Τη λένε Αϊμέ και τον άντρα της Ομέρ. Κάτω των 30 ετών και οι δυο. Ούτε πέντε χρονών τα δυο τους παιδιά.
«Δεν υπάρχει η πόλη μας πια» λέει η Αϊμέ σε τέλεια αγγλικά, αναφερόμενη στην πόλη καταγωγής της. «Δεν υπάρχει πια και η πατρίδα μας η Συρία…» συμπληρώνει ο άντρας της.
Στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Ανάμεσα σε τέσσερις-πέντε -ποιος ξέρει;- χιλιάδες άλλους μετανάστες και πρόσφυγες. Αυτή, αυτός, τα δυο τους παιδιά και… το αναπηρικό καροτσάκι της Αϊμέ!
Η Αϊμέ λόγω μιας προϊούσας μυοπάθειας είναι ανάπηρη από τη μέση και κάτω. Δεν την εμποδίζει αυτό να φροντίζει τα δυο της παιδιά. Δεν εμποδίζει και τον Ομέρ να την αγαπά και να την προσέχει.
Έφυγαν από τη Συρία κυνηγημένοι από τον πόλεμο. Πέρασαν τα σύνορα της Τουρκίας μέσα από αντλίες με νερό και συρματοπλέγματα. Κάποια στιγμή ο Ομέρ σήκωνε στην αγκαλιά του την Αίμε, τα παιδιά και το καροτσάκι.
«Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς…» λέει.
Από την Τουρκία στη Μυτιλήνη. «Όλοι μαζί σε μια βάρκα, 1.500 δολάρια ο ένας μας, 750 δολάρια το κάθε παιδί, 1.000 δολάρια το αναπηρικό καροτσάκι» είναι η περιγραφή του κόστους μεταφοράς από τη μαφία των Τούρκων δουλεμπόρων. Χρεώνουν 1.000 ευρώ για να μεταφέρουν το αναπηρικό καροτσάκι.
Ο προορισμός του; Η Γερμανία. Ερωτηθέντες τι θα κάνουν εκεί, απαντούν: «Θα ζήσουμε…»
