Μαρία Μπεκατώρου: «Έχω κάνει τις επιλογές μου όσον αφορά το ποιους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους»

Όχι, γιατί δεν ήμουν καλή μαθήτρια. Διάβαζα ό,τι ήθελα εγώ! Δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά, στη φυσική και στη χημεία. Αν μελετούσα με διπλή προσπάθεια, τα καταλάβαινα και πήγαινα καλά. Όμως δεν ήθελα να τα καταλάβω. Άρα, δεν έχω αυτό το σύνδρομο που φέρουν οι καλές μαθήτριες από το σχολείο στη δουλειά τους. Εγώ δεν κάνω αυτά που πρέπει. Εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις, ποτέ δεν μπήκα σε πρέπει, γι’ αυτό μπορεί και να με δυσκόλεψε λίγο το σχολείο.

Που βάζετε το πρέπει;

Σε θέματα αξιοπρέπειας και προσωπικής ηθικής.

Τι παιδί ήσαστε;

Κατ’ αρχάς, δεν ήμουν δύσκολο παιδί επειδή δεν ξενυχτούσα. Πρώτη φορά βγήκα μόνη μου όταν είχα τελειώσει το σχολείο. Ήμουν μοναχοπαίδι, είχα αυστηρούς γονείς –ειδικά ο πατέρας μου– και δεν ήθελα να τους στενοχωρώ. Μάλιστα έκανα παρέα και με τους φίλους τους καθώς μου άρεσε –και ακόμη μου αρέσει– να ακούω ιστορίες. Μου άρεσε επίσης που τραγουδούσαμε στην Κεφαλονιά. Είχα και το δικό μου κύκλο, αλλά ήταν περιορισμένος. Βέβαια, όταν άρχισα να βγαίνω, δεν μπορώ να πω ότι δεν το απολάμβανα.

Όταν λέμε στις παρέες το όνομα «Μαρία Μπεκατώρου», υπάρχει πάντα ένα χαμόγελο γιατί βγάζετε αυτή την κοριτσίστικη χαρά και την εξωστρέφεια. Παρ’ όλα αυτά, έχω την αίσθηση ότι κάτι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια ως προς την εξωστρέφειά σας.

Εντάξει, μεγάλωσα. Στο μυαλό μου, έχω μεγαλώσει.

Έχετε μεγαλώσει, έχετε βαρύνει ή έχετε εξισορροπήσει τα συναισθήματά σας;

Έχω φιλοσοφήσει πολλά. Όταν ξεκινούσα να γίνομαι γνωστή, θεωρούσα ότι αν μοιραζόμουν δημόσια κάποια θέματα που με απασχολούσαν, θα βοηθούσα και τον κόσμο. Κατά ένα μέρος, ισχύει αυτό, αλλά όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο, καθώς σε συνδέουν με το πρόβλημά σου και κάθε φορά γίνεται επανάληψη αυτού από τους δημοσιογράφους. Στη δική μου περίπτωση, δεν τους είχα δώσει το δικαίωμα να με ρωτούν, με αποτέλεσμα να μην περνάω καλά.

Αναφέρεστε στο θέμα του παιδιού;

Και σε αυτό και σε άλλα θέματα. Υπήρχε μια «θυματοποίησή» μου χωρίς λόγο, γιατί εγώ δεν ένιωσα ποτέ έτσι. Γι’ αυτό, έχω γίνει και πιο μετρημένη στις συνεντεύξεις. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Είναι πολύ συγκεκριμένα τα πράγματα στη ζωή μου.

Αισθάνομαι επίσης ότι, εκτός από τη δική σας, μετρημένη εξωστρέφεια, έχετε βάλει με πολύ ωραίο τρόπο όρια στους ανθρώπους στο ευρύτερο περιβάλλον σας.

Έχω κάνει τις επιλογές μου όσον αφορά το ποιους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους –κι εκείνοι, αντίστοιχα, εμένα– και νιώθω ευτυχισμένη που τους έχω στη ζωή μου. Πλέον είμαι σίγουρη για όσους έχω γύρω μου. Έθεσα κάποια κριτήρια για να τους ξεχωρίσω και ορισμένοι, όχι πολλοί, έχουν απομακρυνθεί από τη ζωή μου.

Ποια ήταν τα κριτήρια για να κάνετε αυτό το ξεκαθάρισμα;

Δεν αντέχω το ψέμα και την υπερβολή. Εκτιμώ την αλήθεια στους ανθρώπους και στις συμπεριφορές. Θέλω οι δικοί μου άνθρωποι να είναι ειλικρινείς, να μου λένε την αλήθεια όταν πρέπει και να με μαλώνουν όταν έχω κάνει λάθος. Δεν ανέχομαι επίσης την κολακεία, να μου λένε, για παράδειγμα, «τι όμορφη είσαι» και να μην είμαι. Το «τι όμορφη είσαι» και να είμαι, ευχαριστώ, το δέχομαι.

Πότε αποφασίσατε ότι δεν αντέχετε αυτές τις συμπεριφορές;

Νομίζω, από τον COVID και μετά. Δεν είναι τρομερό αυτό με τον κορονοϊό; Ήταν σαν ένα σημείο εκκίνησης. Πλέον, όταν ρωτάω παίκτες που έρχονται στην εκπομπή «τι κάνεις στη ζωή σου;», μου απαντούν: «Πριν από τον κορονοϊό έκανα αυτό, τώρα κάνω κάτι άλλο». Ήταν ένα κομβικό σημείο ο εγκλεισμός και έχει αλλάξει πολλούς ανθρώπους.

Μιας και αναφέρατε τους παίκτες του «The Chase», επειδή όλα αυτά τα χρόνια έχετε έρθει σε επαφή με πολύ κόσμο, έχετε βγάλει συμπεράσματα για τους ανθρώπους, σαν κοινωνική ακτινογραφία;

Πιστεύω πως, για να κάνει κάποιος ένα τηλεπαιχνίδι, πρέπει, πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, να αγαπά τους ανθρώπους. Εγώ λοιπόν τους αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Τους σέβομαι και μου αρέσει να τους γνωρίζω και να συζητώ μαζί τους. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι έχουν ανησυχίες και αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι τα νέα παιδιά που έρχονται στο παιχνίδι δεν κάνουν τα όνειρα που κάναμε εμείς όταν ήμαστε σε εκείνες τις ηλικίες. Εκτός κι αν εγώ ονειρευόμουν υπερβολικά τότε... Δεν ξέρω ποιος τους έχει κόψει τα φτερά. Φυσικά, καταλαβαίνω ότι ζούμε σε μια εποχή με πολύ άγχος. Υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι για τα νέα παιδιά, ενώ οι ενήλικοι αγωνιούν για εκείνα, για το αν θα μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες δεν χάνουν ποτέ το κέφι τους. Έχουν πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό και στο «Chase» περνάμε φανταστικά.

Εσείς έχετε αγωνίες;

Εννοείται ότι έχω! Η μεγαλύτερη είναι η υγεία, να είμαστε καλά. Μετά θέλω να πηγαίνει καλά η δουλειά μου – όχι μόνο για να βιοπορίζομαι από αυτήν, αλλά για να ονειρεύομαι μέσα από αυτήν. Θέλω να είμαι δημιουργική και αυτό να μη σταματήσει.

Έχετε κάνει ψυχοθεραπεία;

Όχι.

Και όλη αυτή η προσωπική σας εξέλιξη;

Μόνη μου. Δεν θα πάρω τη δουλειά των ψυχολόγων, προς Θεού! Ωστόσο, αν ένιωθα την ανάγκη, 100% θα έκανα ψυχοθεραπεία. Πολλοί φίλοι μου επισκέπτονται κάποιον ειδικό και έχουν βοηθηθεί. Χαίρομαι που υπάρχει εξέλιξη σε αυτό τον τομέα.

Πώς τα καταφέρατε μόνη σας;

Μιλάω με τις φίλες μου και τους δικούς μου ανθρώπους. Γενικά, ξέρω τι μου γίνεται. Έχω τακτοποιήσει τα πράγματα μέσα μου. Δεν είμαι τέλεια, έχω πολλές αδυναμίες, αλλά έχω εκλογικεύσει τα βασικά μου: Είμαι καλά; Βλέπω τον ήλιο; Έχω τη δουλειά μου; Είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι; Μπορώ μέσω της δουλειάς μου να κάνω κάποια ταξίδια, που είναι το όνειρό μου; Ζω αξιοπρεπώς; Ενοχλώ κανέναν; Όχι, δεν ενοχλώ. Κοιμάμαι ήσυχη; Ναι, κοιμάμαι. Θέλω να πέφτω το βράδυ στο κρεβάτι και να ξέρω ότι δεν έχω στενοχωρήσει κανέναν, δεν έχω πειράξει κανέναν, δεν έχω εκκρεμότητες.

Πώς σας έχουν προβληματίσει ως γυναίκα τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, παρενόχλησης και κακοποίησης των γυναικών;

Είναι υπερβολικά στενάχωρο το ότι ζούμε σε μια τέτοια εποχή. Δεν ξέρω τι γινόταν παλιά. Τώρα, όμως, ακούγονται, προβάλλονται. Μπορεί να συνέβαιναν και τότε. Το ότι όμως μαθαίνονται πλέον είναι σημαντικό. Για σκεφτείτε ότι παλιά οι γυναίκες ήταν κλεισμένες σε ένα σπίτι και ενδεχομένως ανέχονταν παρόμοιες συμπεριφορές. Από την άλλη, δεν εξελισσόμαστε αφού υπάρχουν ακόμη αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας που κακοποιούν και χειρίζονται. Όμως βγάζω το καπέλο στις γυναίκες εκείνες που έχουν το θάρρος να το πουν και τη δύναμη να κάνουν μία και δύο δουλειές για τα παιδιά τους, για να είναι οι τέλειες μαμάδες, ενώ παράλληλα προσπαθούν καθημερινά να κατακτήσουν τα δικαιώματά τους. Βέβαια, σήμερα έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό η γονεϊκότητα και ο τρόπος με τον οποίο την αντιμετωπίζουν γυναίκες και άντρες. Αυτό το διαπιστώνω και στην εκπομπή, όπου έρχονται μπαμπάδες και μαμάδες οι οποίοι μου μιλούν για τα παιδικά πάρτι τα Σαββατοκύριακα και τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στα παιδιά τους. Βλέπω πόσο αφοσιωμένοι είναι αυτοί οι γονείς στα παιδιά τους από την ημέρα που γεννιούνται και, ειλικρινά, εγώ που είμαι έξω από αυτό τους θαυμάζω απεριόριστα. Λίγο παραπάνω θαυμασμό όμως στη γυναίκα που παλεύει διπλά.

Αισθάνομαι ότι είστε ισόποσα μια γυναίκα παλαιάς και νέας κοπής.

Πράγματι. Μπορώ άνετα να κάνω παρέα με μια γυναίκα άνω των 80 και με ένα παιδί 15 ή 20 χρονών, αλλά κατά βάθος είμαι ρετρό.

Σε ποια εποχή θα θέλατε να ζείτε;

Στη δεκαετία του ’50 και του ’60, προτού ξεκινήσουν οι κοινωνικές επαναστάσεις και τα μίνι. Εγώ θέλω τα μίντι μου, τον πολιτισμό και την κομψότητα στις συμπεριφορές εκείνης της εποχής. Να, τώρα θα το βγάλω το ρετρό μου... Πριν από λίγες ημέρες, είδα στο δρόμο πάρα πολλά αγόρια μόνα τους και πάρα πολλά κορίτσια επίσης μόνα τους. Εμείς δεν ήμαστε έτσι. Ούτε οι εποχές ήταν έτσι. Είχαμε παρέες. Ίσως και γι’ αυτό να δυσκολεύονται να κάνουν σχέση τα νέα παιδιά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να είναι μόνα τους και να μην είναι όλα μαζί. Υπάρχει φόβος του ενός προς τον άλλο. Νομίζω μάλιστα ότι τα αγόρια φοβούνται περισσότερο τα κορίτσια, που είναι τσαούσες και πιο προχωρημένες. Εμείς ξέραμε λίγα πράγματα και μετά τα βρίσκαμε μόνοι μας. Ήταν πιο ρομαντικό αυτό. Τώρα είναι όλα στο πιάτο, όλα στο κινητό. Τους έχει γίνει εθισμός και δεν έχουν χρόνο για την πραγματική ζωή. Από την άλλη, σκέφτομαι, αν ήμουν μάνα και μου έλεγε το παιδί μου «θέλω κινητό», πώς θα του το αρνούμουν όταν όλοι οι υπόλοιποι έχουν; Δεν θα γινόμουν αυτόματα μια μητέρα που θα τη μισούσε το παιδί της;

Ωστόσο η έκφραση μητρικής, φροντιστικής συμπεριφοράς δεν απευθύνεται μόνο σε ένα παιδί.

Όχι βέβαια! Εγώ φέρομαι μητρικά σε όλους. Πιστεύω ότι έχω έρθει σε αυτό τον κόσμο για να προσφέρω, αλλά το κάνω με την ψυχή μου. Υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν και υπάρχουν άνθρωποι που δέχονται την προσφορά. Βρίσκω αυτούς που δέχονται την προσφορά και τους δίνω τη δική μου. Ακόμα και στη μητέρα μου πολλές φορές συμπεριφέρομαι σαν να είναι παιδί. 

Και στις φιλίες σας είστε έτσι;

Όταν είσαι φίλος, είσαι φίλος. Προσφέρω πάντα και δεν προδίδω ποτέ. Δεν έχω προδώσει ποτέ κανέναν, κι αυτό το θεωρώ σπουδαίο. Με τους φίλους μου είμαστε πολύ αγαπημένοι, έχουμε ειλικρινείς και τρυφερές σχέσεις.

Για να μιλάτε πάντως τόσο συγκεκριμένα για την προδοσία και να βάζετε τόσο ψηλά στον αξιακό σας κώδικα την αντίθεσή σας σε αυτήν, σημαίνει ότι κάποια στιγμή μπορεί και να σας έτυχε.

Έχω αντιληφθεί συμπεριφορές ανθρώπων που δεν με τιμούσαν. Αν και δεν είναι πολλές και δεν έχω ξοδέψει πολύ χρόνο και αγάπη στους συγκεκριμένους, μου έχει τύχει.

Αναφέρατε τη λέξη «ξοδέψει». Αισθανθήκατε ξοδεμένη στο παρελθόν

Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι εκλαμβάνουν την καλή διάθεση και την ευγένεια ως αδυναμία χαρακτήρα. Κι αν θέλουν να σε εκμεταλλευτούν και να εισχωρήσουν με έναν τρόπο στη ζωή σου, το κάνουν χωρίς να σε σέβονται – σε αγχώνουν και σε χειρίζονται. Πέρασα από αυτό. Πλέον, όμως, επειδή είμαι πολλά χρόνια σε αυτόν το χώρο και έχω καταλάβει ακριβώς τι γίνεται, προστατεύω λίγο και τον εαυτό μου. Πρέπει.

Για πόσο καιρό ακόμα σκοπεύετε να παρουσιάζετε το «Chase»; Γιατί έχετε μιλήσει για την επιθυμία σας να κάνετε βραδινό σόου.

Θα κάνω το «Chase» όσο ο Θεός με έχει καλά και όσο ο κόσμος με αγαπά μέσα σε αυτή την εκπομπή. Με έχει τιμήσει το κανάλι με ένα τέτοιο παιχνίδι, μια υπερπαραγωγή. Ξέρω ότι οι άνθρωποι του MEGA, όταν εμφανιστεί η ευκαιρία σε όλα τα επίπεδα, θα μου δώσουν το σόου. Καλό είναι ωστόσο να μη ζορίζει κανείς τις καταστάσεις – γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχω παράπονο.

Πιστεύετε στον Θεό;

Βαθιά. Καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά, για μένα προσωπικά, η πίστη ήταν πάντα εκεί. Μεγάλωσα σε εκκλησία. Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος – μέσα στην εκκλησία και στα μοναστήρια. Εγώ ήμουν και σε εκκλησιαστική χορωδία. Ό,τι έχω να πω μόνο στον Θεό το λέω. Του εκμυστηρεύομαι τα πάντα. Όλα αυτά τα χρόνια, Εκείνος μου έχει δείξει το δρόμο και μου έχει προσφέρει. Αυτή είναι η δική μου πεποίθηση καθώς συναναστρέφομαι και ανθρώπους που δεν πιστεύουν και μου το λένε. Το σέβομαι απόλυτα. Καθένας μπορεί να βρίσκει το αποκούμπι του όπου θέλει εκείνος. Το δικό μου αποκούμπι είναι ο Θεός. Πολλοί έχουν δει το θαύμα. Για τη ζωή τη δική μου, και μόνο αυτός ο επαγγελματικός δρόμος που μου έχει ανοίξει –κάτι το οποίο έγινε μετά από τόσα χρόνια– είναι ένα μικρό θαύμα. 

Τι σας συγκινεί στη ζωή;

Να φτιάξουμε λίστα! Με συγκινούν οι δυσκολίες των ανθρώπων. Με συγκινούν τα ζώα. Με συγκινεί η αγάπη του κόσμου, οι αγκαλιές που παίρνω, οι αληθινές, σαν να είμαστε φίλοι. Αν αρχίσω, δεν θα τελειώσω...

Πόσες φορές ακούτε το «σ’ αγαπώ» μέσα στη μέρα;

Μου το λένε πολύ συχνά –και τους το λέω κι εγώ– οι φίλες μου, η Ιφιγένεια και η Υβόννη, η μητέρα μου, ο άντρας μου, Αντώνης, το σκυλάκι μου, η Μαρντώ, με τα μάτια της... Και στη δουλειά το ακούω. Μου το λένε όλες οι «οικογένειες» που έχω φτιάξει με δεσμούς ζωής.

Με το σύζυγό σας, Αντώνη Αλεβιζόπουλο, είστε μαζί τριάντα και πλέον χρόνια. Πώς είναι αυτή η σχέση;

Ο Αντώνης είναι το στήριγμά μου, εκεί για όλα. Είναι πολλές φορές αυστηρός αλλά και αφοσιωμένος ταυτόχρονα.

Πώς βρίσκετε τις ισορροπίες σας μετά από τόσα χρόνια;

Ένας άνθρωπος που θέλει να χτίζει και να διατηρεί ωραίες φιλικές σχέσεις έχει ακριβώς την ίδια λογική και στην οικογενειακή και συναισθηματική του ζωή. Οπότε, εγώ που έχω καλή διάθεση και δεν αφήνω το «θησαυρό» να φύγει σε φιλικό επίπεδο δεν τον αφήνω και σε προσωπικό. Κάποιος κάνει πάντα τις περισσότερες υποχωρήσεις. Ο Αντώνης είναι ένας άνθρωπος που με αγαπά βαθιά, ειλικρινά. Είμαι ένα εκατομμύριο τοις εκατό σίγουρη για την αγάπη του, κι αυτό είναι μοναδικό συναίσθημα για κάθε γυναίκα.

Ο χρόνος που περνά πόσο σας επηρεάζει;

Δεν μου αρέσει, αλλά δεν εστιάζω εκεί. Θέλω να ζω όμορφα και να έχω για χρόνια την ίδια ενέργεια και χαρά για τη ζωή για να μπορώ να ονειρεύομαι, να κάνω πράγματα και να είμαι δημιουργική. Στα 51 μου, θέλω απλώς να είμαι καλά και να μου δώσει ο Θεός το δικαίωμα να γεράσω. Μετά θα τη βρω την άκρη μου. Δεν χάνομαι εγώ.

*Ευχαριστούμε τον Γιώργο Ντάβλα για τη φιλοξενία της φωτογράφισης στην οικία του.

*Κεντρική φωτογραφία: Vintage ετόλ ΕΛΕΝΗ ΣΑΜΑΡΑ. Μεταξωτό φόρεμα με δαντέλα MI-RO. Καλσόν CALZEDONIA. Κολιέ "Moonshadow" από ασήμι με συνθετικούς λίθους και δαχτυλίδι "Ethereal Dazzle" από λευκόχρυσο 18Κ με διαμάντια KESSARIS.