Ασυδοσία και υγεία

ΟΥΔΕΙΣ μπορούσε να φανταστεί λίγο πριν από το «σκάνδαλο των διοξινών» πόσο δυσχερής θα ήταν ο έλεγχος του τι εισάγεται στη χώρα και του τι καταναλώνεται. Ούτε το υπουργείο Γεωργίας ούτε το υπουργείο Ανάπτυξης είναι σε θέση να γνωρίζουν ακριβώς τα στοιχεία εισαγωγών. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε. Οι κοινοτικοί κανονισμοί και οι οδηγίες όλα τα περασμένα χρόνια φρόντισαν να ρίξουν τα σύνορα που εμπόδιζαν το ελεύθερο εμπόριο, αλλά ελάχιστα φρόντισαν για τον έλεγχο των διακινουμένων αγαθών. Για παράδειγμα, στα τελωνεία δεν γίνεται καμιά καταγραφή των εισαγωγών πέραν εκείνης που επιβάλλεται για φορολογικούς λόγους. Ακόμη όμως και αυτή η καταγραφή είναι δυσχερής και οι εμπλεκόμενοι εφευρίσκουν ένα σωρό κόλπα για να την αποφύγουν: πώληση από επιχείρηση σε επιχείρηση ώσπου να χάνεται ο πραγματικός εισαγωγέας και ο αληθινός εξαγωγέας, δοσοληψίες από εταιρείες που συγκροτούνται μόνο για μία εισαγωγή κτλ., κτλ. Επομένως η πρόθεση του υπουργού Πολιτισμού κ. Ευ. Βενιζέλου να προτείνει στην ΕΕ τη θέσπιση κανόνων ελέγχου των τροφίμων και των ειδών της διατροφικής αλυσίδας είναι κάτι από παραπάνω επιβεβλημένη. Βεβαίως θα είναι μια προσπάθεια δυσχερής καθ’ όσον τα συμφέροντα που θίγονται είναι τεράστια, αλλά κανένα συμφέρον δεν είναι μεγαλύτερο από την προστασία της δημόσιας υγείας. Και η ελεύθερη αγορά πρέπει να έχει τα όριά της…