Δημιουργός του πολιτικού κινουμένου σχεδίου «Βαλς με τον Μπασίρ» που έφτασε ως τα Οσκαρ, ο ισραηλινός σκηνοθέτης Αρι Φόλμαν εισχωρεί στον φαντασιακό κόσμο του Στάνισλας Λεβ για τη δημιουργία αυτής της πολύ όμορφης στην όψη αλλά και πολύπλευρης ταινίας, στην οποία για μία ακόμη φορά το κινούμενο σχέδιο εμπλέκεται με τους ζωντανούς ηθοποιούς.
Αυτός ο συνδυασμός άλλωστε βρίσκεται και ως θέμα στο «Πέρα από τα όνειρα» που εστιάζει στην περίπτωση μιας ηθοποιού, της Ρόμπιν Ράιτ (που υποδύεται τον εαυτό της), στην οποία προτείνεται να πουλήσει τον εαυτό της στο στούντιο με το οποίο συνεργάζεται προκειμένου να κατασκευαστεί ένα ολόγραμμά της σε μικροτσίπ. Το οποίο θα χρησιμοποιείται όπως και όποτε το στούντιο θέλει διατηρώντας την εικόνα της ηθοποιού πάντα στην ίδια ηλικία, 34 χρόνων –δέκα, δηλαδή, χρόνια μικρότερη σε σχέση με την πραγματική ηλικία της Ράιτ.
Στο πρώτο και καλύτερο μέρος της, στην πρώτη από τις τρεις πράξεις της, η ταινία είναι μια καυστική (και σχετικά τρομακτική) ματιά επάνω στον αδίστακτο κόσμο του Χόλιγουντ που ξεζουμίζει τα παιδιά του και στη συνέχεια, όταν αυτά μεγαλώσουν, τα περιθωριοποιεί για να τα πετάξει σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Το ίδιο θέμα βρισκόταν στο επίκεντρο μιας παλαιότερης αμερικανικής ταινίας, της «Simone» του Αντριου Νίκολ. Μόνο που εδώ τα πράγματα έχουν πλέον σοβαρέψει πολύ και η ταινία μιλάει για την πλήρη ψηφιοποίηση του μέλλοντος που δεν θα επιτρέπει καμία απολύτως αντίδραση στο ανθρώπινο στοιχείο.
Η Ρόμπιν Ράιτ, που υπενθυμίζω ότι παίζει τον εαυτό της (ως και τίτλοι προηγούμενων ταινιών της όπως το «Φόρεστ Γκαμπ» και οι «Τρελές ιστορίες έρωτα και φαντασίας» αναφέρονται), δίνει μια γενναία ερμηνεία ενώ προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της στις σκηνές της με τον πολύ καλό Ντάνι Χιούστον που την εξευτελίζει υποδυόμενος τον γλοιώδη, κυνικό ιδιοκτήτη του στούντιο (που έχει την ονομασία Miramount, ένας ειρωνικός συνδυασμός της Miramax και της Paramount). Ανθρώπινος και ζεστός, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ μοιράζεται τις περισσότερες από αυτές τις σκηνές υποδυόμενος τον αφοσιωμένο ατζέντη της Ράιτ που προσπαθεί να την προστατεύσει ώστε να μην κάνει μία ακόμη λανθασμένη κίνηση στην καριέρα της. Συγχρόνως υπάρχει και η παράλληλη ιστορία του γιου της (Κόντι Σμιντ Μακ Φι) που πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και οδηγείται προς την ολική κώφωση και τύφλωση.
Εκεί όπου τα πράγματα αρχίζουν σχετικά να μπερδεύονται είναι στη δεύτερη πράξη, όταν η ταινία μεταφέρεται στο μακρινό μέλλον, με τη Ράιτ ηλικιωμένη πλέον να επιστρέφει στη «ζώνη του κινούμενου σχεδίου» που είναι πλέον αποκλειστικώς ο χώρος του κινηματογράφου. Με το που εισχωρεί στη ζώνη η ταινία μετατρέπεται σε κινούμενο σχέδιο και το ενδιαφέρον μας αρχίζει να μειώνεται. Το κινούμενο σχέδιο δείχνει μάλλον άχαρο μπροστά στο ζωντανό στοιχείο, κάτι που ενδεχομένως να έγινε και εκ προθέσεως.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
