Ο Udo Kier ήταν από εκείνες τις μορφές που δύσκολα εντάσσονται σε κατηγορίες. Δεν ήταν ο κλασικός πρωταγωνιστής ούτε το στερεοτυπικό cult είδωλο αλλά κάτι πιο σύνθετο, ένας ηθοποιός που πέρασε μισό αιώνα διασχίζοντας ηπείρους, κινηματογραφικά ρεύματα και αισθητικές, με την ίδια άνεση που άλλοι αλλάζουν ρόλους. Η είδηση του θανάτου του στα 81 του χρόνια δεν αφορά μόνο την απώλεια ενός καλλιτέχνη με πάνω από 200 συμμετοχές, αλλά το τέλος μιας γενιάς δημιουργών που έζησαν χωρίς να ζητούν άδεια και χωρίς να φοβούνται το παράξενο, το τολμηρό, το αντισυμβατικό.
Τα πρώτα χρόνια
Ας πάρουμε, όμως, την ιστορία από την αρχή. Ο Udo Kier γεννήθηκε στην Κολωνία τον Οκτώβριο του 1944, μέσα στη σκιά ενός πολέμου που τελείωνε αλλά δεν έλεγε να χαριστεί σε κανέναν. Ο Udo Kier γεννιέται σ’ ένα μαιευτήριο που βομβαρδίζεται λίγα λεπτά μετά. Η μητέρα και το νεογέννητο παιδί ξεθάβονται από τα χαλάσματα.
Μεγαλώνει χωρίς πατέρα. Γίνεται παπαδάκι, ψάλτης, ένα παιδί που μιμείται φωνές σε μια Ευρώπη που ξαναχτίζεται. «Δεν είχαμε ζεστό νερό μέχρι που έγινα 17. Ήθελα να ξεφύγω από αυτή τη μιζέρια», θα έλεγε αργότερα. Στα 18 του φεύγει στο Λονδίνο για «να μάθει αγγλικά», αλλά στην πραγματικότητα ο στόχος του ήταν να ξεφύγει από την ακινησία. Σε ένα μπαρ γνωρίζει τον Rainer Werner Fassbinder. Όπως συχνά συμβαίνει στους ανθρώπους που θα αφήσουν το ίχνος τους σε κάτι, η μοίρα του συστήνεται με τρόπο σχεδόν αστεία τυχαίο. Κι έτσι αρχίζει η καριέρα του στη μεγάλη οθόνη.
