Σε πρόσφατο άρθρο του ο Ντέιβιντ Κάμερον υποστηρίζει την επιτακτικότητα της ανεξαρτησίας των κυβερνήσεων να υποδεικνύουν, αποκλειστικά αυτές, ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος της Επιτροπής.
Η προσεκτική ανάγνωση των επιχειρημάτων του, ορισμένα από τα οποία είναι χαρακτηριστικά ενός εθνοκεντρικού πραγματισμού, αποκαλύπτει το πλαίσιο μέσα στο οποίο το Ηνωμένο Βασίλειο βλέπει την ευρωπαϊκή προοπτική.
Ενα από αυτά τα επιχειρήματα αφορά το μεγάλο ποσοστό αποχής μας στις ευρωεκλογές και τη συνεπόμενη, κατά τον Κάμερον, αριθμητική απονομιμοποίηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να εκλέξει τον πρόεδρο της Επιτροπής.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι μια τέτοια άποψη πλήττει κατάδηλα την πλειοψηφία ως αρχή δημοκρατικής λήψης αποφάσεων, δείχνει και κάτι άλλο ιδιαίτερα αντιευρωπαϊκό: ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα πρέπει να περιορίζεται στο να επικυρώνει ό,τι θα συμφωνείται σε επίπεδο κυβερνήσεων.
Αντί λοιπόν αυτή η χαμηλή συμμετοχή μας πολιτικά να τον ανησυχήσει, την αξιοποιεί για να προκαλέσει μέσα από την υποδεικνυόμενη περιφρόνηση μια ακόμη μεγαλύτερη αποχή. Παροτρύνει, δηλαδή, τους ευρωπαίους συμπολίτες του να μην ασχολούνται με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αφού η πραγματικότητα της εξουσίας πρέπει να ανήκει στις κυβερνήσεις που συγκροτούν τη «Διευθυντηριακή» Ευρώπη.
Μήπως όμως θα άξιζε να αφεθεί ο κ. Κάμερον να προτείνει τον εκλεκτό του, τον οποίο στη συνέχεια το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα απέρριπτε; Και να δούμε τότε ως πού φθάνει η αγγλική νομιμοφροσύνη απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Λέτε να πάμε πίσω, στα 1066 μ.Χ., για να εξηγήσουμε τη στάση; Ακόμη και με ψυχαναλυτικούς όρους;
Τότε, που πηγαίνοντας απέναντι /
Ξεχνάγαμε πολύ συχνά από πού είχαμε έλθει.
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
