Συμβαίνουν καμιά φορά στα εστιατόρια, όπως σε όλες τις δουλειές δηλαδή περιστατικά που φέρνουν σε δύσκολη θέση, εστιάτορες, σερβιτόρους, πελάτες. Ένα τέτοιο συνέβη πριν από μερικά βράδια.
Τα πράγματα έχουν ως εξής: Παρέα Γάλλων, έξι άτομα, έφαγαν και ήπιαν κι απ’ ό,τι φαίνεται πέρασαν καλά απολαμβάνοντας την περιποίηση, και τα πιάτα που επέλεξαν. Τόσο καλά που έκλεισαν το δείπνο τους με λικέρ, γλυκά και καφέδες, ενώ ήδη είχαν πιει 3 φιάλες κρασί.
Στον λογαριασμό, υπήρξε μια διαμαρτυρία σχετικά με την τιμή ενός steak tartare. Δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις από τον σερβιτόρο, ότι πράγματι η τιμή ήταν η αναφερόμενη στην απόδειξη και το πιάτο που επελέγη ως «πιάτο ημέρας», δεν ήταν τιμολογημένο ούτε κι αναφέρονταν στον κατάλογο (μενού) του εστιατορίου. Στην ερώτηση «και γιατί δεν μας είπατε ότι κάνει τόσο» η απάντηση ήρθε χωρίς περιστροφές: «επειδή ποτέ δεν ρωτήσατε»!
Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι πολιτισμένα και το περιστατικό μπορεί να χαρακτηριστεί ως σύνηθες. Η συνέχεια έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ένας εκ των πελατών, ο πρεσβύτερος, έδωσε την κάρτα του για να εξοφληθεί ο λογαριασμός. Στη συνέχεια ο σερβιτόρος του ζήτησε να τον ακολουθήσει στο ταμείο δεδομένου ότι χρειάστηκε να δώσει ο πελάτης τον κωδικό ασφαλείας ώστε να ολοκληρωθεί η χρέωση της κάρτας. Τότε κι ενώ προς στιγμή ο πελάτης πάτησε τα νούμερα του pin κανονικά, άλλαξε ξαφνικά διάθεση, τράβηξε την κάρτα πριν ολοκληρωθεί η συναλλαγή και γύρισε στο τραπέζι του.
Κι εκεί μπήκε από τον πελάτη το εξής θέμα: στη Γαλλία, είπε, και στο πιο καλό εστιατόριο θα πλήρωναν πολύ λιγότερα χρήματα για ένα steak tartare, άρα δεν ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν. Μάλιστα!
Προσωπικά από εδώ και στο εξής έχω αντίληψη του πράγματος και άρα μπορώ να γράφω έχοντας και την ιδιότητα του αυτόπτη. Ο σερβιτόρος ήρθε με την κυρία της παρέας και εξήγησε τα καθέκαστα στον ιδιοκτήτη και σεφ του εστιατορίου. Η κυρία εξήγησε επίσης την άποψή της, δήλωσε δημοσιογράφος πολύ γνωστού γαλλικού γυναικείου περιοδικού, είπε ότι λόγω του ότι αισθάνονται ότι «τους κλέβουν» δεν ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν τον λογαριασμό. Τόμπολα!
Μπορώ να πω ότι χάρηκα την ψυχραιμία αντιμετώπισης του θέματος εκ μέρους του εστιάτορα. Σε πολύ καλά γαλλικά προσπάθησε όσο μπορούσε να εξηγήσει ότι, ακόμα κι αν είναι υποχρέωσή του η αναγραφή της τιμής, ήταν ανήκουστο αυτό που συνέβαινε. Η συνέχεια βέβαια κι ενώ η παρέα έπαιρνε την άγουσα προς το ξενοδοχείο της, περιείχε ωραία «γαλλικά» διανθισμένα με «ιταλικής προέλευσης» κοσμητικά επίθετα.
Ζήτησα από τον σεφ να μου εξηγήσει τι είχε συμβεί. Στην συζήτηση προσήλθε και ο σερβιτόρος ο οποίος αφού εξέθεσε τα παραπάνω, πρόσθεσε το όνομα του ξενοδοχείου στο οποίο διέμεναν οι Γάλλοι. Έλαμψε το πρόσωπο του σεφ, κάλεσε αμέσως στο τηλέφωνο το ξενοδοχείο και ζήτησε από την κοπέλα στο τηλεφωνικό κέντρο να μιλήσει με τον ιδιοκτήτη και διευθυντή του ξενοδοχείου. Του εξήγησε το περιστατικό και του ζήτησε να ενημερώσει τους πελάτες του ότι μέχρι τις 12 όφειλαν να επιστρέψουν και να πληρώσουν τον λογαριασμό διαφορετικά θα έκανε αναφορά στην Τουριστική Αστυνομία.
Ω, του θαύματος! Σε λιγότερο από 20 λεπτά οι πελάτες, οι τρεις άρρενες συγκεκριμένα, είχαν επιστρέψει στο εστιατόριο, ήταν ευγενικοί, πλήρωσαν τον λογαριασμό και αναχώρησαν καληνυχτίζοντας και καληνυχτιζόμενοι. Ο εστιάτορας σε μια κίνηση καλής θέλησης δεν τους χρέωσε καθόλου το steak tartare.
Αν σήμερα καταγράφω αυτό το περιστατικό είναι γιατί είδα καταστάσεις που με ενόχλησαν πολύ.
– Η συμπεριφορά της παρέας ήταν τέτοια που απευθύνονταν σε υποτελείς, σε κατώτερους τρόπον τινά ανθρώπους. Άρα για μένα μπαίνει ένα θέμα που πιθανόν μια κατηγορία επισκεπτών μας κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, όλο και πιο συχνά θα το φέρουν ως «σύμπτωμα».
– Η κατηγορία «κλέφτες», «απατεώνες» και ‘γω δεν ξέρω τι άλλο, θα μας ακολουθεί και τέτοια περιστατικά μπορεί φέτος να αυξηθούν, λόγω ενός κλίματος που έχει διαμορφωθεί διεθνώς.
– Η επίκληση της ιδιότητας του δημοσιογράφου, ήταν και είναι πάντα απειλητική. Φαντάζομαι αν ήταν πρεσβυτέρα, καμαριέρα, δασκάλα, αρχιτέκτονας, δεν θα το ανέφερε.
Κλείνω αυτό το σημείωμα με μια διαπίστωση που δυστυχώς ολοένα και περισσότερο επιβεβαιώνεται. Το φαγητό έξω έχει καταστεί πλέον πολυτέλεια για την χώρα μας. Οι τιμές σε κάποια προϊόντα επιβαρύνουν το πιάτο και φτάνει στον πελάτη σε τιμές πολύ υψηλές. Τα κρασιά δουλεύονται με ποσοστά κέρδους τα οποία φέρνουν οδύνες τοκετού στον συνολικό λογαριασμό. Η φημολογούμενη αύξηση του ΦΠΑ σε έναν κλάδο που ήδη πλήττεται από την κρίση δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
Δεδομένου λοιπόν ότι ολοένα και περισσότεροι Έλληνες επιλέγουν φτηνότερες λύσεις ή μένουν σπίτι, είναι πιθανόν τη νύφη να την πληρώνουν οι επισκέπτες. Ως πλέον ευάλωτους, ως εκ των πραγμάτων υποχρεωμένους να τρώνε έξω πρωί μεσημέρι βράδυ, αυτούς κυρίως πρέπει να προστατέψουμε. Κι αυτή η προστασία πρέπει να είναι σαφής και με όρους ειλικρίνειας, χωρίς φωνές και πρακτικές που θυμίζουν παλιές εποχές, όπου παρόμοια περιστατικά στην τουριστική Πλάκα για παράδειγμα (και όχι μόνο), σηματοδοτούσαν γενικότερες συρράξεις.
