Σ’ έναν τουριστικό οδηγό για το Μπουένος Αιρες οι πιο δημοφιλείς προτάσεις είναι: μια επίσκεψη στο νεκροταφείο που αναπαύεται η Εβίτα, μια έξοδος σ’ ένα τάνγκο-μπαρ, ενα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, κατά προτίμηση στην Μπομπονέρα. Στον πρώτο προορισμό σπάνια θα συναντήσεις κάποιον ζωντανό Αργεντινό. Στον δεύτερο θα βρείς κάποιους-που σύντομα θα περάσουν στον πρώτο- να χορεύουν με τουρίστριες που αναζητούν τον δικό τους Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Στον τρίτο θα πάρεις μια πιο αληθινή εικόνα της σημερινής Αργεντινής. Το ποδόσφαιρο είναι απο τα λίγα στερεότυπα που ακόμα παραμένουν κομμάτι της καθημερινότητας. Στην Ιταλία σε όποιον κι αν μιλήσεις για φαγητό κάτι θα σου πεί. Στην Γαλλία για σινεμά. Στην Αγγλία για τον καιρό. Στην Ελλάδα για πολιτική. Στην Αργεντινή για το ποδόσφαιρο. Η κοινωνική θέση του καθένα δεν παίζει σημαντικό ρόλο. Καθηγητές πανεπιστημίου, καρτονέρος, πολιτικοί και όλοι οι άλλοι/ες έχουν μια άποψη για το αν το 3-4-3 ταιριάζει στον Μεσι ή το 4-4-2 είναι καλύτερο για τον Τέβες. Η Εθνική Αργεντινής είναι απο τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο, άρα το ενδιαφέρον μοιάζει λογικό.
Το τοπικό πρωτάθλημα όμως δεν είναι τόσο εντυπωσιακό. Το θέαμα δεν είναι καλύτερο απο την σούπερ λίγκ στις αρχές Σεπτεμβρίου. Τα στάδια συχνά θυμίζουν αυτά της Θεσσαλονίκης την δεκαετία του ’80. Ο μέσος όρος ταχύτητας των παικτών στην Αργεντινή δεν ξεπερνάει αυτήν του Τοτσέ. Γιατί τότε η κυβέρνηση πληρώνει για να μεταδίδονται οι αγώνες στην δημόσια τηλεόραση; Γιατί τα γήπεδα γεμίζουν κάθε Κυριακή;
Αυτό που διαφοροποιεί την Απερτούρα και την Κλαουζούρα απο άλλα, οχι τόσο θεαματικά πρωταθλήματα είναι το πάθος. Η τηλεοπτική μετάδωση του Τσακαρίτα – Τίγκρε είναι πιο έντονη απο αυτή στο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Οι οπαδοί της Άρσεναλ Σαραντί και της Ροζάριο Σεντράλ κάνουν περισσότερο θόρυβο απο τους Μαδριλένους ή τους Μπλαουγκράνα. Αν υπολογίσεις και την ποιότητα του τσοριπάν (σ.σ. το δικό μας βρώμικο) στην είσοδο, καταλαβαίνεις τι κάνει το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή τόσο ξεχωριστό.
Τόσο μεγάλο είναι αυτό το πάθος που συχνά δίνει μεγάλη εξουσία σε όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Στο ημίχρονο των αγώνων τα σποτ διαφημίζουν την κυβέρνηση και τα έργα της. Ο πρόεδρος του συνδέσμου φιλάθλων κάθε ομάδας παίρνει κανονικό μισθό για τις υπηρεσίες του, ανεξάρτητα αν ο σύλλογος είναι μεγάλος ή όχι. Οι ποδοσφαιριστές συχνά καλούνται να απολογηθούν μπροστά του μετά απο ήττες σε σημαντικά παιχνίδια. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και κυβερνήτης του Μπουένος Άιρες ήταν παλιότερα πρόεδρος της Μπόκα Τζουνιορς*.
Η Μπόκα Τζούνιορς συνδιάζει στοιχεία αυτού του ποδοσφαιρκού τοπικισμού σε ενα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο. Απο την μια,δεν λείπουν πολλά απο τα παραπάνω αρνητικά στοιχεία. Ο Ράφα ντι Ζεο, πρώην πρόεδρος της doce (σ.σ. ο μεγαλύτερος σύνδεσμος της ομάδας), βρίσκεται στην φυλακή για δολοφονία. Οι ποδοσφαιριστές συχνά ξεκινάνε καυγάδες, θυμίζοντας τον Πάμπλο Γκαρσία του ΠΑΟΚ. Μεγάλη η διαφορά με τον σύγχρονο ποδοσφαιριστή σε ενα καλό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θυμίζει γιάπη με σορτσάκι, κάνοντας την δουλειά του χωρίς πολλές διαμαρτυρίες και δράματα. Από την άλλη όμως, το μουσείο, η μπουτίκ, η ειδική εξέδρα για τουρίστες και οτι έχει σχέση με μάρκετινγκ, θυμίζει μεγάλο Ευρωπαϊκό σύλλογο. Πρόσφατα εγκαινιάστηκε και το ξενοδοχείο πέντε αστέρων με θέμα την ομάδα, όπως αυτό της Ρεάλ Μαδρίτης.
Η Μπόκα Τζούνιορς, μαζί με την Μίλαν, έχει τους περισσότερους διεθνείς τίτλους απο κάθε άλλο σύλλογο. Εκτός απο τις επιτυχίες μέσα στο γήπεδο, δύο άλλα στοιχεία την βοήθησαν να γίνει μια απο τις πιο γνωστές ομάδες παγκοσμίως.
Το πρώτο είναι η γειτονιά της Μπόκα. Το παλιό λιμάνι του Μπουένος Άιρες ήταν η γειτονία Ιταλών μεταναστών στις αρχές του εικοστού αιώνα. Η παραγκούπολη της εποχής. Αλλά όταν την παραγκούπολη την χτίζουν Ιταλοί είναι σίγουρο οτι θα είναι όμορφη. Εκεί γεννήθηκε το τάνγκο απο αυτούς τους μελαγχολικούς μετανάστες. Σήμερα, είναι μια απο τις πιο τουριστικές αλλά και επικίνδυνες γειτονιές στην πόλη. Στο κέντρο της Μπόκα, πραγματικά δίπλα στα υπόλοιπα κτίρια βρίσκεται η Μπομπονέρα. Αυτο την κάνει τόσο ιδιαίτερη σε σχέση με άλλα στάδια, όπως το Μονουμεντάλ, που δεν έχουν παρόμοιο χαρακτήρα και επίσης δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον για τον μέσο τουρίστα.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ο Ντιεγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Στην Αργεντινή υπάρχει μια εκκλησία που για θεό της πιστεύει στον Ντιέγκο. Στους γάμους που γίνονται εκεί, δεν υπάρχουν στέφανα και βέρες. Οι μελλοντικοί σύζυγοι για να ενώσουν τα δεσμά πρέπει να βάλουν ένα γκολ σαν το “χέρι του θεού”. Αυτό μαζί με το “γκόλ του αιώνα” με αντίπαλο την Αγγλία το 1986 έκαναν τον Ντιέγκο τόσο μοναδικό για τους Αργεντινούς, τρία μόνο χρόνια μετά τον πόλεμο μεταξύ των δύο στα Φόκλαντς/Μαλβίνες. Ανάμεσα στους ξένους μερικοί προτιμάνε τον Πελέ. Κάποιοι κάνουν κριτική στον τρόπο ζωής του. Άλλοι τον βρίσκουν εγωιστή. Οι περισσότεροι όμως θα πάνε στο μουσείο της Μπόκα για να δούνε το άγαλμα του.
Η σύγκριση του Μαραντόνα με τον Μέσι γίνεται λιγότερο στην Αργεντινή απ’οτι στον υπόλοιπο κόσμο. Ποδοσφαιρικά του μοιάζει πολύ περισσοτερο απ’οτι ο Ρικέλμε ή ο Ορτέγκα. Στην μπιανκοσελέστε όμως δεν έχει προσφέρει όσα στην Μπαρτσελόνα. Θα έχει άλλη μια ευκαιρία το 2014. Αν την εκμεταλευτεί και με αντίπαλο την Βραζιλία, τότε μπορεί να ξεπεράσει την φήμη του Ντιέγκο.
*Οι ομάδες στην Αργεντινή είναι ιδιοκτησία των μελών τους. Τα μέλη εκλέγουν έναν προέδρο που διοικεί την ομάδα. Στους μεγάλους συλλόγους οι εκλογές είναι τοσο σημαντικές που οι υποψήφιοι τυπώνουν αφίσες και κάνουν προεκλογική εκστρατεία.
Ο Κωνσταντίνος Περιστεράς τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκεται στο Μπουένος Αιρες για σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις.
