Μερικές χιλιάδες Αθηναίοι καθηλώθηκαν τις προηγούμενες ημέρες μπροστά στα θεάματα του Ρομέο Καστελούτσι και της κομπανίας του, μπροστά στην «Κόλαση» και στο «Καθαρτήριο», βασισμένα ελεύθερα στηνΘεία Κωμωδίατου Δάντη. Η απόλυτη βία και η απόλυτη αθωότητα, ως όψεις του ίδιου νομίσματος, ένα θέατρο πέρα από το κείμενο, ένα θέατρο μετααστικό, που μας καλεί να ανακαλύψουμε διαφορετικά τον λόγο και την εικόνα. Ακόμη και την αυθεντικότητα. Αν και ο Καστελούτσι «παράγει» περισσότερο από 20 χρόνια, ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1980, από ένα διαμέρισμα της Ρώμης, οι πολλοί, οι amateurs, τον ανακαλύψαμε μετά τη θριαμβευτική του εμφάνιση πέρυσι το καλοκαίρι στην Αβινιόν, όταν άρχισε να γίνεται θέμα της mainstream δημοσιογραφίας.
Διάβασα με πολλή προσοχή το βιβλίο της Ελενας ΠαπαλεξίουΟταν ο λόγος μετατρέπεται σε ύλη(εκδόσεις Πλέθρον), που κυκλοφόρησε με αφορμή την εμφάνιση του Καστελούτσι στο Ελληνικό Φεστιβάλ. Σε όσους ενδιαφέρονται για την τέχνη αυτού του καθολικού δημιουργού συστήνω ιδιαίτερα τη συνέντευξή του που δημοσιεύεται στο παράρτημα του βιβλίου και που ίσως είναι πιο σημαντική από οποιαδήποτε ανάλυση του έργου του.
Μένω ιδιαίτερα σε μιαν απάντηση που έχει σχέση όχι μόνο με το θέατρο αλλά γενικότερα με τον κόσμο μας, που, ενώ σφραγίζεται από το επικοινωνιακό φαινόμενο, χαρακτηρίζεται από απουσία επικοινωνίας. Λέει ο Καστελούτσι: «Η διαμόρφωση μιας κοινότητας που διαθέτει ένα τραγικό βλέμμα, μια κοινή γλώσσα, είναι χαμένη υπόθεση εξαιτίας της επικοινωνίας, την οποία θεωρώ τη μεγάλη ασθένεια της εποχής μας. Ισως κάποια μέρα οι απόγονοί μας θα αποκαλούν την εποχή μας “νοσηρή εποχή της επικοινωνίας”. Εχει επικρατήσει η κενή, νεκρή γλώσσα, σε αντίθεση προς τον Λόγο της ελληνικής αρχαιότητας. Ο Λόγος ήταν η πόλη, ο κοινός οίκος. Ολος ο κόσμος μπορούσε να συνεννοηθεί συνδέοντας τις λέξεις. Σήμερα, όμως, ο λόγος ανακυκλώνεται, διότι είναι κενός».
Σ οκαρίστηκα με την απάντηση αυτή. Εμείς, που ασχολούμαστε επαγγελματικά με την επικοινωνία και τις ποικίλες όψεις της και παρ΄ όλα αυτά μπορούμε να κρατάμε ένα μικρό κομματάκι μας άφθαρτο από τη γοητευτική βαρβαρότητά της, ανακουφιζόμαστε από τη στοχαστική στάση ανθρώπων που μας δείχνουν ότι δεν είναι όλοι παραδομένοι στον κυνισμό της επικοινωνίας. Είναι αυτό μια κατάσταση συνενοχής που λειτουργεί όλες τις εποχές και δημιουργεί τις προϋποθέσεις της κοινότητας.
Ακόμη μία απάντηση του Καστελούτσι από τη συνομιλία του με την Ελενα Παπαλεξίου: «Το θέατρο δεν είναι ένας ελεφάντινος πύργος, αποκομμένος από την πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε στον μικρόκοσμό μας στρέφοντας τα νώτα μας στο θέατρο. Θεωρώ τη στάση αυτή εντελώς αυτιστική, σαν μια πράξη αυτοϊκανοποίησης. Για να διαχυθώ μέσα στον κόσμο πρέπει ο ίδιος να διασπαστώ. Αυτό αποτελεί τη μεγάλη πρόκληση του θεάτρου και όχι η συμμετοχή του σε ένα παιχνίδι αυτοαναφοράς».
