The Walking Dead(PC, PS3, X360)
Προσπαθώ να φανταστώ την έκπληξη του όποιου στελέχους της Telltale σηκώθηκε ένα πρωί να πάει στο γραφείο του προσπαθώντας να κατεβάσει καμιά καλή ιδέα για το επόμενο adventure game που θα διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το «κατάπτυστο» Jurassic Park, και στην πορεία αντιλήφθηκε ότι στα συρτάρια του είχε παρατεταμένο το licence του comic στο οποίο βασίστηκε η ίσως πιο επιτυχημένη αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά των τελευταίων 2 ετών!
Το Walking Dead δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, τουλάχιστον σε ότι αφορά τους μηχανισμούς του. Συνεχίζουμε από εκεί που αφήσαμε το… ακατονόμαστο, μόνο που αυτή τη φορά έχουμε έναν πρωταγωνιστή και το βάρος πέφτει στους γρίφους και τους διαλόγους. Κι αν στον τομέα των γρίφων δεν παρατηρήσεις και τίποτα το αξιοπρόσεκτο (δε φταις εσύ, don’t worry), το ίδιο ΔΕΝ ισχύει στο σενάριο.
Με τη βοήθεια του ίδιου του Kirkman (τι πάει να πει «ποιος είναι οKirkman;», ντροπή…) τα παλικάρια της Telltale κατάφεραν να δημιουργήσουν μια παράλληλη -με αυτήν του comic- ιστορία, χρησιμοποιώντας κυρίως ολοκαίνουργους χαρακτήρες (και όχι μόνο, όπως θα ανακαλύψεις), η εξέλιξη της οποίας και οι τροπές που αυτή παίρνει (αφού βάλεις το χεράκι σου βέβαια) σίγουρα δε θα σε αφήσουν αδιάφορο, ενώ και το episodic στοιχείο που χαρακτηρίζει κάθε κυκλοφορία της εταιρίας δείχνει να κολλάει «γάντι» στο συγκεκριμένο τίτλο, με τα cliffhanger των δύο πρώτων επεισοδίων μάλιστα να το πιστοποιούν πάραυτα!
Must buy από τα λίγα…
Resistance: Burning Skies(PS Vita)
Τα πράγματα για το νέο Resistance (χωρίς την υπογραφή της Insomniac αυτή τη φορά) δεν είναι και τόσο ρόδινα. Κι ας βαυκαλίζεται με τον τίτλο του πρώτου πραγματικού (δηλαδή dual-stick) FPS σε φορητή κονσόλα, μετά από ένα ταπεινό59 στο metacriticπολλοί θα θεωρούσαν πως τα περαιτέρω λόγια θα ήταν περιττά για το shooter της Nihilistic, έλα μου όμως που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι…
ToResistance: Burning Skiesπάσχει από πολλά προβλήματα. Μέτρια γραφικά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι προς τι ο τόσος ντόρος για τη δύναμη του Vita. Λεπτομέρειες στο game design όπως τα unskipable cut-scenes που επαναλαμβάνονται κάθε φορά που φορτώνεις ένα save. Σενάριο που… ναι, καλάαυτόάστο καλύτερα γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά. Αλλά και μια αίσθηση «been there done that», αναπόφευκτη για ένα generic corridor shooter όπως αυτό, που φτιάχτηκε με μοναδικό γνώμονα να καλύψει άμεσα το κενό στη νέα αυτή αγορά. Να σου την πω την αμαρτία μου όμως; Κάπου κόλλησα!
Δε ξέρω αν είναι το γεγονός ότι αυτό τον καιρό κοντεύουμε να ψάχνουμε games για το Vita μας επιστρατεύοντας bounty hunters. Δε ξέρω αν είναι και η γλυκιά ανάμνηση του πρόσφατου Resistance 3 (του αντικειμενικά καλύτερου της σειράς) που αποτέλεσε κι έναν από τους πλέων under-rated τίτλους της περασμένης χρονιάς. Δε ξέρω αν είναι καν η -σχεδόν- αψεγάδιαστη μεταφορά του σημαντικότερου asset ολόκληρου του franchise, του εκπληκτικού gun-play δηλαδή (ναι, το αγαπημένο Auger είναι πάλι εδώ). Και πριν πέσετε να με φάτε σημειώστε ότι είπα «σχεδόν».
Το σίγουρο όμως είναι πως ούτε τα προβλήματα που προανέφερα, ούτε οι υπερβολές του developer προκειμένου να χρησιμοποιήσει στο έπακρο τα gimmicks της πλατφόρμας (δηλαδή προς Θεού, ηρεμήστε πια όλοι με αυτό το touch-screen interface, δε χρειάζεται να είναι πάντα και παντού αξιοποιήσιμο) ήταν ικανά να με αποτρέψουν από αυτό το «λίγο ακόμα» που χαρακτηρίζει τα πολλές φορές μέτρια αλλά αρκούντως εθιστικά παιχνίδια. Και ξέρεις τι; Δε διαφωνώ επί της ουσίας με αυτό το ταπεινό 59… απλά να, δεν πέρασα κι άσχημα μαζί του!
Max Payne 3(PC, PS3, X360)
ΤοMax Payne 3είναι φτιαγμένο για να σου κρατήσει το σαγόνι βιδωμένο στο πάτωμα όταν το αντικρίζεις για πρώτη φορά. Και για δεύτερη. Και για τη νιοστή! Τα production values της Rockstar βλέπεις, μπορεί να είναι γνωστά για τα υψηλά στάνταρ που τα χαρακτηρίζουν, αλλά να, αυτό που συμβαίνει εδώ καταντάει σκανδαλωδώς περιπαικτικό για οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί εκεί έξω, τουλάχιστον όσων αφορά την τρέχουσα γενιά κονσολών. Μετά την πρώτη σου βόλτα στις φαβέλες της Βραζιλίας θα με θυμηθείς!
Τα ίδια πάνω-κάτω φυσικά ισχύουν και για τον ήχο, με το voice acting να σε αφήνει άναυδο, το soundtrack να απαιτεί μια θέση στη δισκοθήκη σου και το όλο design να δοκιμάζει τα όρια του ηχοσυστήματος σου.
Όπως καταλαβαίνεις όταν όλες αυτές οι ομορφιές συνοδεύονται από ένα ενδιαφέρων σενάριο που μπορεί να προσδώσει χαρακτήρα στον άψογο αλλά άψυχο τεχνικό τομέα, όπως και τους αντίστοιχης ποιότητας gameplay μηχανισμούς να το υποστηρίξουν, στα χέρια μας έχουμε κάτι το μοναδικό! Μόνο που…
Κάπου εδώ αρχίζει η γκρίνια. Περπάτα. Ρίξε πιστολιές. Bullet-time. Cut scene. Πάμε πάλι από την αρχή. Ξανά και ξανά. Επί 10-12 ώρες. Μα τι σκεφτόσουν ρε Rockstar; Ένα third person shooter που σε σημεία φτάνει να σε απωθεί το -ξεσηκωμένο από GTA- shooting του;
Θες λόγω της άνευρης γραμμικότητας του τίτλου. Λόγω των ορδών από a la Μπομπ Σφουγκαράκης bullet sponge αντιπάλων που σε καταδιώκουν. Λόγω του δύστροπου μηχανισμού που σου επιβάλει την αργή κίνηση της bullet-time κάθε φορά που το παιχνίδι σε ταΐζει από μόνο του παυσίπονα. Λόγω των ΑΝΟΗΤΩΝ collectibles που προσδίδουν ειδικό βάρος στη λέξη unreplayabilty (που μόλις σκέφτηκα). Θες ακόμα και λόγω του άχαρου σεναρίου που χωρίς να είναι κακό, φέρει περισσότερο τη σφραγίδα του developer που το υπέγραψε παρά του franchise που υποστηρίζει. Μαζεύονται πολλά! Ένας σκασμός μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες που καταφέρνουν να την κάνουν τη ζημιά.
Δε ξέρω αν θα με ενοχλούσαν το ίδιο τα προβλήματα του παιχνιδιού αν στην ούγια έγραφε κάτι διαφορετικό. Από την άλλη δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν σε «βαριές κληρονομιές» κλπ. Για όνομα του Odin δηλαδή, για video games μιλάμε. Και το Max Payne 3 είναι ένα καλογυαλισμένο αλλά μάλλον ανούσιο video game. Σαν το πανάκριβο single malt που νέρωσες υπερβολικά γιατί έκαιγε το λαιμό των φίλων σου. Και όλα αυτά μέσα στο κατακαλόκαιρο…
– Κωνσταντίνος Δημόπουλος
