφωνήσει ότι θέλουμε να κάνουμε την ταινία, ο παράγοντας της λογικής είναι το βασικότερο στοιχείο στο οποίο δουλεύουμε. Ολες οι ταινίες διαδραματίζονται σε περίπου 24 ώρες, επομένως η φυσική λογική είναι ένα θέμα που οφείλουμε να προσέξουμε. Ενα άλλο είναι τι ακριβώς ξέρουμε αλλά και πώς το ξέρουμε. Αν πας ένα βήμα παραπέρα από τη σύμβαση που έχουν αυτές οι ταινίες με το κοινό, αν δηλαδή συγκρουστείς με τη λογική κάνοντας κάτι παράλογο, τότε θα χάσεις το κοινό σου και δεν θα μπορέσεις να εξετάσεις το θέμα σου τόσο καλά όσο θα ήθελες. Βγάζω λοιπόν το καπέλο μου στον Νταν Μπράουν ο οποίος έχει καταφέρει να ελιχθεί και να ξεπεράσει θέματα λογικής, ή να τα δένει όλα μαζί έτσι ώστε ο αναγνώστης πράγματι να συμμετέχει ακολουθώντας τους δείκτες του ρολογιού που τρέχουν ασταμάτητα για τη λύση του μυστηρίου».
Και ποιο είναι τελικά το μεγαλύτερο μυστήριο στη δική σας ζωή;
«Πολύ φιλοσοφική ερώτηση για μια εκδήλωση που προμοτάρει μια ταινία. Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να θυμηθούμε στιγμές της ζωής μας στις οποίες κάναμε λάθη χωρίς να ξέρουμε πώς καταφέραμε και τα κάναμε. Δεν είναι μυστήρια που χρειάζονται λύση αλλά ζητήματα συμπεριφοράς, από τα οποία όμως μαθαίνεις. Την επόμενη φορά που θα μου δοθεί η ευκαιρία, δεν θα αγνοήσω τα παιδιά μου, θα επιλέξω να τους δώσω τη σημασία που τους αξίζει».
Ως πολίτης, πώς αντιλαμβάνεστε το ζήτημα του υπερπληθυσμού που θίγει η ταινία;
«Δεν χρειάζεται να κοιτάξεις και τόσο μακριά για να δεις ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι μπορεί να προκαλέσει ο υπερπληθυσμός σε ένα έθνος ή σε μια περιοχή. Σε πολλά σημεία της Γης επικρατεί περιβαλλοντικό ή οικονομικό χάος επειδή, πολύ απλά, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι. Και κατά κάποιον τρόπο, μια λαϊκή ταινία όπως το «Inferno» μπορεί με τον τρόπο της να το σχολιάσει. Η αλήθεια είναι ότι όλα τα προβλήματά μας είναι προϊόντα του ανθρώπου και όλα μπορούν να λυθούν με την ανθρώπινη καλοσύνη. Πρέπει απλώς να βρούμε τις σωστές απαντήσεις για το κοινό καλό».
Ποια είναι γενικότερα η άποψή σας για τα περιβαλλοντικά ζητήματα που εμμέσως θίγει η ταινία;
«Είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί από τις προσωπικές αποφάσεις του καθενός μας. Μπορείς να περάσεις όλους τους νόμους του κόσμου, μπορείς να υπερασπιστείς όλες τις ιδέες του κόσμου, όμως στο τέλος της ημέρας όλοι μας πρέπει να δώσουμε την προσωπική μας μάχη. Εμαθα για την ανακύκλωση όταν ήμουν 13 χρονών. Από τότε ανακυκλώνω. Οδηγώ ηλεκτρικά αυτοκίνητα από το 2003. Εν μέρει επειδή με γοητεύει η τεχνολογία –είμαι ένας geek που θέλει να οδηγεί ηλεκτρικό αμάξι. Ωστόσο μέχρι πρότινος οδηγούσα ένα Toyota, ένα από τα πρώτα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Σταμάτησε κάποια στιγμή να δουλεύει, όμως είχα ήδη διανύσει 102.000 μίλια. Αυτό σημαίνει ότι είχα κάνει 102.000 μίλια χωρίς να κάψω ούτε μια στάλα βενζίνης. Ο καθένας μας μπορεί να βρει τρόπους προστασίας του περιβάλλοντος και έτσι κάποια στιγμή το περιβάλλον θα γίνει ένα πολύ ευχάριστο μέρος».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
