Στη θέση του Μπιλ Γκέιτς ούτε εγώ θα ήμουν ευχαριστημένος. Αντιθέτως, ευτυχισμένοι θα πανηγυρίζουν σήμερα εκατομμύρια χάκερ, οπαδοί του Linux, θιασώτες του ελεύθερου και δωρεάν λογισμικού, για τους οποίους η Microsoft ήταν η «σκοτεινή πλευρά της δύναμης» των υπολογιστών και ο πρόεδρός της ο σατανικός αυτοκράτορας. Στο τέλος όμως νικούν πάντα οι Τζεντάι
*Αν δεν είχαν βρει φρικτό θάνατο στα αμπάρια του «Σούπερφαστ» οι δεκατέσσερις «κολασμένοι της γης» μετανάστες, που πίστευαν πως βρίσκονταν στον δρόμο για τον παράδεισο της Δύσης αν δεν είχε συμβεί αυτό, η εβδομάδα που πέρασε θα ήταν μια από τις πιο ήσυχες του χρόνου, ημερολόγιό μου. Ολοι οι μεγάλοι παίκτες μας, αυτοί που τα μέντια ακολουθούν κατά βήμα τις κινήσεις τους και κατά λέξη τις δηλώσεις τους, συγκεντρώνουν δυνάμεις, προετοιμάζονται για την επόμενη εβδομάδα, για τις λαμπρές ημέρες της επίσκεψης του αυτοκράτορα στη μικρή απομακρυσμένη επαρχία. Πρέπει όλοι να επιδείξουν τον καλύτερό τους εαυτό, να ξεπεράσουν όλα τα προηγούμενά τους ρεκόρ, να κατακτήσουν νέες πανελλήνιες επιδόσεις. Παγκόσμιες, είναι δύσκολο για τους πολιτικούς μας· μόνο οι αθλητές τα καταφέρνουν αυτά.
Εχει αλλάξει ο κόσμος· κάποτε υποδέχονταν με γονυκλισίες και κολακείες τους αυτοκράτορες τώρα όλοι προσπαθούν να πάρουν αποστάσεις, να μην ταυτιστούν μαζί του. Και περισσότερο το προσπαθούν όσοι κάποτε θεωρούνταν οι πιστότεροι εκτελεστές των κελευσμάτων της αυτοκρατορίας. Εχουν γίνει άραγε χειρότεροι οι αυτοκράτορες και γι’ αυτό τους αποφεύγουν οι επαρχιώτες πολιτικοί; Εχει μήπως γίνει πιο αδύνατη η αυτοκρατορία και μπορούν πλέον να την προκαλούν ανενόχλητοι ακόμη και οι μικρότεροι τοπάρχες;
Μπορεί ο καθένας να έχει τη δική του γνώμη για τον άνθρωπο και πολιτικό Μπιλ Κλίντον αλλά υπάρχει κάτι που είναι βέβαιο: εναντίον του συσπειρώθηκε με αδιάλλακτο μίσος το πιο μαύρο, το πιο σκοτεινό, το πιο αντιδραστικό κομμάτι της Αμερικής. Εκανε ό,τι μπορούσε για να τον καταστρέψει και απέτυχε. Στη μικρή μας επαρχία βλέπουμε να συσπειρώνεται εναντίον του το άκρον της αριστεράς και να το ακολουθεί όλη η μαυρίλα της ακροδεξιάς, όλο το βαθύ γαλάζιο του εθνικισμού. Και μάλιστα για τον ίδιο ακριβώς λόγο: για την επίθεση των Συμμάχων στη Σερβία. Και οι μεν ακροδεξιοί συνεχίζουν τον αγώνα των ομοϊδεατών τους στις ΗΠΑ. Οσο για τους ακροαριστερούς, ας αναλογιστούν με ποιους θα βρίσκονται για μια ακόμη φορά πλάι πλάι στις διαδηλώσεις. Δεν φοβούνται μήπως κολλήσουν κα’να κουσούρι;
Οσο για δύναμη, η αυτοκρατορία έχει μεγαλύτερη από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της. Κι έτσι μπορεί να αδιαφορεί για τα θεάματα που στήνουν οι τοπάρχες για να ικανοποιήσουν το κοινό τους. Γνωρίζουν άλλωστε πως κατά βάθος πρόκειται για αταξίες παιδιών που κάνουν ό,τι μπορούν για να τα προσέξουν. Οταν όχι μόνο στον παγκόσμιο αλλά ούτε καν στον εθνικό πολιτικό στίβο δεν μπορείς να διακριθείς, το μόνο που σου μένει είναι να κάνεις φασαρία, καταγγέλλοντας είτε τους πρωταθλητές για την προσωπική τους ζωή είτε τους κανόνες των αγώνων με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι η δημοκρατία επιβάλλει να παίρνουν μετάλλια και οι τελευταίοι.
*Τι είναι άραγε καλύτερο για τον μετανάστη; Να διαμελίζεται σε τουρκικά ναρκοπέδια προσπαθώντας να φθάσει στον Εβρο ή να παθαίνει ασφυξία σε ελληνικά φεριμπότ προσπαθώντας να φθάσει στο Μπάρι; Το καλύτερο θα ήταν βέβαια να μπορούσαν να έμεναν στα σπίτια τους αλλά για να αποφασίσουν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους σε τόσα διαδοχικά σύνορα σημαίνει πως ήταν αδύνατο να μείνουν. Αλλά οι δυτικές κοινωνίες, και η δική μας μεταξύ αυτών, δεν χωράνε ή δεν ανέχονται όλους όσους θέλουν να έρθουν. Τι μπορεί να γίνει; Δεν ξέρω.
Κάποτε θα πλουτίσουν και οι χώρες αυτές, θα στέλνουν πια μόνο τα παιδιά τους για παράνομες σπουδές στο εξωτερικό και θα πιέζουν μετά οι γονείς τους υπουργούς και τα διάφορα ΔΙΚΑΤΣΑ να τους αναγνωρίζουν τα πτυχία. Ετσι έγινε με εμάς, από τους λαθρομετανάστες περάσαμε στους λαθροφοιτητές.
Ως τότε ας δείχνουμε τουλάχιστον ανοχή και ανθρωπιά, όπως θέλαμε να δείχνουν και σε εμάς στην προηγούμενη μεταναστευτική μας φάση. Μου φαίνεται ότι ακόμη και σ’ αυτά τα άθλια οργανωμένα κυνήγια που ακόμη κάνουν οι Εγγλέζοι, αν τα θηράματα καταφέρουν να ξεφύγουν από τον κλοιό των σκυλιών, σταματούν πια να τα κυνηγούν, τους χαρίζουν τη ζωή, δεν τα συλλαμβάνουν, δεν τα συγκεντρώνουν σε στρατόπεδα δεν μπορούμε να είμαστε το ίδιο σπλαγχνικοί και προς τους ανθρώπους;
*Κατατέθηκε και ο προϋπολογισμός αλλά δεν χάλασε την ησυχία της εβδομάδας. Ποιος του δίνει πια σημασία του προϋπολογισμού; Δέκα ψωροτρισεκατομμύρια είναι όλα κι όλα, όσα παίζονταν, στις καλές εποχές, σε 20 συνεδριάσεις του Χρηματιστηρίου. Από την αρχή της χρονιάς έχουν παιχθεί σχεδόν 50 τρισ., πέντε προϋπολογισμοί· κι άλλος ένας ως το τέλος της χρονιάς, σύνολο έξι.
Κάθεται και μετράει δεκάρα τη δεκάρα ο Νίκος Χριστοδουλάκης, μαζεύει φασούλι το φασούλι τον ΦΠΑ του κάθε μικρομεσαίου για να συμμαζέψει το δημόσιο χρέος, να μπορέσει να αγοράσει τα όμορφα γυαλιστερά αεροπλάνα και τανκς που τα ονειρεύεται πώς και πώς για να παίζει ο Ακης, Χριστούγεννα έρχονται, και του μαυρίζει την ψυχούλα του διότι του λέει ότι μπορεί και να μην προλάβει να έχει τα λεφτά ως τότε αντί σαν θαρραλέος και τολμηρός νεοεπενδυτής να αγοράσει Νηματεμπορική, Χαλυβδόφυλλα, Ξυλεμπορία κοινή και προνομιακή, Παράλληλη, Κατασκευές, να γίνει το ένα δέκα σαν αστραπή, να γίνουν τα φασούλια κανόνια, να χαρεί και η ψυχούλα του Ακη.
Πάει, τέλειωσε· πρέπει να αρχίσουν και οι κυβερνήσεις να παίζουν στα χρηματιστήρια. Αφενός για να αυξηθεί η περίφημη ρευστότητα, να ανεβούν λίγοι οι δείκτες που κατηφορίζουν ανησυχητικά, αφετέρου για να καταργηθούν φόροι, τέλη, διόδια και άλλα δυσάρεστα που έχουν πολιτικό κόστος. Τα άλλα κόμματα να λένε ποιες μετοχές παίζει το καθένα, να παρακολουθούμε τις αποδόσεις τους και αν κάποιο κερδίζει περισσότερα στο τέλος της χρονιάς από την κυβέρνηση να αναλαμβάνει αυτό την εξουσία. Αυτό είναι λαϊκός καπιταλισμός και άμεση δημοκρατία.
Αν το επεξεργασθώ λίγο περισσότερο αυτό το σχέδιο, θα είναι μου φαίνεται το πολιτικό πρόγραμμα του 21ου αιώνα να λοιπόν πώς θα γιορτάσουμε τη χιλιετία, ημερολόγιό μου!
*Για τον Μπιλ Γκέιτς όμως καθόλου ήσυχη δεν ήταν η εβδομάδα αυτή. Την τελευταία στιγμή, Παρασκευή, εκεί που ξεψυχούσε η τελευταία εργάσιμη ημέρα της, ο δικαστής Τόμας Πένφιλντ Τζάκσον αποφάνθηκε πως είχε δίκιο ο αρχηγός των μονοπωλίων Κλίντον και οι δεκαεννέα Πολιτείες που κατέθεσαν αγωγή κατά της «Μικρομαλακής», όπως τη λέει ο Στρατής: η Microsoft είναι μονοπώλιο που προσπαθεί με αθέμιτα μέσα να διασφαλίσει την κυρίαρχη θέση της στην αγορά προς βλάβην όλων ημών που χρησιμοποιούμε κομπιούτορες.
Αδηλο λοιπόν το μέλλον της Μικρομαλακής· η τελική απόφαση που θα εκδοθεί σε λίγους μήνες μπορεί να προβλέπει έως και διάλυσή της, όπως είχε γίνει με την ΑΤΤ. Ακόμη και αν γίνει αυτό το ακραίο όμως, ο κόσμος της πληροφορικής δεν θα είναι πια όπως ήταν πριν. Ολοι όσοι ως τώρα τους έσκιαζε η φοβέρα και τους πλάκωνε η σκλαβιά των Windows, του Excel, του Word θα βγουν να μας προτείνουν ευθαρσώς τα προϊόντα τους. Η Μικρομαλακή, ελέγχοντας και το λειτουργικό σύστημα και τα προγράμματα του υπολογιστή, έμοιαζε με ομάδα που δικαιούται και να παίζει και να ορίζει τους κανόνες και τους διαιτητές του παιχνιδιού.
Τέλος πια αυτή η ιστορία. Κανονικά, και μόνο γι’ αυτό το κατόρθωμα της κυβέρνησής του, θα έπρεπε με πανηγυρισμούς να υποδεχθούμε τον Κλίντον…
Μια στιγμή, ημερολόγιό μου· ποιος μου χτυπά την πόρτα μέσα στην άγρια νύχτα της Παρασκευής;
*Ηταν ο Βοκκάκιος κατακίτρινος, με το μαλλί σηκωμένο όρθιο, αγριεμένος. Καταστραφήκαμε, μου είπε. Εδώ και δέκα ημέρες, επειδή ο Ντάου Γιάννος της Σοφοκλέους έπεφτε και ο Ντάου Τζόουνς της Γουόλ Στριτ ανέβαινε, μετέφερε μέσω Γερμανίας όλα τα λεφτά εκεί και τα επένδυσε στον Μπιλ Γκέιτς. Από Δευτέρα αρχίζει η κατρακύλα της μετοχής, μου είπε και εκεί είναι άγρια τα πράγματα, δεν έχει το προστατευτικό δίχτυ των λιμιτντάουν.
Ηξερε για τη δίκη αλλά τον είχαν καθησυχάσει, «γίνεται ποτέ τέτοιο διαπλεκόμενο μονοπώλιο, κράτος εν κράτει, πλανήτης εν πλανήτη, να καταδικαστεί;». Η αριστερή του κουλτούρα τού έλεγε κι αυτή πως δεν γίνεται και να που έγινε… Τόσες κεραίες, τόσοι υπολογιστές, τόσα προγράμματα, τόσα ξενύχτια μπρος στις οθόνες και να την πάθει έτσι ο Βοκκάκιος; Και να πάρει κι εμένα στον λαιμό του;
Και τώρα τι γίνεται, ημερολόγιό μου; Θα πάω κι εγώ μου φαίνεται να διαδηλώσω μαζί με τους άλλους αντιιμπεριαλιστές και αντιμονοπωλιακούς κατά του Κλίντον. Τόσα μονοπώλια υπήρχαν, με τη Μάικροσοφτ πήγε να τα βάλει; Δεν μένει παρά να αποκαταστήσει και τις εμπορικές σχέσεις με την Κούβα, να αρχίσουν οι εξαγωγές πούρων στην Αμερική, να φθάσουν οι τιμές τους ψηλότερα και από ουρανοξύστες αν κάνει κάτι τέτοιο, δήθεν προοδευτικό, θα προσχωρήσω στο ΚΚΕ, το ορκίζομαι! Diodorus@tovima.gr
