Αποχαιρετιστήκαμε κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας, είπαμε «ποτέ ξανά» και αναχωρήσαμε όλοι από το Κάστρο της Ιζαμπώς που μας προφύλαξε 40 ακριβώς ημέρες από τον ιό. Καθένας και καθεμία πάνω στο άλογό του/της, με τις σημαίες και τα διάσημα των τίτλων μας να τα κρατούν υπηρέτες πάνω σε γαϊδουράκια και μουλάρια – όπως αρμόζει στα δέντρα μας τα γενεαλογικά. Εντάξει, δεν ήμασταν τόσο δημιουργικοί σαν τους έγκλειστους της Φλωρεντίας που απαθανάτισε ο Βοκκάκιος στο Δεκαήμερό του, αλλά δεν είχαμε και την τύχη των κλεισμένων στο καστροχτισμένο αββαείο του πρίγκιπα Πρόσπερου που τελικά τους θέρισε όλους η πανώλη – όπως μας αφηγείται ο Εντγκαρ Αλαν Πόε στο Προσωπείο του Κόκκινου Θανάτου.
Τέλος η ασφάλεια της καραντίνας· ελεύθεροι, ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του – και όπως πάντα τις ευθύνες των ανεύθυνων θα τις αναλάβουν και αυτές οι υπεύθυνοι. Και θα τις πληρώσουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
