"Αγαπημένε μου μπαμπά," έγραφε η 22χρονη Rosemary Kennedy σε επιστολή το 1940 προς τον πατέρα της, Joseph P. Kennedy, πρέσβη τότε των ΗΠΑ στη Μεγάλη Βρετανία. "Σε λατρεύω και σε αγαπώ τόσο πολύ...". Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, η νεαρή γυναίκα -στοργική, υπάκουη και πάντα πρόθυμη να ευχαριστήσει τον πατέρα της- δεν ήταν πλέον σε θέση να σχηματίσει ούτε μια φράση. Η μεγαλύτερη κόρη του Joe και της Rose Kennedy έχασε τα πάντα σε ηλικία 23 ετών, όταν ο πατέρας της κανόνισε να υποβληθεί σε μια καταστροφική επέμβαση λοβοτομής, που την άφησε με τη διανοητική ικανότητα ενός μικρού παιδιού.
Η ιστορία της στοίχειωνε την οικογένεια Kennedy για δεκαετίες και ήρθε στο φως χάρη σε δύο βιβλία- ντοκουμέντα για τη ζωή της. Μετά τη μυστική επέμβαση, θα περνούσαν δύο ακόμη δεκαετίες -μέχρι ο Joe Kennedy να καταστεί ανίκανος από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο το 1961- πριν οποιoδήποτε από τα οκτώ αδέλφια της Rosemary μάθει την αλήθεια για την εξαφάνιση της αδελφής τους, η οποία ζούσε στο Saint Coletta, ένα καθολικό σχολείο για παιδιά με νοητική υστέρηση, στο Jefferson του Ουισκόνσιν, κρυμμένη από όλους.
Rosemary & Joe Kennedy/ Credits: Getty/ Ideal Images
Η μεγαλύτερη κόρη του Joe και της Rose Kennedy έχασε τα πάντα σε ηλικία 23 ετών, όταν ο πατέρας της κανόνισε να υποβληθεί σε μια καταστροφική επέμβαση λοβοτομής, που την άφησε με τη διανοητική ικανότητα ενός μικρού παιδιού.
Στο βιβλίο "Rosemary: The Hidden Kennedy Daughter, η συγγραφέας Κate Larson ζωγραφίζει το πορτρέτο της Rosemary ως μια ζωηρής χαρούμενης κοπέλας με ένα τέλειο χαμόγελο που αγωνιζόταν να βρει τη θέση της σε μια οικογένεια που βράβευε τα επίτευγμα και την επιτυχία πάνω απ ' όλα. Για πρώτη φορά, η Larson περιγράφει λεπτομερώς τα ανατριχιαστικά γεγονότα της γέννησής της στις 13 Σεπτεμβρίου του 1918.
Αν και η νοσοκόμα είχε την απαραίτητη εκπαίδευση, θέλησε να καθυστερήσει τη διαδικασία μέχρι να έρθει ο γιατρός, ζητώντας από τη Rose να κρατήσει τα πόδια της κλειστά ελπίζοντας έτσι να καθυστερήσει τη γέννηση του μωρού.
Η Larson γράφει ότι όταν έπιασαν οι πόνοι του τοκετού τη Rose Kennedy, η νοσοκόμα που τη φρόντιζε, φοβόταν να την ξεγεννήσει μόνη της χωρίς γιατρό.
Αν και η νοσοκόμα είχε την απαραίτητη εκπαίδευση, θέλησε να καθυστερήσει τη διαδικασία μέχρι να έρθει ο γιατρός, ζητώντας από τη Rose να κρατήσει τα πόδια της κλειστά ελπίζοντας έτσι να καθυστερήσει τη γέννηση του μωρού. Όταν αυτό απέτυχε, η νοσοκόμα έσπρωξε το κεφάλι του μωρού ξανά μέσα. Αυτή η φρίκη κράτησε για δύο ώρες και είχε ως αποτέλεσμα ο εγκέφαλος της νεογέννητης να μην έχει αρκετό οξυγόνο, προκαλώντας έτσι διάφορες βλάβες.
Καθώς η Rosemary μεγάλωνε, η μητέρα της παρατήρησε ότι δεν ήταν σαν τα άλλα παιδιά. Οι Kennedy προσπάθησαν να την ενσωματώσουν στην καθημερινή τους ζωή. Η Rosemary συνόδευε τα αδέλφια της στις βόλτες με το ιστιοπλοϊκό και οι γονείς της φρόντιζαν να βρίσκει πάντα συνοδό στους χορούς και τα πάρτι. Καθώς τα χρόνια πέρναγαν, η Rosemary άρχισε να έχει ξεσπάσματα, πολύ συχνά βίαια. Ταυτόχρονα η θελκτική της σιλουέτα άρχισε να προσελκύει την προσοχή των αντρών, και ο Joe άρχισε να ανησυχεί: μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη στην οικογένεια θα μπορούσε να βλάψει το πολιτικό μέλλον των γιων του. «Η οικογένεια προσπάθησε να την προστατεύσει», λέει η Larson. «Αλλά η κατάσταση ήταν μια ωρολογιακή βόμβα».
Για επτά χρόνια έζησε έγκλειστη σε μια ψυχιατρική μονάδα στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης.
Το Νοέμβριο του 1941, ο Joe, παρά τις αντιδράσεις των παιδιών του, αποφάσισε πως η Rosemary θα έπρεπε να υποβληθεί σε λοβοτομή, μια πειραματική διαδικασία που είχε στόχο να κάνει τους ψυχικά ασθενείς πιο υπάκουους. Η χειρουργική επέμβαση συμπεριλάμβανε τη διάνοιξη οπών και στις δύο πλευρές του κεφαλιού της Ρόζμαρι, εισάγοντας μια σπάτουλα στο κρανίο της, κοντά στους μετωπιαίους λοβούς για να γίνει απόξεση. Μετά την τρομακτική αυτή επέμβαση, η Rosemary ήταν πλέον ανίκανη να αυτοεξυπηρετηθεί. Για επτά χρόνια έζησε έγκλειστη σε μια ψυχιατρική μονάδα στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Κατόπιν ο Joe την έστειλε στο St Coletta και δεν την είδε ποτέ ξανά. Τα αδέλφια και η μητέρα της έχασαν τα ίχνη της για δύο δεκαετίες και μπόρεσαν να την εντάξουν ξανά στη ζωή τους μόνο μετά το εγκεφαλικό του πατριάρχη της οικογένειας.
Στο βιβλίο ''The Missing Kennedy'', η συγγραφέας Elizabeth Koehler-Pentacoff διηγείται τις αναμνήσεις της από την επίσκεψη που είχε κάνει στη Rosemary στο Saint Coletta, όπου η θεία της Koehler-Pentacoff, η αδελφή Paulus, ήταν μία από τις νοσοκόμες της κόρης Kennedy για πάνω από τριάντα χρόνια. «H Rosie ήταν ευτυχής όταν είχε επισκέπτες», λέει η Koehler-Pentacoff. «Αγαπούσε τα πάρτι, τη μουσική και τα γλυκά. Αν κάποιος της έφερνε ένα κουτί γλυκά, τα μάτια της έλαμπαν. Όταν την επισκέπτονταν τα αδέλφια της, πετούσε στον ουρανό».
