Υπάρχει μια στιγμή στο διάβα της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας που ασκεί ξεχωριστή έλξη ακόμη και σε όσους δεν έχουν στενή σχέση με τη λεγόμενη κλασική δημιουργία. Πρόκειται για την πρεμιέρα της «Ενάτης Συμφωνίας» του Μπετόβεν (επονομαζόμενης «της Χαράς») στις 7 Μαΐου 1824 στη Βιέννη. Η εικόνα του συνθέτη, στην πρώτη του δημόσια εμφάνιση ύστερα από 12 ολόκληρα χρόνια απουσίας, να σηκώνει το χέρι του προκειμένου να δώσει το σήμα ν’ ακουστεί για πρώτη φορά το έργο που εξέφραζε αντιπροσωπευτικότερα από κάθε άλλο τις μεγάλες αλλαγές του καιρού του και έμελλε να αποτελέσει σήμα κατατεθέν της ελπίδας για κάθε νέο «αύριο» εξάπτει, αναμφίβολα, τη φαντασία. Ακόμη περισσότερο, όμως, η ανείπωτα συγκινητική στιγμή κατά την οποία, στο τέλος της συναυλίας, μια από τις σολίστ της βραδιάς έστρεφε απαλά τον Μπετόβεν προς την πλευρά του κοινού προκειμένου να ζήσει τον θρίαμβο της τελευταίας συμφωνίας του, αφού, χτυπημένος από ολοκληρωτική κώφωση πλέον, δεν μπορούσε να ακούσει τα φρενήρη χειροκροτήματα. Είχε χάσει τη σημαντικότερη για έναν μουσικό αίσθηση, αλλά μπορούσε, ευτυχώς, να δει τα καπέλα και τα μαντίλια των θεατών που ανέμιζαν με ενθουσιασμό στον αέρα δίνοντας στην πρεμιέρα εκείνη χαρακτήρα μεγάλης γιορτής…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
