Εις υγείαν του Millennium Οι φήμες ότι η «κυρία» της κάθε γιορτής θα καταστεί ακριβοθώρητη λόγω υπερκατανάλωσης για την έλευση της νέας χιλιετίας ελέγχονται μάλλον ως ανακριβείς. Εμείς δοκιμάσαμε αυτές που κυκλοφορούν στην αγορά και καταλήξαμε στις καλύτερες
Φήμες για ελλείψεις. Τεχνητές; Ανοδος των τιμών διεθνώς από πέρυσι εν όψει του Millennium; Εν Ελλάδι δεν μασήσαμε. Εκτός και αν στο παρά πέντε προκύψει πρεμούρα. Δοκιμάσαμε και καταγράψαμε τις εντυπώσεις μας. Ψωνίστε τώρα σε τιμές τίμιες. Διότι στην αναμπουμπούλα…
Κωδωνοκρουσίες, οι κόρνες των καραβιών, ο συριγμός των πυροτεχνημάτων του δημάρχου, σειρήνες αυτοκινήτων, η ροκάνα μου, κάλαντα και «πάει ο παλιός ο χρόνος…».
Ας γιορτάσουμε, παιδιά! Τελευταίον άφησα τον μεθυστικό ήχο της φιέστας. Σωστά μαντέψατε, τον φελλό της σαμπάνιας που ο δαήμων χρήστης αφαιρεί εστιάζοντας τη δύναμή του και δίχως τον μορφασμό της προσπάθειας. Απαλά. Ενα φλουούπ, ένα χαμόγελο. Πολλά χαμόγελα γύρω του για την προσδοκία του αφρού, της τοπαζένιας ροής, της μοιραίας ζάλης.
Κάθε Δεκέμβρη σάς μιλώ για τον καμπανίτη. Εμβλημα γαρ των Χριστουγέννων. Φέτος, πολλώ μάλλον. Πέρυσι δηλαδή, όλος ο ντόρος ξεκίνησε πέρυσι. Πού και πώς; Μα… παντού. Σε Ανατολή και Δύση. Ως εξής: Ψίθυροι για ελλείψεις. Κραυγές για αυξήσεις. Κατακόρυφες. Αντιγράφω από τους «Financial Times»: ένα κιβώτιο Dom Perignon του ’90 από τις 480 στερλίνες πήδηξε στις 630 και η φαμόζα Cristal της Roederer μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 1999 από τα 800 έφθασε τα 1.000 εγγλέζικα λιρόνια. Γρηγορείτε, προλάβετε, ίνα μη μείνετε εκτός αφρώδους νυμφώνος του Millennium. Μπα; Σκαλίζοντας λιγάκι πίσω από διαδόσεις και δημοσιεύματα, εύρηκα πως πράγματι σημειώθηκε μεγαλύτερη ζήτηση για τις μυθικές ετικέτες και τους σπουδαίους τρύγους. Με τη συνεπαγόμενη ανέλκυση των τιμών. Αλλά οι ίδιοι οι παραγωγοί της Καμπανίας δεν είχαν προβεί παρά στη συνήθη ετήσια αύξηση 3%-7%. Τα παραπάνω υπήρξαν καπελάκια των εμπόρων.
Και στην εγχώρια μαρκέτα τι μέλλει γενέσθαι; Θα ζήσουμε άραγε μια τέτοια καταισχύνη; Δεν θα βρέξουμε τον νέο αιώνα με τις καμπανίτικες μπουρμπουλήθρες όταν άλλες και άλλοι θα γεμίσουν την μπανιέρα τους με τον μυθώδη οίνο ως πρωτοχρονιάτικη εξτραβαγκάντσα; Ψυχραιμία, φίλοι μου αναγνώστες, η κατάσταση ελέγχεται. Βεβαίως δεν θα βρείτε εύκολα ροζέ σαμπάνια. Η αξιόπιστη Bollinger, φέρ’ ειπείν, έχει ελάχιστες φιάλες. Γιατί; «Πρόκειται για παρεξηγημένο κρασί. Από έλλειψη παιδείας οι Ελληνες θεωρούν τις ροζέ ένα αφρώδες ροζ κρασί και νιώθουν αμήχανοι» μου λέει ο κύριος Ομηρος Πανταζίδης, διευθυντής της εταιρείας Cellier που εισάγει την προαναφερθείσα φίρμα. Η μάρκα Deutz και η Gosset δεν παρέλαβαν διόλου σαμπάνια αυτού του τύπου και τα περσινά στοκ τους εξαντλήθηκαν. Η εξαιρετική Krug δεν έχει επίσης και φάνηκε απρόθυμη να μας στείλει άλλο δείγμα για να δοκιμάσουμε. Κάτι που πιθανόν οφείλεται στην επικείμενη αλλαγή αντιπροσώπου στη χώρα μας αλλά και ιδιοκτησίας. Αλλαγή και εκκρεμότης επίσης στην Veuve Cliquot. Ολο το στοκ αγοράστηκε από την Κάβα Ανθίδη της οδού Υψηλάντου και έτσι θα διακινηθεί μέχρι νεωτέρας.
Από τις speciales cuvees διατίθενται στην αγορά μερικές ακόμη μποτίλιες από μεγάλες χρονιές. Πέσαμε ωστόσο τρεις φορές σε κακοσυντηρημένα μπουκάλια με οξειδωμένο και φελλωμένο περιεχόμενο. Κρίμα. Φανταστείτε την απογοήτευση ενός ρέκτη που πλήρωσε 30.000 δρχ. για ξεθυμασμένο προϊόν. Παραιτηθείτε όθεν από στρυφνά μερακλίκια και πορευθείτε συνετά. Προτιμήστε τις πιο φρέσκες και οικονομικές σαμπανίτσες.
Οσο για το θέμα ακριβώς του μπεζαχτά, δεν συντρέχει λόγος πανικού. Ως σήμερα δεν καταγράφονται υπερβολές στις τιμές. «Ο ζόρικος ανταγωνισμός δεν επιτρέπει την αισχροκέρδεια» παρατηρεί ο κ. Γιάννης Τρίπκος, εισαγωγεύς της Billecart Salmon και της Gosset. «Συμπιέσαμε τα δικά μας περιθώρια ώστε να μην εκτεθούμε στην πελατεία μας. Και διαπραγματευθήκαμε σκληρά από τον Γενάρη για να έχουμε επάρκεια σαμπάνιας. Πάντως στην Ελλάδα το εφέ του Millennium δεν έχει εκδηλωθεί όπως στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη» συμπληρώνει ο κύριος Πανταζίδης.
Τουτέστιν δεν μασήσαμε στον μεντιατικό καταιονισμό περί χιλιετίας. Πλην επειδή σ’ εμάς λειτουργεί το άλλο εφέ της σαββατιάτικης τούρλας, αφού διαβάσετε τα συμπεράσματα της γευσιγνωσίας μας, ψωνίστε τώρα. Μέμνησο των μωρών παρθένων, αναγνώστη μου.
Ποιες σαμπάνιες ήπιαμε
Από την κατηγορία των εκλεκτών καμπανιτών των διαφόρων οίκων:
* Grande Dame 1990 Veuve Cliquot
* Don Perignon 1992 Moet Chandon
* Cuvee William Deutz 1990 της Deutz
* Grand Millessime 1989 της Gosset
* Cuvee Nicolas – Francois της Billecart Salmon 1991
Από τις ροζέ:
* Veuve Cliquot 1993
* Cuvee Rose Brut
* Bollinger 1987
Οι εντυπώσεις μας
Grande Dame 1990 της Veuve Cliquot
Χρυσόξανθη και λαμπερή, στα χρώματα μιας Βαλκυρίας. Αλλά με ακανόνιστο αφρισμό, μέτριας έντασης. Μυρίζει κάτι όξινο που εκδηλώνεται αργότερα και στο στόμα, θυμίζοντας ξινόμηλα. Μέτριας δομής.
Dom Perignon 1992 της Moet Chandon
Λεπτές, επίμονες φυσαλίδες που διαχέονται με φούρια στον ουρανίσκο. Μύτη καθαρή, με τη φρεσκάδα εσπεριδοειδών και μοσχοβολιστού καψαλισμένου ψωμιού. Ευχάριστη οξύτητα. Κομψή, δαχτυλιδένια. Για να την απολαύσετε τώρα, στα νιάτα της. Μας άρεσε πολύ, σαν μια ζωηρή κοπελίτσα.
Cuvee William Deutz 1990 της Deutz
Ενα φίνο κομπολόι από μπουρμπουλήθρες. Αρώματα γοητευτικά από φουντούκια, πραλίνα, λεμόνι, κυδώνια, που επανεμφανίζονται και στο στόμα. Δεν είναι ογκώδης και υπολείπεται σε νεύρο. Μια μεστωμένη γυναίκα, ελκυστική, δίχως καπρίτσια. Ο καθηγητής Δημήτρης Ποταμιάνος εξέφρασε την ευαρέσκειά του. Προτιμά τις ώριμες κυρίες.
Grand Millessime 1989 της Gosset
Καλά χτισμένη, όμως με άναρχο κορδόνι και φευγαλέο διοξείδιο. Μυρωδιές απροσδιόριστες, προς την καραμέλα βουτύρου. Μάλλον για να συνοδεύσετε το γεύμα σας. Διαρκεί.
Cuvee Nicolas – Francois 1991 της Billecart Salmon
Εντονος αφρισμός, με συμπαγείς πέρλες. Θα οσφρανθείτε lemonpie και μόλις φουρνισμένα καρβελάκια βουτύρου. Ισορροπημένη, με θαυμάσια οξύτητα, μακρά επίγευση. Δικαιώνει την προσδοκία του κλασικού πότη.
Cuvee Rose Brut της Laurent Perrier
Ροζ-λιλά της ορτανσίας, αλλά ντελαβέ. Προς λικεράκι parfait amour, προς νουβέλα του Γιάννη Ξανθούλη, αλλά μέσα στο ποτήρι-φλάουτο της σαμπάνιας το χρωματάκι εκπλήσσει. Τάση δίχως ένταση, προς λεμονάκι μυρωδάτο. Στόμα ανανά. Οξύτης ελεγχόμενη. Κοντολογίς, μια δεσποινίς συγκρατημένη, χαμογελαστή, ευπροσήγορη. Οχι τσαγανή ούτε τραγανή. Δεν θα την ερωτευθείτε κεραυνοβόλα. Θα την αρραβωνιαστείτε προσωρινά για ντάμα των χειμωνιάτικων parties.
Veuve Cliquot Rose 1993
Μια σέξι κοραλλένια απόχρωση και φυσαλίδες που επιμένουν. Ολοι βρήκαν κερασένιες ευωδιές. Πυκνότητα ικανοποιητική. Υπόσταση. Οι χήρες αρέσουν. Οι ροδομάγουλες περισσότερο.
Bollinger 1987
Οπως έχουμε ματαπεί στις συγκριτικές δοκιμές του είδους, τελευταίο πίνεται το παλαιωμένο κρασί. Οι μπίλιες εδώ διαρκούν. Γεύση πλούσια που αγκαλιάζει τον ουρανίσκο. Γλασέ φρούτα στη μύτη. Απουσίασε η χάρις, το σμαρτ, που ευλόγως ένας γνώστης φίλοινος αναμένει από μια τόσο σπουδαία φίρμα.
Συμπεράσματα
Στις ως σήμερα γευσιγνωσίες είχαμε ομόφωνη παμψηφία. Δίχως αλαζονικές βαθμολογήσεις, οι φίλοι και συνεργάτες μου ομοψυχούσαν για τα τρία καλύτερα κρασιά. Τούτη τη φορά εκδηλώθηκαν προσωπικά γούστα. Σκορ: 2-1.
Μιλώντας λοιπόν για τις ειδικές φιάλες, τα καμάρια ούτως ειπείν των παραγωγών, οι δύο εκ των τριών κυρίων προτίμησαν με ισοψηφία δύο σαμπάνιες εκπροσώπους δύο διαφορετικών στυλ.
Το μοντέρνο ύφος εκφράζει θαυμάσια η Dom Perignon του ’92. Ρυθμός, αρμονία, δροσιά, νεύρο. Μοναδική ένσταση το μειωμένο πάχος. Αν είναι δυνατόν… και όμως!
Αντιθέτως, οι εραστές της παράδοσης θα συγκινηθούν από τη Nicolas – Francois της Billecart Salmon του 1991. Ο ορισμός, η τυπική εκδοχή της καλοφτιαγμένης σαμπάνιας. Οχι τυχαίως άρα το χαρμάνι ετούτο, παλαιότερων βεβαίως τρύγων, στον διεθνή διαγωνισμό της Στοκχόλμης τον Σεπτέμβρη για τις 100 καλύτερες σαμπάνιες του αιώνα κέρδισε την πρώτη και τη δεύτερη θέση! Κατόπιν τούτου στις ΗΠΑ έγινε ανάρπαστη και πολύ λίγες φιάλες έφθασαν στην ντόπια αγορά μας. Ταύροι, Παρθένοι, Αιγόκεροι και λοιποί θεματοφύλακες του old fashion, σπεύσατε.
Μειοψηφία ουχί αμελητέα ο δάσκαλός μου Δημήτρης Ποταμιάνος διάλεξε την Cuvee William της Deutz. Ως φίνα, διακριτική, σφαιρική.
Από τις ροζ, ομοθυμαδόν προτιμήσαμε τη Veuve Cliquot ’93. Εύθυμη, με ραχοκοκαλιά, και έτοιμη για ευτυχισμένα ζευγαρώματα.
Με τις υγείες μας και αγκού. Διότι πολύ διοξείδιο…
* Η ομάδα των δοκιμαστών
Κατ’ αλφαβητική σειρά:
Ανδρέας Ανδρουλιδάκης. Οινογράφος, διευθυντής εισαγωγικού οίκου κρασιών. Το οικονομικό – εμπορικό μου μάτι.
Γιάννης Παρασκευόπουλος. Οινολόγος, οινοπαραγωγός, καθηγητής Οινολογίας στα ΤΕΙ. Το τεχνικό μου μάτι.
Δημήτρης Ποταμιάνος. Καθηγητής Επικοινωνίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, οινογράφος και ρέκτης. Το καταναλωτικό – ηδονιστικό μου μάτι.
Η γράφουσα δοκιμάζει αλλά δεν μιλά. Ντούκου. Παίζει αλλιώς.
