Το ανακοίνωσε πρόσφατα ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης : η χώρα του βγαίνει οριστικά τον Μάρτιο από το μνημόνιο μετά από 3,5 χρόνια !
Αντίθετα η Ελλάδα θα κλείσει τον Μάιο , έξι χρόνια στα μνημόνια και η έξοδος από το τούνελ δεν φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα αφού η τελική αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας καθυστερεί λόγω του ασφαλιστικού.
Παρ όλα αυτά μετά από τρία μνημόνια οι πολιτικές ηγεσίες – κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ – δείχνουν να μην έχουν καταλάβει ακόμη ότι η σημαντικότερη διαφορά της ελληνικής και της κυπριακής περίπτωσης είναι η αδυναμία των κομμάτων να συνεννοηθούν μεταξύ τους ποντάροντας σε ένα ξέφρενο λαϊκισμό .
Προφανώς τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας ήταν πολύ μεγαλύτερα από αυτά της Κύπρου – και εστιάζονταν κυρίως στα τεράστια ελλείμματα του κράτους κι όχι στις αστοχίες των τραπεζών όπως ίσχυε στην κυπριακή περίπτωση.
Ωστόσο ,η κυπριακή πολιτική ηγεσία -αντίθετα με την ελληνική- αντιλαμβανόμενη αμέσως ότι δεν είχε άλλες ρεαλιστικές επιλογές υιοθέτησε το πρόγραμμα της τρόικας παρά το βάρβαρο “κούρεμα” των κυπριακών καταθέσεων .
Συνεργάστηκε μάλιστα αδιαμαρτύρητα με τους δανειστές και προχώρησε με γοργούς ρυθμούς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που επέτρεψαν στη χώρα να σταθεί στα πόδια της και να βγει δοκιμαστικά στις αγορές.
Στον αντίποδα, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα που είχαν την κύρια ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας
αντιμετώπισαν – με εξαίρεση μέρος του ΠΑΣΟΚ- την τρόικα με εχθρικό τρόπο αρνούμενα για να αναλάβουν την ιδιοκτησία των μνημονίων και να αποδεχτούν την αναγκαιότητα των μέτρων παρά το γεγονός ότι τα δάνεια της ΕΕ ήταν ο μόνος τρόπος για την επιβίωση της χώρας.
Αποκορύφωμα της μυωπικής αντίδρασης του ελληνικού πολιτικού συστήματος ήταν η λαϊκίστικη φρενίτιδα ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ που παρομοίαζαν την Άνγκελα Μέρκελ με τους Ναζί, χαρακτήριζαν τις κυβερνήσεις που υπέγραφαν μνημόνια γερμανοτσολιάδες υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η χώρα βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή- στάση που ενθάρρυναν δυστυχώς και αρκετά μέσα ενημέρωσης για να αποκομίσουν κέρδη χαϊδεύοντας τα αυτιά του κόσμου .
Αν το κλήμα ήταν στραβό, το έφαγε και ο γάιδαρος του λανθασμένου πρώτου προγράμματος το οποίο έριχνε πολύ μεγάλο βάρος στην φορολογία και τις περικοπές μισθών και συντάξεων οδηγώντας τη χώρα σε πρωτοφανή ύφεση και μεγάλη ανεργία.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα σημαντικές μεταρρυθμίσεις ( άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, πάταξη της φοροδιαφυγής, ιδιωτικοποιήσεις , περικοπή δημοσίων δαπανών, μείωση του κράτους κλπ) βρήκαν μεγάλη αντίσταση στην ελληνική κοινωνία των αγανακτισμένων όχι μόνο γιατί έθιγαν τα προνόμια συγκεκριμένων ομάδων αλλά κι επειδή θεωρήθηκαν εντολές του ΔΝΤ ή του Σόιμπλε.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με κύριο σύνθημα “θα βαράμε τα νταούλια κι οι αγορές θα χορεύουν ” οδήγησε στην αλλοπρόσαλλη διαπραγμάτευση Τσίπρα- Βαρουφάκη ,στην μετωπική σύγκρουση με την Ευρώπη και στο παραλίγο GREXIT της χώρας.
Το αδιέξοδο στις σχέσεις κυβέρνησης –ΕΕ προκάλεσε το αχρείαστο δημοψήφισμα του Ιουλίου έκλεισε τις τράπεζες και έσπρωξε την οικονομία τουλάχιστον δυο χρόνια πίσω ,αλλά και στην υπογραφή ενός ακόμη σκληρού τρίτου μνημονίου που επιβαρύνει το ελληνικό χρέος με επιπλέον 85 δισεκατομμύρια ευρώ!
Παρ όλα αυτά ,ακόμη και σήμερα ο κ.Τσίπρας αρνείται να παραδεχθεί δημοσίως τα τραγικά λάθη της διακυβέρνησής του και δεν ακολουθεί το πετυχημένο παράδειγμα των Κυπρίων : να κλείσει μια ώρα αρχύτερα την αξιολόγηση που θα φέρει την ελάφρυνση του χρέους και την έξοδο στις αγορές .
Αντίθετα συνεχίζει να καθυστερεί τη συμφωνία μιλώντας για ηρωική διαπραγμάτευση προστασίας των οικονομικά ασθενέστερων βυθίζοντας βαθύτερα την οικονομία και κάνοντας καθημερινά δυσκολότερη την έξοδό της στην ανάπτυξη.
Την ίδια στιγμή η προσφυγική κρίση εντείνεται, οι εταίροι απειλούν για έξοδο της χώρας από την Σένγκεν ενώ κάποιοι μιλούν ακόμη και για την υπογραφή ενός τέταρτου μνημονίου. Το μαρτύριο δεν έχει τέλος.
